Αλλαγή νοοτροπίας…

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΚΗ

«Αν η φτώχεια είναι η μητέρα των εγκλημάτων, η βλακεία είναι ο πατέρας τους»
(Λα Μπριγιέρ)

Νέα κοινωνική (ή ορθότερα αντι-κοινωνική), πραγματικότητα… Ο λόγος για μια «προς τα κάτω κοινωνική κινητικότητα», για ό,τι οι κοινωνιολόγοι αποκαλούν «missing Class» (χαμένη τάξη). Τρία, περίπου, χρόνια πριν η «μεσαία τάξη» έκανε όνειρα για το…..
αύριο το δικό της σε άμεση σχέση με το αύριο του τόπου. Είχε τη δυνατότητα κοινωνικής ανόδου.
Όμως, ήρθε η πολύπλευρη κρίση και το ασταθές έδαφος, πάνω στο οποίο πατούσε χάθηκε κάτω από τα πόδια της…

Μια χώρα «μακέτα», με «εικονική -Φαύλη- «ανάπτυξη», χωρίς παραγωγικές δομές, με διαφθορά -διαπλοκή, με κάθε είδους «Μπαϊρακτάρηδες» στο παρασκήνιο, με μια γραφειοκρατία χωρίς τέλος, με ένα πολιτικό σύστημα πελατειακό, χωρίς κανένα ουσιαστικό δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας, με ένα κρατικό (κομματικό)-δίαιτο συνδικαλισμό να συγκυβερνά, με εκτός Ευρωπαϊκής πραγματικότητας φορολογικό σύστημα, χωρίς επένδυση στην έρευνα, με πανεπιστήμια στα χέρια των «φοιτητοπατέρων» και φυσικά με θεσμούς «εξαπτέρυγα» του πελατειακού κράτους που σε συνδυασμό με τις λοιπές φαυλότητες του δημόσιου βίου (αναξιοκρατία, ατιμωρησία, αδιαφάνεια κ.ά.) την οδήγησαν στην τωρινή κατάσταση, της φτώχειας, της απαξίας, της δάνειας ζωής, της πολυεπίπεδης κρίσης.

Μέσα σ’ αυτό το «μεσαιωνικό περιβάλλον» ήρθε και η φτωχοποίηση της κοινωνίας και φυσικά ο αφανισμός της μεσαίας τάξης, μιας τάξης που- παρά το ότι και η ίδια δεν κατάφερε στο σύνολό της να ξεφύγει από αρκετές φαυλότητες- όμως στην πράξη αποτελούσε (και αποτελεί στο βαθμό που ακόμα επιβιώνει), ρυθμιστικό παράγοντα και μεταρρυθμιστική δύναμη, προκειμένου κάποια στιγμή η χώρα να αναταχθεί. Όμως ποιο πολιτικό προσωπικό θα ανοίξει αυτόν το δρόμο; Όλοι όσοι ανήκουν στη λεγόμενη γενιά του πολυτεχνείου και με το πέρασμα του χρόνου διέγραψαν τα όνειρα και το όραμά τους; Εκείνοι που κληροδότησαν την κομματική τους πελατεία στα παιδιά τους ως υπέρμαχοι της οικογενειοκρατίας; Όσοι γαλούχησαν γενιές και γενιές στο ρουσφέτι και τις κομματικές «κλαδικές» με ταυτόχρονη ταύτιση «κόμματος- κράτους»; Όσοι μήπως, στήριξαν τη δήθεν ανάπτυξη, της χώρας σε κρατικοδίαιτες (δήθεν ιδιωτικές) επιχειρήσεις; Οι ανεπάγγελτοι – ουσιαστικά -της πολιτικής μας ελίτ που απέχουν «παρασάγγα» από το κοινωνικό-οικονομικό γίγνεσθαι; Εκείνοι που αποδέχονται την «ενός ανδρός αρχή» στο κόμμα τους, προκειμένου να μη χάσουν τη θέση τους γιατί κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε, ίσως, με τον πολιτικό τους αφανισμό; Το πολιτικό -εκείνο- προσωπικό που «έχτισε την πολιτική του σταδιοδρομία» στο ρουσφέτι και όχι στην καθαρή σχέση πολίτη -πολιτείας (κράτους); Όλοι όσοι βάφτισαν το «μαύρο πολιτικό χρήμα» ως …χορηγία; Τα «παιδιά μήπως του κάθε χρώματος πολιτικού θερμοκηπίου»; Οι πολιτικοί που τη μια στιγμή καταψηφίζουν (για τα μάτια του κόσμου…) και αμέσως μετά «εκλιπαρούν» με ποικίλους πολιτικαντισμούς τον αρχηγό τους να τους πάρει πάλι στο «κομματικό μαντρί»; Όσοι θέσπισαν, ουσιαστικά, την ατιμωρησία του πολιτικού προσωπικού. Η πολιτική ελίτ που υπογράφει και αποδέχεται (αμαχητί) τα τελεσίγραφα της Γερμανίας και των «κρατών -δορυφόρων» της; Τα κόμματα εκείνα που ψηφίζουν την λαίλαπα των μνημονίων που καταδικάζει στη φτωχοποίηση (νέους, εργαζόμενους, ανέργους, συνταξιούχους, εμπόρους, ελεύθερους επαγγελματίες κ.ά.) στρώνοντάς τους το δρόμο για τη νέα μετανάστευση;

Θα μπορούσε -αν ο χώρος το επέτρεπε – να απαριθμήσουμε δεκάδες ακόμα ερωτήματα που καθημερινά κάθε πολίτης αυτής της χώρας έχει στο νου του για τις φαυλότητες και την ανυποληψία του πολιτικού μας προσωπικού… Παρά ταύτα, όμως, οφείλουμε ως άτομα, ως κοινωνία, ως χώρα να σταθούμε στα πόδια μας. Να πιαστούμε από κάπου. Να ελπίσουμε. Να αντλήσουμε αισιοδοξία. Πάνω απ’ όλα απαιτείται αυτογνωσία ταυτόχρονα βέβαια, και αλλαγή νοοτροπίας. Ένα κοινωνικό αξιακό πλαίσιο θα μας βοηθήσει σίγουρα να αξιολογήσουμε τον εαυτό μας για τις μέχρι σήμερα ατομικές μας «φαυλότητες», αλλά και το προσωπικό του πολιτικού μας συστήματος. Οι αρχές και οι αξίες μας είναι καιρός να πάρουν τη θέση, που στο πέρασμα του χρόνου έχασαν, δίνοντάς την απλόχερα στο βόλεμα, τον ωχαδερφισμό, την εύκολη λύση και γενικά σε καθετί «ανώδυνο»…

Στους δύσκολους αυτούς καιρούς η αλληλεγγύη στους συνανθρώπους μας είναι επίσης ουσιαστική παράμετρος, αποτελεί ζητούμενο. Με τον ίδιο αυστηρό βαθμό θα πρέπει να αξιολογήσουμε και το πολιτικό προσωπικό της χώρας στο σύνολό του, είτε άσκησε- άμεσα- εξουσία είτε απέτυχε να παρουσιάσει ρεαλιστικές προτάσεις στο πέρασμα των ετών. Κανείς δεν βρίσκεται στο απυρόβλητο. Πολίτες, πολιτικό προσωπικό, πνευματική ηγεσία, οικονομική ελίτ και φυσικά όλοι όσοι υπηρετούν σε θεσμούς που επίκεντρο της λειτουργίας τους είναι ο πολίτης. Η αξιολόγηση και η κριτική τους αντιμετώπιση, στόχο πρέπει να έχει τη βελτίωση των υπηρεσιών και την κατά το δυνατόν, φυσικά, καλυτέρευση της ποιότητας ζωής και της ασφάλειας του κάθε πολίτη.

Έχοντας τα παραπάνω κατά νου, ίσως, είναι ευκολότερο να αντλήσουμε ελπίδα, και αισιοδοξία ξεκινώντας πάντα από τον ίδιο μας τον εαυτό…

Είναι, λοιπόν, φανερό ότι με αυτογνωσία, αρχές- αξίες στη βάση ενός νέου πλαισίου με αλληλεγγύη στο διπλανό μας και φυσικά, με αυστηρή και κατά το δυνατόν δίκαιη κριτική του μέχρι τώρα τρόπου ζωής και δράσης μας, θα αποκτήσουμε αρκετά από τα εφόδια εκείνα με τα οποία θα μπορέσουμε να αξιολογήσουμε τα πολιτικό προσωπικό της χώρας και να υπερψηφίσουμε εκείνους που στο μέγιστο δυνατό βαθμό ανταποκρίνονται στις αρχές και τις αξίες μας.

Έργο δύσκολο, αλλά ταυτόχρονα αναγκαίο. Αυστηροί με τον εαυτό μας, αλλά αυστηροί και με τους ηγέτες μας… πρώτα, όμως, με τον εαυτό μας ο καθένας! Καιρός για αλλαγή νοοτροπίας….

Αυτή τη φορά… «Μετά την απομάκρυνση από την κάλπη, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται!»

«Σκέφτομαι άρα υπάρχω» (Καρτέσιος).