Εργασία και Παραγωγή στην Ελλάδα

Το κείμενο που θα διαβάσετε είναι απλοϊκό και δείχνει την κατάσταση στην Ελληνική οικονομία.

Κάθε ένας που διαβάζει αυτή την στιγμή, εργάζεται κάπου. Είτε στο Δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα. Ίσως εργάζεται σε ένα επάγγελμα από τα παρακάτω: Σερβιτόρος, διανομέας, πωλητής σε κατάστημα, πωλητής στους δρόμους, οδηγός, δάσκαλος, γιατρός, αστυνομικός, στρατιωτικός και….
όλα τα άλλα επαγγέλματα του Τριτογενή τομέα (Υπηρεσιών) (είναι χιλιάδες).

Πολλοί λίγοι εργάζονται στον Πρωτογενή τομέα (αγρότες κλπ).
Πολλοί λίγοι εργάζονται στον Δευτερογενή τομέα (βιοτεχνίες, βιομηχανίες).
Πάμε τώρα στην οικονομία μιας χώρας. Οι κάτοικοι για να ζήσουν χρειάζονται αγαθά. Κατά αρχήν τροφή. Από αγροτικά προϊόντα, κρέας, γάλα, και βιομηχανίες τροφίμων. Ύστερα βιοτεχνικά και βιομηχανικά προϊόντα (ρούχα, αυτοκίνητα, συσκευές, έπιπλα, υπολογιστές, τηλέφωνα και πολλές χιλιάδες άλλα είδη).

Κάθε ένας που εργάζεται αυτή την στιγμή στην Ελλάδα νομίζει ότι εργάζεται και προσφέρει στην χώρα του έργο και παραγωγή. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ. Οι εργαζόμενοι στον τριτογενή Τομέα ( οι πιο πολλοί που είναι το 80% της οικονομίας μας) δεν παράγουν πράγματα που να προσφέρουν στην οικονομία.

Δείτε απλά τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Ότι φοράμε, μέχρι και το βρακί, είναι εισαγωγής. Ότι είναι γύρω μας είναι εισαγόμενο. Από το κινητό, μέχρι τον καφέ μας, οι καρέκλες, το αυτοκίνητο, το πιάτο, ο υπολογιστής, το software, η οδοντόβουρτσα, το παπούτσι, οι διακόπτες ρεύματος, τα πόμολα στις πόρτες, οι κατσαρόλες, σχεδόν τίποτα δεν παράγεται εδώ πια. Δυστυχώς εκτός από τα βιομηχανικά είδη, ακόμα και οι τροφές μας είναι εισαγόμενες.
Κάθε ένα από αυτά τα αγαθά, έχει κατασκευαστεί ή παραχθεί κάπου έξω και το έχουμε πληρώσει σαν Έλληνες δίνοντας χρήματα από αυτά που βγάλαμε από την εργασία μας. Όμως αυτά τα χρήματα πάνε έξω. Είναι ένας ανοιχτός κύκλος, που συνεχώς μειώνει τα χρήματα που διακινούνται στην Ελλάδα.

Αν οι άνθρωποι δεν ασχοληθούν με τον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα της οικονομίας δεν υπάρχει μέλλον. Πολλοί θα ρίξουν το φταίξιμο σε κυβερνήσεις, πολιτικές κλπ. Δυστυχώς το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης βαρύνει κάθε ένα μας ξεχωριστά. Η επιλογή του επαγγέλματος, η διαπαιδαγώγηση από τους γονείς ως προς τον επαγγελματικό προσανατολισμό, ή μη κατανόηση της πραγματικής οικονομίας, μας έχουν φτάσει εδώ.

Σε κάθε Έλληνα έχει γίνει πεποίθηση, αν δεν γίνει δημόσιος υπάλληλος (το υπέρτατης “αξίας” επάγγελμα) το πολύ πολύ να ασχοληθεί με τον τριτογενή τομέα, ιδιωτικός υπάλληλος, εμπόριο, καφετέριες, περίπτερα, ταξί, φροντιστήρια, γυμναστήρια, διαφημιστές, ηθοποιοί, γιατροί, σκεφθείτε όποιο επάγγελμα σας έρχεται στο μυαλό αν παράγει πραγματικά κάποιο υλικό αγαθό.

Κάθε άνθρωπος από το πιο μικρό παιδί μέχρι τον μεγαλύτερο άνθρωπο χρειάζεται τα πραγματικά προϊόντα για να επιβιώσει. Και φυσικά όλα αγοράζονται από έξω. Από τις πάνες, τις σβήστρες, τα ποτήρια, τις χαρτοπετσέτες, τις λάμπες, τις οδοντόκρεμες, τα κατσαβίδια, τα μανταλάκια, τους λέβητες, τα φορτηγά, κάθε μικρό ή μεγάλο πράγμα. Πληρώνουμε και τα λεφτά εξαφανίζονται. Μετά για να βγάλουμε λεφτά περιμένουμε να πουλήσουμε έναν καφέ σε μια καφετέρια, ένα σουβλάκι στο γυράδικο, να έρθει ένας ασθενής στο ιατρείο, να αγοράσει κάποιος μια τηλεόραση από το μαγαζί μας (είτε είναι δικό μας το μαγαζί είτε είμαστε υπάλληλοι).

Παράδειγμα σήμερα αγοράσαμε μια τηλεόραση 500 euro. Θα πάρει καταρχήν ΦΠΑ το κράτος 100 euro. Άλλα 70 – 100 euro θα βγάλει το κατάστημα. 300 euro όμως εξαφανίστηκαν από την Ελλάδα για πάντα και ούτε πρόκειται να τα ξαναδούμε ποτέ.
Κάθε μέρα που θα περνά τα χρήματα θα είναι πιο λίγα και ας εργαζόμαστε όλοι κανονικά.

 www.agoraartas.com

Use Facebook to Comment on this Post