Τα αξιοκρατικά ρουσφέτια και ο μύθος του ΑΣΕΠ

Του Χρήστου Μάτη*

Όταν πριν από λίγο καιρό, ο Αναστάσιος Πεπονής εγκατέλειπε το μάταιο τούτο κόσμο, χιλιάδες δάκρυα έπεσαν σε ανάμνηση της μεγάλης μεταρρυθμιστικής του προσπάθειας, η οποία έμεινε στην ιστορία ως ΑΣΕΠ.

Δηλαδή της μεγάλης προσπάθειας, που είχε ως στόχο να βάλει μια τάξη εκεί που ήταν το απόλυτο βασίλειο της πολιτικής πελατείας, στους διορισμούς, οι οποίοι αμείβονταν από δημόσιο ταμείο.

Είναι προφανές ότι ο ….
αείμνηστος Πεπονής δεν θα ενθουσίαζε το συνάφι του, δηλαδή το πολιτικό προσωπικό.

Αντιθέτως όμως, το ΑΣΕΠ λειτούργησε εξισορροπητικά μέσα στο πολιτικό προσωπικό, διότι αφαίρεσε από τους μεγαλόσχημους το προβάδισμα που είχαν στους διορισμούς στο στενό δημόσιο τομέα.

Και ενδεχομένως ενεργοποίησε και μηχανισμούς αξιοκρατίας. Δεν έλυσε όμως το πρόβλημα του ελληνικού δημοσίου.

Διότι το πρόβλημα των διορισμών στο ελληνικό δημόσιο δεν ήταν απλώς πρόβλημα πολιτικής επιρροής που αδυνάτιζε την ποιότητα.

Το πρόβλημα ήταν, ότι η προκήρυξη των διορισμών γινόταν, όχι με βάση τις ανάγκες από τις οποίες προέκυπταν οι διορισμοί, αλλά από την ανάγκη να γίνουν διορισμοί, για να ικανοποιήσει το πολιτικό προσωπικό τον μόνο ρόλο που ήξερε καλά. Τη διαμεσολάβηση ανάμεσα στο κράτος και τον ψηφοφόρο.

Κι έτσι καλύπτονταν θέσεις για τις οποίες ο «χ» ή ο «ψ» πολιτικός προϊστάμενος είχε πείσει τον υπουργό οικονομικών να προκηρύξει.

Ο πολιτικός προϊστάμενος καρπωνόταν την υπεραξία από την προκήρυξη των θέσεων, όπως παλαιότερα την καρπωνόταν από το διορισμό. Τώρα πλέον μπορούσε να ενημερώνει περίπου το σύνολο των ψηφοφόρων του.

Με την ίδια λογική γινόταν και οι προκηρύξεις για συμβασιούχους. Ο πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης Βασίλης Παπαγεωργόπουλος μάλιστα έλεγε, ότι είναι υποχρέωση του δήμου Θεσσαλονίκης να προσλαμβάνει συμβασιούχους, διότι η ανεργία στην πόλη ήταν πολύ υψηλή.

Το ατομικό ρουσφέτι είχε μετατραπεί σε συλλογικό, άρα απρόσωπο και ενδεχομένως αξιοκρατικό ρουσφέτι.

Η θέση όμως που κάλυπτε δεν ήταν απαραίτητη, διότι δεν ανταποκρινόταν σε πραγματικές ανάγκες. Πρακτικά ο στόχος ήταν να αγοραστεί η καθαριότητα.

Αυτό δυστυχώς η διοίκηση Μπουτάρη δεν το κατάλαβε όταν προεκλογικά το 2010 υποσχόταν «τέλος στην ομηρία των συμβασιούχων» και όταν το Μάρτιο του 2011 συναινούσε να τους δοθεί βεβαίωση, ότι κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, χωρίς να έχει καθορίσει ποιες είναι οι ανάγκες του Δήμου στην καθαριότητα.

Το απρόσωπο συλλογικό ρουσφέτι είχε κερδίσει και είχε δηλητηριάσει την προοπτική της αλλαγής νοοτροπίας στο δήμο.

*Ο Χρηστος Μάτης είναι δημοτικός συμβουλος Θεσσαλονίκης, επικεφαλής της παράταξης «ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ –Οικολογία στην πράξη»

http://www.agelioforos.gr/