Ηλέκτρα Κοτσώνη (κόρη του πρώην υφυπουργού και βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Θεόδωρου Κοτσώνη): Μεγαλύτερη βλακεία από το να ανοίξουν τη σημαία μπροστά στα ελγίνεια μάρμαρα δεν βρήκαν να σκεφτούν;

«Όταν ήμουν στη δευτέρα λυκείου το 2004, το σχολείο μου μας πήγε μια εκδρομή στο Λονδίνο, από την οποία και προφανώς δεν έλειψε η καθιερωμένη περιήγηση στο Βρετανικό μουσείο. Δεν ήταν και η καλύτερή μου – πολύ πιο ωραία πέρασα το βράδυ που είδαμε τον Tobey Maguire να μπαίνει σε ένα σινεμά στη Leicester Square για την πρεμιέρα του Seabiscuit. Είχε έρθει και ο…

Σοφοκλής στην εκδρομή όμως οπότε δεν θυμάμαι να με πείραξε και πολύ.

Έως την στιγμή που μπήκαμε στην αίθουσα με τα μάρμαρα. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά ως έφηβη μου ήταν αρκετά δύσκολο να ενδιαφερθώ για ένα μάτσο αρχαίες πέτρες. Είχα ήδη περάσει τη μισή ζωή μου συνάμενη από γονείς και δασκάλους στα αρχαιολογικά μουσεία της επικράτειας και την άλλη μισή παπαγαλίζοντας μια ιστορία που ξεκινά κάπου στη κυκλαδική περίοδο και τελειώνει με την επανάσταση του 1821.

Ήθελα να δω κάτι διαφορετικό, να μάθω κάτι καινούριο, και είχα και εκνευριστεί πολύ από το θέαμα των ένα, δύο χαζών καθηγητών και συμμαθητών που θρηνούσαν τα Ελγίνεια με μια περίλυπη έκφραση ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Πήρα λοιπόν τον Σοφοκλή από το χέρι και την κάναμε με ελαφρά πηδηματάκια για την αίθουσα με τα Αιγυπτιακά εκθέματα.

Δεν ξέρω τι θα έκανα αν εκείνη την ημέρα με είχαν βάλει να ανοίξω τη γαλανόλευκη μες το μουσείο. Μπορεί και να είχα πεθάνει από την ντροπή μου. Δεν ξέρω όμως και τι να σκεφτώ για τους καθηγητές του 2ου Γυμνασίου Κορίνθου που έπεισαν τους μαθητές τους ότι μια τέτοια πράξη αποτελεί κάτι αξιέπαινο και πάνω από όλα λογικό. Δεν ξέρω και πως να τους χαρακτηρίσω ακριβώς, αλλά τείνω προς το βλάκες με περικεφαλαία.

Μου είναι δύσκολο να αποδεχτώ ότι εν μέσω της όλης καταπίεσης και της Χρυσής Αυγής που χαρακτηρίζουν την Ελλάδα σήμερα, δύο εκπαιδευτικοί (δύο άνθρωποι δηλαδή που η πολιτεία τους έχει εμπιστευτεί ένα σωρό εύπλαστων εγκεφάλων και προσωπικοτήτων) δεν βρήκαν τίποτα καλύτερο να κάνουν στο Λονδίνο με τους μαθητές τους από το να διαφημίσουν την εθνική μας βλαχιά. Το καλύτερο από όλα δε, εάν έχεις όρεξη να διαβάσεις την ανακοίνωση που έδωσαν στον Τύπο, είναι η επιμονή με την οποία σημειώνουν πως όσοι συνάντησαν στο Λονδίνο ήταν Έλληνες.

Επιλεκτικά:

«Επίσης επισκεφθήκαμε, ξεναγηθήκαμε και ενημερωθήκαμε για τις σπουδές στην Αγγλία, από Άγγλους και κυρίως Έλληνες καθηγητές Αγγλικών Πανεπιστημίων.»

«To Πανεπιστήμιο Imperial College London, όπου μας υποδέχθηκε, μας ενημέρωσε και μας ξενάγησε στα ερευνητικά – πειραματικά κέντρα του Πανεπιστημίου ο Έλληνας καθηγητής κ. Προδρομάκης Θεμιστοκλής και η επίσης Ελληνίδα συνεργάτιδά του.»

«Την ενημέρωση μας την έκανε μέσα στο Christ Church College Oxford ο καθηγητής Νεοελληνικών Σπουδών και Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης κ. Παπανικολάου Δημήτρης.»

(Όταν δε ο Έλλην είναι και Κορίνθιος γίνεται πάρτι):

«Κατόπιν το 4ο στην Παγκόσμια κατάταξη Πανεπιστήμιο University College London (UCL) με 25000 φοιτητές και 8000 καθηγητές όπου μας μίλησε ο επίσης Έλληνας – Κορίνθιος (Συνοικισμιώτης και αδελφός του γνωστού Παθολόγου κ. Μάρκου Γιάνναρη) καθηγητής της Ιατρικής του Πανεπιστημίου του UCL κ. Γιάνναρης Σάββας.»

Τέλος πάντων, νομίζω η εποχή μας είναι ευαίσθητη και θα πρέπει όλοι να είμαστε προσεκτικοί. Οι άνθρωποι αυτοί, θέλω να πιστεύω τουλάχιστον, έπραξαν με τις αγνότερες προθέσεις και βάσει των όσων αυτοί γνωρίζουν. Η σουρεαλιστική εικόνα πέντε κουτσούβελων κι ενός μεσήλικα με την ελληνική σημαία αγκαλιά μες τη μέση ενός ξένου μουσείου σε κάποια άλλη εποχή θα μπορούσε να είναι αστεία. Απλά σήμερα, με την Χρυσή Αυγή στο 8,5 τοις εκατό, αποκτά μια άλλη λίγο πιο τρομακτική διάσταση. Καλό θα ήταν λοιπόν να σκεφτόμαστε λίγο παραπάνω τις πράξεις και τις κουβέντες μας από εδώ και πέρα, πόσο μάλλον όταν αυτές έχουν να κάνουν με τις αντιλήψεις που μεταδίδουμε στους νεότερους από εμάς.

Άλλωστε η όλη ιστορία με την επιστροφή των μαρμάρων είναι εκτός τόπου και χρόνου και δεν ξέρω και που τη θυμήθηκαν. Μια φαντασίωση βασισμένη στην ανάγκη του Έλληνα να επανακτήσει μια ούτως ή άλλως λανθάνουσα υπερηφάνεια για μάχες που ποτέ δεν κέρδισε ο ίδιος. Λες και δεν έχουμε αρκετά αρχαία, και σ’ αυτά τα μάρμαρα είναι που βασίζεται το μέλλον του ελληνικού τουρισμού.

Ήθελα να πιστεύω πως το ένα ίσως καλό που έφερε η κρίση ήταν μια κάποια αυτοκριτική. Ήλπιζα πως πλέον κοιτούσαμε μπροστά, στο τι κάνουμε τώρα. Αλλά τελικά το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να χαϊδέψουμε τον πληγωμένο μας εγωισμό: Ξαφνικά, μία ολόκληρη χώρα ανακουφίζεται με το ευχαριστώ ενός χωριού της Ισπανίας στο YouΤube και μια βλακεία στο Βρετανικό μουσείο μετατρέπεται σε πράξη συμβολική και συγκινητική. Γιατί με τούτα και με ‘κεινα, ακόμα δεν έχουμε πάρει χαμπάρι ότι δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου.»

Υ.Γ.

Η Ηλέκτρα Κοτσώνη είναι δημοσιογράφος και εργάζεται στο Λονδίνο.