Οι μπίζνες της ντροπής

Τα σαπιοκάραβα και οι τρύπιες βάρκες που διασχίζουν τη Μεσόγειο είναι μέρος ενός οικονομικού παιχνιδιού με τζίρους δισεκατομμυρίων, που, παρά το γεγονός ότι είναι παράνομο, κινείται με βάση τους κανόνες της προσφοράς και της ζήτησης…
Αν κάποιος προσπαθήσει να μελετήσει τους προσδιοριστικούς παράγοντες της αγοράς συνδυαστικά με τους αριθμούς, τότε συνειδητοποιεί ότι στην πραγματικότητα από το «προϊόν» γίνονται μυθώδεις τζίροι τόσο στις χώρες αφετηρίας όσο και στις χώρες προορισμού (ενδιάμεσων και τελικών), που δεν αφορούν μόνο στο πέρασμα στην Ευρώπη, αλλά και την παραμονή και τη διακίνηση σε αυτήν.

Για να συνειδητοποιήσει κανείς την έκταση και το μέγεθος αυτής της αγοράς, δεν έχει παρά να κάνει ορισμένους πολλαπλασιασμούς και άλλες τόσες προσθέσεις. Για παράδειγμα, επίσημα στοιχεία εμφανίζουν ότι την περίοδο 2010-2014 από τα ελληνοτουρκικά σύνορα πέρασαν παράνομα και συνελήφθησαν από τις ελληνικές αρχές, 200.327 άνθρωποι. Αντίστοιχα, στην Ιταλία, μέσω της «διαδρομής της Μεσογείου», ο αντίστοιχος αριθμός μόνο για το 2014 ανέρχεται σε 239.000 ανθρώπους. Και φυσικά δεν υπάρχουν στοιχεία για εκείνους που πέρασαν τα σύνορα από τις διαδρομές αυτές χωρίς να εντοπιστούν από τις αρμόδιες αρχές.

Με ένα μέσο «κόμιστρο» της τάξης των 2.000 ευρώ ανά «επιβάτη», δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να υπολογίσει το μέγεθος της συγκεκριμένης δραστηριότητας. Στην πραγματικότητα, όμως, η αγορά αυτή είναι πολύ μεγαλύτερη, καθώς το «πέρασμα» είναι μόνο μία πτυχή του. Αν προσθέσει κανείς και τις δαπάνες που καταβάλλονται για τη μεταφορά τους στη χώρα του τελικού προορισμού, που δεν περιλαμβάνουν μόνο τα έξοδα «μεταφοράς» αλλά και άλλες «υπηρεσίες», όπως π.χ. πλαστά ταξιδιωτικά έγγραφα, τότε η αξία της «πίτας» στη συγκεκριμένη αγορά αποκτά αστρονομικές διαστάσεις.

Και φυσικά, αυτοί που προσφέρουν τις συγκεκριμένες «υπηρεσίες» είναι χιλιάδες. Για να κατανοήσει κανείς το μέγεθος της «απασχόλησης» στον συγκεκριμένο «κλάδο», δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στις συλλήψεις των διακινητών που έγιναν από τις ελληνικές διωκτικές αρχές και οι οποίες πλησιάζουν για την περίοδο 2010-2014 τις 5.000. Ο αριθμός αρκεί για να πείσει ακόμα και τον πιο δύσπιστο ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια «επιχειρηματική δραστηριότητα» η οποία έχει δομηθεί στα πρότυπα των εγχειριδίων management και η οποία έχει πλοκάμια παντού: και στις δύο πλευρές της Μεσογείου.

Τα παραπάνω σίγουρα βοηθούν στο να κατανοήσει κανείς τις οικονομικές διαστάσεις του προβλήματος.

Πηγή: sofokleousin.gr