Οι πολλές άδειες του Δημοσίου

Της Μαριλης Mαργωμενου

Αν δεν είστε δημόσιος υπάλληλος το πιθανότερο είναι να θεωρείτε πως εκείνοι που εργάζονται στο Δημόσιο δικαιούνται τόση άδεια, όση και οι υπάλληλοι στη δική σας εργασία – δηλαδή ένα μήνα το χρόνο. Αν πάλι είστε δημόσιος υπάλληλος, προφανώς χαμογελάτε ήδη διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, όπως και κάθε φορά που κάποιος απ’ την παρέα σας ανοίγει το θέμα «άδεια» εν όψει καλοκαιριού. Διότι γνωρίζετε ήδη πως με την τρέχουσα κατάσταση ο δημόσιος υπάλληλος δεν παίρνει απλώς την άδειά του κάθε καλοκαίρι. Παίρνει άδεια όλο το καλοκαίρι, και λίγο απ’ το φθινόπωρο!

Μπορεί να ακούγεται παράξενο, αλλά είναι απολύτως αληθές: ένας δημόσιος υπάλληλος που θα το επιδιώξει μπορεί νομότυπα να εξασφαλίσει άδεια η οποία να διαρκεί μέχρι και…..
.

τρεισήμισι μήνες! Ως βάση, βεβαίως, ο υπάλληλος έχει την κανονική του άδεια, η οποία ύστερα από κάποια χρόνια εργασίας φθάνει τις 25 εργάσιμες ημέρες. Οσο για τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου… κατά τη διάρκειά τους, η απόδοση του υπαλλήλου βασίζεται στην παράφραση του άρθρου 114 του συντάγματος: το πόσες απ’ αυτές θα δουλέψει επαφίεται στον πατριωτισμό του υπαλλήλου! Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Ο δημόσιος υπάλληλος σε πρώτη φάση μπορεί να δηλώσει αιμοδότης, και να εισπράξει την ευγνωμοσύνη του κράτους σε μορφή αδείας, και μάλιστα τεσσάρων ολόκληρων εργάσιμων ημερών! Αφού προσφέρει το αίμα του, μπορεί στη συνέχεια να αξιοποιήσει και τη γονική του ιδιότητα. Βλέπετε, το Δημόσιο δικαιολογεί άλλο ένα τετραήμερο αδείας «για την παρακολούθηση της προόδου» του νεαρού βλαστού του. Εκτός αυτού, βέβαια, μπορεί να επικαλεστεί την τεχνολογική του κατάρτιση για να λείψει λίγο ακόμα απ’ το γραφείο. Γιατί κάθε δημόσιος υπάλληλος που έχει υπολογιστή στο γραφείο του, ακόμη κι αν αυτός αξιοποιείται ως ψηφιακή …τσόχα, δικαιούται άλλες έξι μέρες άδεια. Πρόκειται βεβαίως για κατάλοιπο απ’ την εποχή που οι υπάλληλοι πρωτομάθαιναν τη νέα τεχνολογία και χρειάζονταν χρόνο για να εξοικειωθούν μαζί της, αλλά η άδεια παραμένει ακόμα σε ισχύ και ορδές υπαλλήλων την αξιοποιούν, στην υγεία του υπολογιστή τους.

Στη συνέχεια ο υπάλληλος που χρειάζεται λίγο ακόμη χρόνο για τον εαυτό του, δύναται να επιστρατεύσει την αναρρωτική άδεια. Για τις δέκα πρώτες ημέρες, δεν χρειάζεται καν χαρτί γιατρού! Κι όταν πια «αναρρώσει», τότε είναι η ώρα να βάλει τα μεγάλα μέσα: το «Ανοικτό Πανεπιστήμιο». Ο υπάλληλος που σπουδάζει εκεί (και δεν είναι λίγοι οι φοιτητές του Ανοικτού Πανεπιστημίου που δουλεύουν στο Δημόσιο) μπορεί να ζητήσει και να πάρει 22 (και ολογράφως: είκοσι δύο…) ακόμη εργάσιμες ημέρες άδεια, για να αντεπεξέλθει στις ανάγκες του διδακτικού έτους!

Αν συνθέσετε όλες αυτές τις διδακτικές πληροφορίες, γίνεται σαφές πως ένας δημόσιος υπάλληλος δύναται να επωφεληθεί όλων των παραπάνω αδειών, και τελικά να εξασφαλίσει μια ζηλευτή άδεια η οποία να φθάνει τις 71 εργάσιμες ημέρες, ή αν προτιμάτε τις 14 εβδομάδες, ή τους 3,5 μήνες! Σε αυτό το διάστημα, βέβαια, μπορείτε να προσθέσετε και τις επίσημες αργίες του μικρού μας κράτους που αφαιρούν απ’ το συνολικό χρόνο εργασίας άλλες 12 εργάσιμες ημέρες (συν δύο ημιαργίες – αλλά ποιος τις μετράει όταν μιλάμε για ογδόντα ημέρες καθισιό…). Και τότε πλέον, θα καταλήξετε στο συμπέρασμα πως κάνατε μεγάλο λάθος που δεν μπήκατε στο Δημόσιο όσο ακόμα ήταν καιρός. Διότι αν ήταν δυνατόν ένας δημόσιος υπάλληλος να βάλει όλες του τις άδειες στη σειρά μαζί με τις επίσημες αργίες, θα μπορούσε να φύγει απ’ την εργασία του σήμερα, που το ημερολόγιο γράφει 16 Μαΐου και να επιστρέψει στο γραφείο του γύρω στις… 20 Σεπτεμβρίου! Και καλό χειμώνα…