Επιστράτευση ευρωρουφιάνων

Στις υπηρεσίες… ρουφιάνων – πληροφοριοδοτών (με την καλή έννοια) αποφάσισαν να καταφύγουν οι Ευρωπαίοι, για να αντιμετωπίσουν τη διαφθορά σε πολιτικά συστήματα, δημόσια διοίκηση και κοινοτικά κονδύλια, η οποία φαίνεται να έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις στη Γηραιά Ήπειρο.

Ξυπνώντας από τον λήθαργο της ευμάρειας οι Ευρωπαίοι και διαπιστώνοντας ότι η διαφθορά σ’ όλα τα επίπεδα έχει καταντήσει «σαράκι» που τραγανίζει τις ευρωπαϊκές οικονομίες και (ορισμένες απ’ αυτές) τις οδηγεί στην αγκαλιά του ΔΝΤ, σήμαναν γενικό προσκλητήριο προς επιστράτευση όλων εκείνων που….
.

γνωρίζουν από πρώτο χέρι καταστάσεις που σχετίζονται με διαφθορά και υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος.
Ρίσκο η καταγγελία
Οι αρχές της Ε.Ε. διαπίστωσαν ότι όλοι όσοι αναλαμβάνουν το ρίσκο να καταγγείλουν περιπτώσεις διαφθοράς, κακοδιαχείρισης και πράξεις που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή ή την υγεία των συνανθρώπων τους, στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, δεν απολαύουν καμίας προστασίας στην Ευρώπη.
Όπως προκύπτει από έκθεση του Ολλανδού Χριστιανοδημοκράτη βουλευτή Πίτερ Όμτζιγκτ, που εγκρίθηκε από την Ολομέλεια της Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, όσοι από τους Ευρωπαίους κατήγγειλαν τέτοιες περιπτώσεις βρέθηκαν χωρίς δουλειά και μπήκαν στις «μαύρες λίστες» των εργοδοτών, η σωματική τους ακεραιότητα και οι οικογένειές τους απειλήθηκαν και ορισμένοι υπέστησαν ταπεινωτική μεταχείριση ή κλείσθηκαν στις φυλακές.
Ακόμη και οι δημοσιογράφοι που δημοσιοποίησαν τις – κατά κανόνα τεκμηριωμένες – καταγγελίες τους, βρέθηκαν υπό διωγμό, οδηγήθηκαν στα Δικαστήρια κατηγορούμενοι για συκοφαντική δυσφήμιση και ορισμένοι απ’ αυτούς υποχρεώθηκαν να καταβάλουν υψηλές αποζημιώσεις στα «λαμόγια», που θίχτηκε η τιμή και η υπόληψή τους.
Στο Ψήφισμα, ωστόσο, επισημαίνεται ότι το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου έχει επανειλημμένα δικαιώσει δημοσιογράφους που δεν αποκάλυψαν τις πηγές τους σε περιπτώσεις αναφοράς σε καραμπινάτα σκάνδαλα.
Προς επιβεβαίωση αναφέρεται η καταδικαστική απόφαση που εξέδωσε το ΕΔΑΔ κατά του Βελγίου, για την περίπτωση ενός Γερμανού δημοσιογράφου που εργαζόταν στο περιοδικό «Stern» και ο οποίος, στηριζόμενος σε εκ των έσω καταγγελίες εργαζομένων, είχε δημοσιεύσει σειρά άρθρων για παρατυπίες και σκανδαλώδη διαχείριση στη γνωστή μας Eurostat αλλά και στην Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Καταπολέμησης της… Απάτης (OLAF).
Μ’ αυτήν την απόφαση – σταθμό, το Δικαστήριο καταδίκασε (2007) το Βέλγιο για παραβίαση του δικαιώματος στην ελευθερία της έκφρασης, τονίζοντας ότι «το δικαίωμα των δημοσιογράφων να προστατεύουν τις πηγές τους δεν είναι ένα “απλό προνόμιο που μπορεί να χορηγηθεί ή να αφαιρεθεί”, αλλά αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο της ελευθερίας του Τύπου».
Πλαίσιο προστασίας
Παρ’ όλα αυτά, όμως, το Ψήφισμα αναφέρει ότι, στις περισσότερες από τις 47 χώρες – μέλη του ΣτΕ, δεν υπάρχει καμία νομοθεσία που να προστατεύει όλους όσοι καταγγέλλουν κρούσματα διαφθοράς και κακοδιαχείρισης από τις μετέπειτα συνέπειες των πράξεών τους, με αποτέλεσμα να αποθαρρύνονται άλλοι που έχουν στοιχεία για παρόμοια γεγονότα να προβούν σε καταγγελίες υπό τον φόβο των αντιποίνων.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, τέτοια νομοθεσία προστασίας των πληροφοριοδοτών διαθέτουν η Αυστραλία, ο Καναδάς, η Νέα Ζηλανδία, η Νότια Αφρική και οι ΗΠΑ.
Στην Ευρώπη, μόνο έξι χώρες (Βέλγιο, Γαλλία, Νορβηγία, Ρουμανία, Κάτω Χώρες και Ηνωμένο Βασίλειο) έχουν θεσπίσει ειδική νομοθεσία για την προστασία των πολέμιων της διαφθοράς και άλλες τρεις (Γερμανία, Σλοβενία, Ελβετία) το σκέφτονται… ακόμη να πράξουν κάτι ανάλογο.
Η Ελλάδα και 15 ακόμη χώρες (Αυστρία, Βοσνία – Ερζεγοβίνη, Βουλγαρία, Κροατία, Κύπρος, Δανία, Εσθονία, Γεωργία, Ιταλία, Πολωνία, Σερβία, Σλοβακία, Σουηδία, ΠΓΔΜ και Τουρκία) δεν έχουν καμία ειδική νομοθεσία για την προστασία εκείνων που προβαίνουν σε τεκμηριωμένες καταγγελίες για την ύπαρξη οικονομικών, πολιτικών ή κοινωνικών σκανδάλων, ενώ το Κοινοβούλιο της Λιθουανίας δεν ενέκρινε σχετικό νομοθέτημα.
Με το Ψήφισμα που αναφέραμε, καλούνται οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να θεσπίσουν την αναγκαία νομοθεσία για την προστασία των πολέμιων της διαφθοράς και αναφέρονται συγκεκριμένα παραδείγματα, όπου οι καταγγελίες έπιασαν τόπο, όπως:
– Μιας υπαλλήλου του Αμερικανικού Υπουργείου Δικαιοσύνης για τη συστηματική διαφθορά που υπήρχε στην εκπαίδευση των αστυνομικών που ήταν επιφορτισμένοι με τη διερεύνηση καταγγελιών κατά… κυβερνητικών οργάνων.
– Ενός εργαζόμενου για τα φθηνά υλικά που χρησιμοποιήθηκαν στην κατασκευή ενός σταθμού πυρηνικής ενέργειας στην Καλιφόρνια, ο οποίος αποκάλυψε την απάτη και η μονάδα, ευτυχώς για εκατομμύρια Καλιφορνέζους, μετατράπηκε σε εργοστάσιο καύσης άνθρακα.
– Του Πολ Βαν Μπουιτενέτ, κοινοτικού υπαλλήλου, για αχαλίνωτη διαφθορά στην Ε.Ε., που οδήγησε σε παραίτηση όλη την Επιτροπή Σαντέρ και τον ίδιο στην ανεργία, μέχρι πρόσφατα που τον τίμησαν οι Ολλανδοί και τον εξέλεξαν ευρωβουλευτή.
– Των Ρώσων Αλεξάντερ Νικιτίν και Γκρικόρι Πάσκο, που φυλακίσθηκαν για υποτιθέμενες παραβιάσεις κρατικών μυστικών, επειδή αποκάλυψαν την πυρηνική ρύπανση που προκαλούσαν βυθισμένα υποβρύχια στην Αρκτική και την Ιαπωνία.
Στο Ψήφισμα, μάλιστα, υποστηρίζεται ότι η νομοθεσία προστασίας των «πληροφοριοδοτών» αυτού του είδους θα πρέπει να καλύπτει τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, συμπεριλαμβανομένων και των μελών των ενόπλων δυνάμεων και των ειδικών υπηρεσιών.
Δεν θα έχει… μεγάλη πλάκα να τους ακούσουν οι κυβερνήσεις;…