Ο πλαστός φόβος των μαζών είναι η ασφαλέστερη οδός

08-07-2005 Γιώργος Παρασκευάς

Σχετικά με τις βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο, δεν είμαι σε θέση να ξέρω ποιος και πώς. Προσωπικά, όμως, απ’ όλες τις ειδήσεις «είδα» μόνο μια παράγραφο, στη Ντέιλι Μέιλ, παραδοσιακή εφημερίδα της δεξιάς που όμως σήμερα δεν έχει το κύρος μιας Τάιμς ή Γκάρντιαν. Ας πούμε συντηρητική κάπως πιο «λαϊκή» εφημερίδα, της κλάσης του Ντέιλι Εξπρές, και πιο σοβαρή από ορισμένες άλλες.
Λέει, λοιπόν, το άρθρο: “Make no mistake Britain will almost certainly have to sacrifice some of our ancient legal rights if we wish to protect our citizens.”

Η μετάφραση: «Μη λανθάνεστε ως προς το ότι η Βρετανία σχεδόν σίγουρα θα πρέπει να θυσιάσει ορισμένα από τα αρχαία νομικά δικαιώματά μας, αν θέλουμε να προστατέψουμε τους πολίτες μας».
Διαβάστε τώρα ένα παλιό κομμάτι του Φιλάθλου από το 2001. Το μισό βάζω, την …

… ουσία. Το άλλο μισό είναι πλάκα και «ανάρμοστη» γλώσσα:
Τι λέγαμε; Α, ναι: Ο πλαστός φόβος των μαζών είναι η ασφαλέστερη οδός προς την δικτατορία. Ενας από τους πρώτους που το πήρανε χαμπάρι, ήταν ο Κράσος (Marcus Licineus Crassus), που το ‘χε μαράζι και καημό να κυβερνήσει τη Ρώμη, τον πρώτο προ Χριστού αιώνα. Το 70 π.Χ., όμως, η Ρώμη ήταν ακόμη δημοκρατία και είχε αυστηρούς κανόνες για το τι μπορούσε και τι ΔΕΝ μπορούσε να κάνει κάποιος που γούσταρε εξουσία.

Ο χλέμπουρας ο Κράσος, λοιπόν, σκαρφίστηκε να εκφοβίσει την μάζα, για να του δώσει την εξουσία, ακριβώς όπως πιθανό να προσπαθήσει να μας φοβίσει το σημερινό κατεστημένο με εξωγήινους, με βιολογική επίθεση και χίλια δυο άλλα πράγματα, για να τους πούμε: «Πάρτε τη γαμημένη την εξουσία και σώστε μας».

Ο Κράσος, λοιπόν, χρησιμοποίησε τον φόβο που έτρεφαν οι Ρωμαίοι για τον Σπάρτακο, που είχε ήδη νικήσει μια στρατιωτική μονάδα. Ο έρμος ο Σπάρτακος, όμως, δεν ήταν μαλάκας. Ήξερε ότι δεν μπορούσε να χτυπήσει την ίδια τη Ρώμη, ότι θα τα εύρισκε μπαστούνια. Το μόνο που ήθελε, ήταν να φύγει με τους άνδρες του, ελεύθερος κι αυτός κι εκείνοι. Με το πλιάτσικο του, ο Σπάρτακος κανόνισε έναν μικρό μισθοφορικό στόλο, για να τον πάρει με την παρέα του σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη. Ο Κράσος, όμως, δεν το ήθελε αυτό. Α-πα-πα! Ηθελε να μείνει ο Σπάρτακος, για να εκφοβιστεί και να εκβιαστεί η μάζα.

Πήγε, λοιπόν, ο Κράσος κι εξαγόρασε τους μισθοφόρους καπετάνιους και τα πληρώματα τους, που σάλπαραν αφήνοντας τον Σπάρτακο με τα εισιτήρια στο χέρι! Και ο Κράσος τοποθέτησε δυο λεγεώνες με τέτοιο τρόπο, που ο Σπάρτακος δεν είχε άλλη επιλογή, παρά να επιτεθεί στη Ρώμη! Ήταν η μόνη ανοικτή διέξοδος. Ο κόσμος της Ρώμης χέστηκε, έκαναν τον Κράσο Πραίτωρα και σύντομα κυβερνούσε την Ρώμη η τριανδρία Κράσου, Πομπηίου και Ιουλίου Καίσαρα. Από δημοκρατία, η Ρώμη έγινε ολιγαρχία, δικτατορία! Και σύντομα ακολούθησαν οι αυτοκράτορες. Σας θυμίζει κάτι, αυτό το κόλπο του Κράσου; «Αχχχ… έρχονται οι εξωγήινοι»! «Ωχχχ… μας μόλυναν το φαί και το νερό»! «Αμάν, οι Ταλιμπάν θα ισοπεδώσουν τον δυτικό πολιτισμό»! «Δώστε μας εξουσία, περιορίστε τις δημοκρατικές διαδικασίες για να αντιδράσουμε άμεσα όποτε χρειαστεί»!

Όπως είπα πιο πάνω, δεν γνωρίζω ποιος και πώς έκανε το μακελειό στο Λονδίνο. Εκείνο που γνωρίζω είναι ότι οι μυστικές υπηρεσίας της Βρετανίας δεν είναι παίξε – γέλασε. Και ανατριχιάζω όταν βλέπω άρθρα όπως αυτό της Ντέιλι Μέιλ να εισηγούνται κατάργηση αρχαίων νομικών δικαιωμάτων ή/και ατομικών ελευθεριών. Μπορεί να είναι ισλαμιστές που το έκαναν, μπορεί να είναι οποιοσδήποτε αναρχικός. Όμως, το τι συμβαίνει παντού εδώ και καιρό, σε κάνει να διαλογιστείς λίγο – και να ανησυχήσεις. Ο φόβος της μάζας είναι μεγάλο όπλο, μεγάλη υπόθεση…
Για τη μεταφορά
Drosulitis