Σε μια σάπια κοινωνία, που ο κάφρος ανυψώνεται, το καλό δεν έχει αξία

Κι όχι μόνο δεν έχει αξία, αλλά τρώει και ξύλο αυτός που το πράττει (οπότε καταντά παράδειγμα προς αποφυγή)…

Σκέψου σε μία παραλία ένας άνθρωπος, μόνος του, να σηκωθεί, να πάρει μια σακούλα και να αρχίσει να μαζεύει τα σκουπίδια που πετάνε οι υπόλοιποι λουόμενοι. Τι αποτέλεσμα νομίζεις ότι θα φέρει στους κάφρους που τα πέταξαν; Θα παραδειγματιστούν και θα γίνουν συνετοί; ΟΧΙ! Θα τα πάρουν στην κράνα με τον τύπο, γιατί η πράξη του φανερώνει (φέρνει στην μούρη τους) όλη τους την καφρίλα. Κι αφού εκείνος εκεί ο άνθρωπος τους μείωσε θα πρέπει αναγκαστικά να του το ανταποδώσουν, οπότε και θα ψάξουν να βρουν τρόπο κι αυτοί με την σειρά τους να τον μειώσουν, για να τον φέρουν στο επίπεδό τους. Να ‘ρθουν πάλι τα πράγματα στα ίσα τους. (Κάνε το πείραμα να δεις ότι θα αποδειχθεί.)

(Τέτοιον ανελέητο πόλεμο δέχθηκε κι αυτός που αγωνίστηκε. Δεν είχε μόνο να πολεμήσει τους προδότες και τα λαμόγια που τους στηρίζουν, ο πιο αισχρός πόλεμος ήταν αυτός που δέχτηκε από τους συμπολίτες του, από αυτούς που δεν αγωνίζονταν. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου. Το τίμημα του αγώνα, όσο βαρύ κι αν είναι, άξιζε.)

Για την σαπίλα της κοινωνίας δεν ευθύνεται μόνο αυτός που κάνει το κακό, ευθύνεται εξίσου (μην πω περισσότερο) αυτός που συναινεί. Αυτό σημαίνει ότι δεν ευθύνεται μόνο ο γιατρός που παίρνει το φακελάκι, αλλά εξίσου (κυρίως) ευθύνεται αυτός που του το δίνει (γιατί αυτός που συναινεί στο άθλιο, το κάνει να υπάρχει).

Η «κοινωνία» δεν είναι μία αφηρημένη έννοια, η κοινωνία είμαστε όλοι εμείς. Κι αν είναι σάπια αυτό σημαίνει ότι είμαστε σάπιοι όλοι εμείς. Είτε επειδή πράττουμε το σαθρό, είτε επειδή συναινούμε σε αυτό. Κι είναι ώρα να αναλογιστούμε το μερίδιο της δικής μας ευθύνης (ο καθένας μας προσωπικά), και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να την αναλάβουμε. Μόνο αν την αναλάβουμε θα γίνουμε σωστοί άνθρωποι. Το ασήκωτο βάρος της θα μας κάνει.

Υ.Γ. Δεν θα είχα κανένα απολύτως πρόβλημα να συνεχίσω να ζω μεσ’ την αθλιότητα. Δεν πτοούμε και δεν θα πτοηθώ ποτέ, όσο «ξύλο» κι αν φάω. Το μόνο που σκέφτομαι, και συνεχίζω να πολεμώ, είναι τα παιδιά. Επειδή το Άξιο είναι «παράδειγμα προς αποφυγή», κι ακόμα κι αν πολύ θα ήθελαν να το επιλέξουν, το έχει καταστήσει Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ, πράγμα αδύνατο.

Stefania Ligerou