Το πολιτικό «μποτιλιάρισμα» της Ιταλίας

Στην Ιταλία υπάρχει ένα περίπλοκο και συνάμα εύθραυστο πολιτικό σκηνικό. Το πρόσφατο ξέσπασμα του Μπερλουσκόνι κατά την επιστροφή του από την σύνοδο κορυφής του G20 στην Σεούλ θα μπορούσε να αποτελέσει την αφορμή για έναν επικείμενο εσωτερικό πολιτικό πόλεμο. Ευτυχώς όμως τα….
χειρότερα πέρασαν. Σαφώς η αντίδραση του πρωθυπουργού της χώρας δεν ήταν η καλύτερη. Δεν φάνηκε η δύναμη και η αποφασιστικότητα ενός ηγέτη, αλλά η εκδήλωση μιας ασυνήθιστης αδυναμίας. Αυτό, σε περίπτωση πρόωρων εκλογών, δεν ήταν ότι το καλύτερο για τον Μπερλουσκόνι μιας και η προσωπικότητα του είναι το ισχυρότερο χαρτί που καλείται να χρησιμοποιήσει σε περίπτωση δημοψηφίσματος. Προσωπικότητα η οποία, μετά από σχεδόν 17 χρόνια εμφάνισης στην πολιτική σκηνή της Ιταλίας, από το 1994, αρχίζει να παρουσιάζει φθορά κυρίως μετά από μια σειρά επανωτών ανακολουθιών σε ζητήματα ζωτικής σημασίας για την κοινή γνώμη. Όλο αυτό το σκηνικό και η απειλή πρόωρων εκλογών γίνεται σε μια περίοδο αρκετά δυσμενή και επικίνδυνη για την Ιταλία και κάτω από την απειλή ενός υπέρογκου δημόσιου χρέους της τάξεως των 535 δισεκ. ευρώ τον μήνα Νοέμβριο 2010, το οποίο μεγαλώνει κατά 150.000 ευρώ το λεπτό! Ο ρόλος που καλείται να διαδραματίσει η χώρα μπροστά στις προκλήσεις του παγκόσμιου ανταγωνισμού είναι διττός, να διατηρήσει την ενότητα στο εσωτερικό της καθώς και να ανακτήσει την χαμένη ανταγωνιστικότητα και αίγλη της στο εξωτερικό (ισχυρή οικονομική και βιομηχανική παρουσία ανάμεσα στους big 20).

Πειράματα δημιουργίας ενός τρίτου πόλου μεταξύ Fini, Casini και Rutelli

Δεδομένης της πολιτικής κατάστασης, η Λίγκα του Βορρά δύσκολα θα αποδεχτεί ένα αποδυναμωμένο μοντέλο Μπερλοσκονισμού. Είναι αλήθεια ότι μέχρι στιγμής ο Bossi υπηρξε θερμός υποστηριχτής και σύμμαχος του πρωθυπουργού όλα αυτά τα χρόνια, αυτό οφείλεται ως ενα βαθμό και στο γεγονός ότι η Λίγκα του Βορρά προσβλέπει σε οφέλη που μπορεί να αποκομίσει από μια πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Βέβαια η Λίγκα στην παρούσα φάση δεν επιθυμεί εκλογές κάτω από τις τρέχουσες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες όπου το κλίμα και το πολιτικό βαρόμετρο στην Ιταλία έχει δημιουργήσει δεδομένα υπέρ η κατά του μοντέλου Μπερλουσκόνι. Παρόλο που η Λίγκα μέχρι τώρα έχει ένα δικό της χαρακτηριστικό πολιτικό λογο και αυτονομία στις κινήσεις της, μπορεί την τελευταία στιγμή, δεδομένων των αναλογιών και των πολιτικών ισορροπιών, να επιχειρήσει με ελιγμούς να αναδείξει τα κεντρώα της χαρακτηριστικά και να μετακινηθεί προς το κέντρο, προς μεγάλη έκπληξη όλων, και κυρίως των επίδοξων διεκδικητών του λεγομένου κέντρου.

Μια δεύτερη σημαντική παράμετρος αφορά τον πόλεμο των προτάσεων μεταξύ της Βουλής και της Γερουσίας. Εδώ πρόκειται για δυο αντιφατικά έγγραφα: το ένα έχει να κάνει με την εκδήλωση δυσπιστίας της κυβέρνησης στη Βουλή, την οποία υπέβαλε το Δημοκρατικό Κόμμα (Partito Democratico) και το κόμμα η Ιταλία των Αξιών (Italia dei Valori) και ένα δεύτερο παρόμοιο από τα κομματα FLI-UDC-Api.

Από την άλλη υπάρχει μια υποστήριξη στην κυβέρνηση Μπερλουσκόνι στο Palazzo Madama, με πρωτοβουλία του κόμματος PDL (και όχι Λίγκας του Βορρά). Αυτό αποτελεί από μόνο του μια ενδιαφέρουσα διελκυστίνδα και ένα bras de fer για το ποιος θα τολμήσει πρώτος να προκαλέσει εκλογές, εάν με λίγα λόγια, το επιχειρήσουν πρώτα οι «αποθαρρύνοντες» ή οι «υποστηρικτές». Ωστόσο, αυτή η αντιπαράθεση αποτελεί μια παράμετρο η οποία αποκρύπτει το πραγματικό πολιτικό γεγονός και τα αίτια της πολιτικής κρίσης.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν δείχνουν πολύ πρόθυμα να προκαλέσουν εκλογές, τουλάχιστον όχι πριν την ψήφιση του προϋπολογισμού, η οποία πρόκειται να γίνει στις 18 Ιανουαρίου στο Montecitorio και αργότερα στην Γερουσία. Κατά μείζονα λόγο, αυτό ισχύει και για το UDC του Pier Ferdinando Casini, οι οποίοι είναι πάντα προσεκτικοί όσον αφορά την άποψη του Quirinale. Με αφορμή τον κίνδυνο των πρόωρων εκλογών πριν την ψήφιση του προϋπολογισμού, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Giorgio Napolitano, τις τελευταίες ημέρες επικαλέστηκε επανειλημμένα την ευθύνη όλων των κοινοβουλευτικών δυνάμεων.

Ούτε ο Fini ούτε ο Casini αγνοούν τους σοβαρούς κινδύνους που διατρέχει η Ιταλία εν μέσω οικονομικής κρίσης και στην περίπτωση εκλογών αυτή τη στιγμή θα είχε σαν αποτέλεσμα την αποδυνάμωση των δημόσιων οικονομικών της χώρας και θα προσέφερε ευκαιρίες για οικονομική κερδοσκοπία. Πίσω όμως από αυτό υπάρχει μια άλλη παράμετρος λιγότερο φανερή: Οι Fini και Casini μέσω των ελιγμών που επιχειρούν για να απαλλαγούν από τον Μπερλουσκόνι, είναι και η στρατηγική να τον οδηγήσουν στο να αποσυρθεί από μόνος του. Αλλά από την άλλη μεριά για να το πετύχουν αυτό θα πρέπει να ευθυγραμμιστούν με το άρμα του Bersani πράγμα που δεν νομίζω ότι είναι τόσο πρόθυμοι να κάνουν, ακόμα λιγότερο δε με αυτό του Di Pietro. Η νίκη της γραμμής Pd-IDV θα είναι επιτυχία για τους τελευταίους, αλλά στην πράξη θα αποδειχτεί τρομερά δύσκολο να διαχειριστούν την κυβέρνηση της χώρας με την απουσία ενός κεντρώου κόμματος, πράγμα που αποτελεί τον διακαεί πόθο τόσο του κόμματος του Fini (Fli) όσο και του κόμματος του Cassini (UDC).Ένα είναι σίγουρο ότι όλα αυτά έχουν δημιουργήσει ένα πολιτικό “μποτιλιάρισμα”. Υπάρχει η επιτακτική ανάγκη για μια πολιτική διευκρίνιση, της οποίας ο πήχης πρέπει να τοποθετηθεί πολύ ψηλά

www.statesmen.gr