Οι «κοινοί τόποι» της… κρίσης!

Από τον Παναγιώτη Δ. Παναγιώτου

Υπάρχει μια μεγάλη κατηγορία πολιτών μη προνομιούχων που δεν έφταιξε σε τίποτα και παρ’ όλα αυτά «πληρώνει» άδικα τη δημοσιονομική κατάρρευση της χώρας. Δικαιολογημένα οργίζεται, φοβάται για το μέλλον, έχει αγωνία για το τι θα κάνουν τα «παιδιά της», καθώς η ανεργία διευρύνεται ραγδαία, και φυσικά ζητάει ευθύνες από τις ποικιλώνυμες ηγεσίες του τόπου. Δεν είναι μόνο οι πολιτικοί, αν και εκ του ρόλου τους έχουν την κύρια ευθύνη. Είναι και οι επιχειρηματίες, ο μεσαίος «οικονομικός» κορμός της χώρας, οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, ο εγγενής λαϊκισμός, η διαπλοκή, η διαφθορά, το αναποτελεσματικό κράτος, η ρηχή επιχειρηματικότητα κ.λπ. Γενικά, μια εύκολη και άστοχη νοοτροπία, που καλύφθηκε πολλές φορές πίσω από έναν επιπόλαιο «προοδευτισμό» που άλλοτε είχε ψευδοαριστερές και άλλοτε ψευδοφιλελεύθερες ρίζες… Η κρίση μαζί με τα «ξερά» καίει και τα «χλωρά». Και κυρίως σε τέτοιες καταστάσεις, δυστυχώς, τα μεγάλα θύματα είναι οι πιο …
.

αδύναμοι.
Ολα αυτά δημιουργούν μεγάλα και μικρά κοινωνικά ρήγματα, εντάσεις και καμιά φορά ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Ελκύουν απρόβλεπτα «μείγματα» δυνάμεων και δυνατοτήτων. Είτε για το καλό είτε για το κακό… Παρ’ όλα αυτά, αν δει κανείς «κάτω από οργή» ή ακόμα και πέραν της «ευθύνης» και της «κατανομής της», αρχίζει να διαμορφώνεται ένας κοινός παρονομαστής, για την ανασυγκρότηση της χώρας, σε μια νέα βάση. Σε μια νέα νοοτροπία. Αυτό το «στοίχημα» ως χώρα πρέπει να κερδίσουμε. Ο «θυμός» πρέπει να εξελιχθεί σε δημιουργική αποφασιστικότητα και δράση.

Η κρίση και η «έξαψη» γεννάει παράλληλα νέους «κοινούς τόπους» και νέες συναινετικές κατευθύνσεις. Λόγου χάρη, να τελειώνουμε με τη διαφθορά. Να πληρώνουν φόρους όλοι. Το κράτος να γίνει μικρότερο και αποτελεσματικό. Να διορθωθούν αμέσως οι «στρεβλώσεις» και τα καρτέλ στις αγορές. Να μειωθούν οι τιμές. Να υπάρχει πραγματικός ανταγωνισμός. Να στηριχθεί η υγιής (και όχι κρατικοδίαιτη) επιχειρηματικότητα κ.λπ. Δηλαδή, μια νέα και πιο ώριμη νοοτροπία, που ζητάει αξιοκρατία, αξιοπρέπεια, σοβαρότητα, κοινωνική αλληλεγγύη επιβράβευση της εργατικότητας, τήρηση των νόμων, απόρριψη της κιτς ιδεολογίας του «νεοπλουτισμού» κ.ο.κ. Αυτές τις δυνατότητες πρέπει τώρα να αξιοποιήσουμε, για να μπορέσουμε το συντομότερο δυνατόν να αποκαταστήσουμε κοινωνικές αδικίες. Να καταπολεμήσουμε την ανεργία και οι «κατανομές» να γίνουν δικαιότερες. Πρέπει να «αγωνιστούμε» να βγούμε από την κρίση, έχοντας στο χέρι ένα νέο υπόδειγμα ανάπτυξης και διανομής του πλούτου.

Σωστή είναι η κριτική που κάνει λ.χ. ο ΣΕΒ στο πολιτικό σύστημα, και δικαιούται να την κάνει. Με μία παρατήρηση: Επρεπε πρώτα να μιλήσει για τις τεράστιες ευθύνες των μελών του. Η αξιοπιστία -όλων των θεσμικών οργάνων- κρίνεται και από την ποιότητα της αυτοκριτικής τους…