Ζητείται κατακτητής. . .

Πριν την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως υπήρχε έντονη η αναζήτηση ενός καλού κατακτητή. Δύο ήταν οι υποψήφιοι, οι Οθωμανοί και οι Λατίνοι – Παπικοί και η εξουσία είχε χωριστεί στα δύο αντίστοιχα. Ο λαός δε ήταν αμέτοχος, ένας νεκρός ηθικά λαός που συγκρουόταν και φιλονικούσε για το φύλο των αγγέλων (δηλαδή αν οι άγγελοι ήταν αρσενικοί ή θυλικοί). Τελικά επελέγησαν οι….
Οθωμανοί ως κατακτητές αντί αυτών “μιαρών” παπικών και η Ρωμανία εξέλειπε ως νομική οντότητα.

Σήμερα έχουμε να ίδια σημεία. Η εξουσία μας έχει μπροστά της ένα χάρτη με δύο δυνάμει κατακτητές, τους Γερμανούς και τους νέους Οθωμανούς – Τούρκους. Η εξουσία αληθωρίζει προς Δυσμάς και προς Ανατολάς και φαίνεται να χωρίζεται και πάλι σε δύο τάσεις. Ο λαός με τη σειρά του περισσότερο τουρκίζει παρά γερμανίζει. Λίγο να ακουστεί τούρκικο τσιφτετέλι όλοι ‘εκστασιαζόμαστε’, ξυπνάει μέσα μας ο οθωμανός ή τουρκοέλληνας (όπως έλεγε ο Α. Κοραής). Ταυτόχρονα ο ίδιος λαός είναι ηθικά ένας νεκρός λαός, όπως οι Βυζαντινοί της αλώσεως, χωρίς όρεξη για μάχη, για πάλη, χωρίς θέληση να ζήσει σαν ένας ελεύθερος λαός, γιατί η ελευθερία είναι αποτέλεσμα αγώνων, αέναης και κοπιώδους εργασίας και διαρκώς και καθημερινώς κατακτάται σε όλα τα πεδία της κοινωνίας.

Κανένας δεν είναι διατεθημένος να αφήσει το ‘εγώ’ του, το μικρο-συμφέρον του, τα παράλογα προνόμιά του και ενώ οδηγούμεθα προς κατακτητήν, άδομεν και ηδονιζόμαστε, αναμένοντας κάποιο εξωγήινο να φέρει την σωτηρία μας, όπως οι βυζαντινοί περίμεναν του αγγέλους, μέχρι που μπήκε ο Πορθητής και τακτοποίησε τα πράγματα. Τώρα απομένει να δούμε το έργο να εκτυλίσσεται στην οθονη, θα γερμανίσουμε ή θα τουρκίσουμε; Όσοι δε τυχαίνει να καταλαβαίνουν την ζοφερή κατάστασή μας, πνίγονται και σιγοψήνονται με το ζουμί τους, αφού ο λόγος τους θρυμματίζεται πάνω στον τοίχο της αδιαφορίας. Είναι όντως ενδιαφέρον να δούμε πως ο νόμος της φύσεως εκφράζεται πάνω στους χαμένους και αδυνάτους, στους ψυχικά νεκρούς και ηθικά αδιάφορους.

Τρύφων Ολύμπιος

αλεπου του Ολυμπου