Η κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας δεν είναι μαγκιά.

Η πνευματική ιδιοκτησία είναι ίσως το πιο καταπατημένο ιδιωτικό αγαθό στις μέρες μας. «Αξιοσέβαστοι» κατά τα λοιπά πολίτες, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ομολογήσουν ευθαρσώς ότι αγόρασαν ένα «πειρατικό» cd ή dvd. Φυσικά, οι ίδιοι «αξιοσέβαστοι πολίτες» θα έτρεχαν να καταγγείλουν στην αστυνομία ότι κάποιος τους έκλεψε το πορτοφόλι ή την τσάντα.

Δύο μέτρα και δύο σταθμά λοιπόν. Όταν μας κλέβουν ο κλέφτης είναι…κλέφτης, ενώ όταν κλέβουμε εμείς τον πνευματικό μόχθο του άλλου…κανένα πρόβλημα.

Ακόμα και το βιβλίο, μία από τις «ευγενέστερες» μορφές πνευματικής εργασίας, πέφτει ορισμένες φορές «θύμα» της μαγκιάς κάποιων που θεωρούν ότι δεν είναι αναγκαίο να πληρώσουν για ένα βιβλίο, δεν έχουν όμως πρόβλημα να πληρώσουν πολλά περισσότερα για μία «φιάλη» σε ένα «σκυλάδικο». Ευτυχώς, στην προσπάθειά τους αυτή, βρίσκουν όλο και λιγότερους συμμάχους, καθώς τα περισσότερα φωτοτυπεία (υπό το φόβο φυσικά και της καταγγελίας και των συνακόλουθων πολύ αυστηρών ποινών) αρνούνται πλέον να βγάλουν φωτοτυπίες βιβλίων, ενώ και οι εκδοτικοί οίκοι έχουν «αγριέψει» και κυνηγάνε πλέον και αυτοί πολύ αυτές τις περιπτώσεις.

Πρέπει όλοι να βοηθήσουμε να μπει ένα τέρμα σε αυτό το αίσχος. Να καταγγέλλουμε όλους όσους συμμετέχουν στο αίσχος της παραγωγής παράνομων αντιγράφων cd, dvd, βιβλίων ή οποιουδήποτε άλλου πνευματικού αγαθού.

Πώς θα αισθανόταν ένας φούρναρης αν ο καθένας έμπαινε σαν κύριος στο μαγαζί του και του έκλεβε μία φρατζόλα; Ή ένα μαγαζί με ρούχα αν ο καθένας έμπαινε μέσα και βούταγε μία μπλούζα; Ε, λοιπόν κάπως έτσι αισθάνεται και ένας συγγραφέας ή ένας καλλιτέχνης. Η κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας είναι…και κλοπή και ντροπή. Ας βοηθήσουμε όλοι να σταματήσει αυτό το αίσχος. Κανείς μας δεν θέλει να τον κλέβουν. Οι πνευματικοί δημιουργοί γιατί να αποτελούν εξαίρεση;

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν όλοι όσοι κλέβουν βιβλία, cd, dvd και άλλα πνευματικά αγαθά, είναι ότι δεν κλέβουν από κάποια απρόσωπη, πάμπλουτη πολυεθνική. Αντίθετα, δίνουν πάτημα στις εταιρίες που παράγουν και εμπορεύονται πνευματικά αγαθά για να δίνουν μισθούς πείνας στο προσωπικό τους και ψίχουλα στους δημιουργούς.

Οι συγγραφείς, οι μουσικοί, οι ηθοποιοί, οι υπάλληλοι των εκδοτικών οίκων και των δισκογραφικών, είναι πραγματικοί, υπαρκτοί άνθρωποι που με την πρακτική αυτή οδηγούνται στην πείνα και την ανεργία. Είναι απίστευτα αντιφατικό από τη μία να δηλώνουμε λάτρεις της τέχνης και της πνευματικής δημιουργίας και από την άλλη να κλέβουμε ασύστολα τους δημιουργούς!