Ηγέτες και έπαρση

Η Παλαιά Διαθήκη ανέκαθεν με εντυπωσίαζε περισσότερο από την Καινή. Σ’ αυτήν βλέπεις την φυσική τάση του ανθρώπου, τις ατέλειές του σε όλο τους το μέγεθος.
Το θέμα του ηγέτη.. Ψάχνει ο άνθρωπος έναν ηγέτη επειδή δεν μπορεί ο ίδιος (θεωρεί εαυτόν ανάξιο, αδύναμο, λίγο) να αλλάξει/φτιάξει τη ζωή του. Βλέπεις ότι όπου υπάρχει ηγέτης, πίσω του σέρνει ένα κοπάδι άβουλα πρόβατα. Επειδή δε, δεν έχουν αποκτήσει οι ίδιοι την γνώση (κάποιος τους τα μασάει για να τους τα δώσει), είναι όλο απαιτήσεις, δεν έχουν υπομονή, και στο…..
πολύ εύκολο βλέπουν σαν εχθρό τους αυτόν που προσπαθεί για το καλό (και το δικό τους).
Οι εποχές δεν είναι όλες ίδιες. Η καθεμία έχει τις δικές της απαιτήσεις, ζητά απ’ όσους ζούνε σ’ αυτήν να φέρουν διαφορετικά αποτελέσματα.
Το σήμερα μάς άφησε μόνους, αβοήθητους. (Ούτε ένας πολιτικός σωστός, ούτε μία ηγετική μορφή, ξεπουλημένα όλα, τα συνδικαλιστικά όργανα, τα μήντια, η εκκλησία έχει χάσει κάθε ιεροσύνη). Δεν έχεις από πού να πιαστείς, όλα χάνονται, γκρεμίζεται ό,τι με τόσο κόπο έχτισε μέχρι σήμερα ο άνθρωπος.
Έμεινε μόνος, αβοήθητος.. η εποχή ζητά από τον καθένα να μάθει, να αποκτήσει τη γνώση. Και αφού μάθει να βρει τη δύναμη να φτιάξει τα πράγματα σωστά. Ο καθένας, από μόνος του.
Το σημαντικότερο ηθικό δίδαγμα που έχω πάρει από την Παλαιά Διαθήκη είναι αυτό που έχει να κάνει με την έπαρση. Έναν άγιο άνθρωπο να πάρεις και να τον προσκυνάς ολημερίς, ε θα πάψει να είναι αγνός. Θα πάψει να προσπαθεί για το καλό.
Δεν φταίνε αυτοί που την έχουν καταδεί (όλοι όσοι). Φταίμε εμείς και τα.. παλαμάκια μας!!
Δημιουργούμε ανθρωπους “θεούς”, που νομίζουν ότι αυτοί είναι κι άλλοι δεν είναι. Που πιστεύουν ότι έχουν δικαίωμα πάνω στη γη, στη θάλασσα, στον αέρα, στον άνθρωπο. Εμείς κατασκευάσαμε τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι όλα τους ανήκουν.
Βλέπω και στις αγωνιστικές μαζώξεις μας την ίδια τάση. Κάποιον που πολεμά τον χειροκροτάμε!!! Κάποιον που διατυπώνει μια σωστή θέση τον χειροκροτάμε!!! Ποτέ δεν το κατάλαβα.. Όποιος παλεύει σήμερα το κάνει για να διασφαλίσει τις αξίες του, γιατί τον θεωρούμε σπουδαίο; Ή όταν κάποιος λέει τη γνώμη του.. Πόσο σπουδαία ποια μπορεί να είναι μια γνώμη για να ορίσουμε κάποιον ως ξεχωριστό. Είναι απλά η γνώμη του! Όποιος συμφωνεί βρίσκεται ήδη στο ίδιο επίπεδο (γνώσης), γιατί αυτός που απλά την εκφράζει να είναι κάτι παραπάνω από αυτόν που την κατανοεί;
Πιο πολύ κι από τα χρήματα, η εξουσία κάνει απάνθρωπο τον άνθρωπο. ΚΑΜΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ δεν πρέπει να δίδεται. Αν θέλουμε τον καθένα που προσπαθεί για το καλό να τον διατηρήσουμε καλό και/για να συνεχίσει να προσπαθεί για το καλό.
Θα μου πεις μια κάποια ιεραρχία θα πρέπει να υπάρχει. Είναι δίκαιο να υπάρχει.. Την μόνη δίκαιη ιεραρχική δομή, την έχω δει στις πολεμικές τέχνες.
(Ο γιος μου μάθαινε καράτε, το έγραψα γι’ αυτόν. Δάσκαλός του ήταν ένας πραγματικός δάσκαλος, που είχα την τύχη να τον έχω ξάδελφο).
«Στο Δάσκαλό σου δεν μπορείς να αντιμιλήσεις, δεν μπορείς να του μιλήσεις όπως μιλάς σ’ έναν φίλο σου. (Το κέρδισε αυτό ο Δάσκαλος, με την αξία του). Κι αυτό είναι το σωστό, γιατί ο Δάσκαλος σε μαθαίνει. Και αν δεν σέβεσαι αυτόν που σε μαθαίνει είναι σαν να μην εκτιμάς τις γνώσεις που σου προσδίδει, σαν να σου είναι άχρηστα τα όσα σε μαθαίνει. Όταν δείχνεις σεβασμό στο Δάσκαλό σου είναι σαν να του λες ευχαριστώ.
Παρατήρησες ότι ο Δάσκαλός σου σας βάζει με τη σειρά ανάλογα με τις ζώνες; Πάντα πρώτος είναι αυτός με τη μεγαλύτερη (ο έχων τις περισσότερες γνώσεις) και ακολουθούν οι μικρότερες. Γιατί και ο λίγο πιο γνώστης από εσένα μπορεί να γίνει δάσκαλός σου.. να σε μάθει έστω αυτό το λίγο παραπάνω, αυτό που δεν ξέρεις. Μόνο αν κάποιος δεν ξέρει κάτι παραπάνω από εσένα, του φέρεσαι (τον βλέπεις) σαν ίσο μ’ εσένα. Αυτόν που ξέρει λιγότερα απλά τον αφήνεις πίσω από εσένα. Δεν του φέρεσαι σαν να είναι λιγότερός σου.. Αν θέλει (αν θέλει ο «έχων λιγότερες γνώσεις») μπορείς εσύ να γίνεις ο δάσκαλός του. Αν δεν θέλει απλά τον αφήνεις πίσω σου.
Ε, και.. για να σε φτάσει πρέπει αναγκαστικά να μάθει.

Στεφανία Λυγερού

Use Facebook to Comment on this Post