«Παιδί» του παρακράτους η προβοκάτσια

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΡΩΝΑΙΟΥ

Εποχές αλήστου μνήμης έζησε πρόσφατα η χώρα, την αποφράδα Τετάρτη 5 Μαΐου 2010, όταν τρεις νέοι εργαζόμενοι έχασαν τη ζωή τους σε μια «παράπλευρη» δολοφονία. Προβοκάτορες και παρακρατικοί μηχανισμοί επανήλθαν στην πολιτική ορολογία, γυρίζοντας το χρόνο πολλά χρόνια πίσω. Τα επόμενα 24ωρα το σενάριο της προβοκάτσιας άπλωσε τη σκιά του και στην τραγωδία στο κατάστημα της Marfin στη Σταδίου, σκορπώντας οργή στους πολίτες. Τελικά η αξία των προβοκατόρων στο ελληνικό κράτος είναι διαχρονική;

Πράκτορες και αστυνομικοί, ξένες δυνάμεις και…
.
«σκοτεινά κέντρα», «αναρχικοί» και «αγανακτισμένοι πολίτες», άνθρωποι με κουκούλα αλλά και με ακάλυπτο πρόσωπο έχουν υποδυθεί κατά καιρούς το ρόλο του προβοκάτορα. Ένα ρόλο που στο παρελθόν εξυπηρετούσε παρακρατικά και αντεθνικά συμφέροντα, που κάποιες φορές «άγγιζε» ακόμα και κυβερνήσεις, που προκάλεσε εκρήξεις και πυροδότησε διχαστικές τάσεις στην ελληνική κοινωνία.

Η μέθοδος της προβοκάτσιας έχει μακρά πορεία στη σύγχρονη ελληνική ιστορία και στενή διασύνδεση με παρακρατικούς μηχανισμούς, που στήνονταν το πάλαι ποτέ. Πριν από την πρόσφατη αναφορά της Αλέκας Παπαρήγα, περιστατικό προβοκάτσιας που είχε μονοπωλήσει το ενδιαφέρον της πολιτικής επικαιρότητας καταγράφηκε λίγα 24ωρα πριν από τις εκλογές του 2004. Τότε υπάλληλοι των ΕΛΤΑ ανακάλυψαν υλικό με δυσφημιστικό περιεχόμενο κατά του Γιώργου Παπανδρέου, το οποίο το ΠΑΣΟΚ κατήγγειλε ότι είναι έμπνευσης Ρηγίλλης. Η Νέα Δημοκρατία και ο φίλα διακείμενος σε αυτή Τύπος μίλησε για προβοκάτσια σε βάρος της, ενώ η απέναντι πλευρά θυμήθηκε το «παρακράτος της Δεξιάς». Έκτοτε η χρήση της λέξης περιορίστηκε και όσοι ήθελαν να τη χρησιμοποιήσουν επέλεγαν περιφραστικούς τρόπους. Για παράδειγμα, στις περιπτώσεις των φονικών πυρκαγιών του καλοκαιριού του 2007, ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης Βύρων Πολύδωρας αποκάλυψε προβοκάτσια σε βάρος της χώρας μας χρησιμοποιώντας το πιο σοφιστικέ «ασύμμετρη απειλή».
Οι προβοκάτσιες της 5ης Μαΐου

Επιστρέφοντας στο παρόν, όταν ο Γιώργος Καρατζαφέρης επιτέθηκε στο ΠΑΜΕ, καταγγέλλοντάς το ως συντονιστή της προσπάθειας εισβολής των διαδηλωτών στη Βουλή, η γενική γραμματέας του ΚΚΕ τον κατηγόρησε για προβοκάτορα. «Καταγγέλλουμε για άλλη μια φορά, και μάλιστα με πρόσθετα στοιχεία που έχουμε, ότι ξετυλίχθηκε ένα έργο προβοκάτσιας με σαφή και μοναδικό στόχο να εμπλακεί το ΚΚΕ σε αυτή την προβοκάτσια και το ΠΑΜΕ, στο οποίο, δεν είναι κρυφό, πέρα από τους εργαζόμενους με διαφορετικό προσανατολισμό, ενεργοποιούνται δραστήρια τα μέλη του κόμματος, οι φίλοι και οι οπαδοί. Αρκεί κανείς να δει τα επαναλαμβανόμενα πλάνα, όπου δείχνουν τις προσπάθειες επώνυμων στελεχών του κόμματος και της ΚΝΕ να απωθήσουν φουσκωτούς “Χρυσαυγίτες” και άλλους από το να αναμειχθούν με εμάς και να δώσουν έμφαση στο σύνθημά τους να καεί η Βουλή», είπε η κυρία Παπαρήγα.

Η χώρα κινήθηκε στον αστερισμό της προβοκάτσιας και τις επόμενες ημέρες, όταν σενάρια και παραφιλολογία ήθελαν την επίθεση στη Marfin έργο παρακρατικών κουκουλοφόρων. Όσοι υποστήριζαν αυτή τη θέση την ενίσχυαν με μια σειρά δεδομένων την ημέρα της τραγωδίας. Έβλεπαν, δηλαδή, ένα οργανωμένο σχέδιο, που προέβλεπε τις κεντρικές τράπεζες της Σταδίου αφύλακτες –όταν σε όλες τις «εκδηλώσεις διαμαρτυρίας» που ακολούθησαν το Δεκέμβριο του 2008 φυλάσσονταν από άνδρες των ΜΑΤ– και τους δολοφόνους των τριών εργαζομένων ενημερωμένους για τις «αδυναμίες» του κτιρίου της Marfin (χωρίς ρολά ασφαλείας και με ελλιπές σύστημα πυρόσβεσης). Οι θιασώτες αυτής της άποψης θυμίζουν τη δολοφονία Λαμπράκη το ’63 από παρακρατικούς, υπερτονίζοντας το ρόλο αστυνομικών, πρακτόρων αλλά και «κουκουλοφόρων σε διατεταγμένη υπηρεσία» πίσω από τα θλιβερά επεισόδια. Ο Ριζοσπάστης στο φύλλο της 9ης Μαΐου καταθέτει υπό τη μορφή ερωτήματος πληροφορίες του για τη δράση προβοκατόρων την ημέρα των επεισοδίων. «Πρώτον, αληθεύει ότι από δύο κλούβες των ΜΑΤ, που βρίσκονταν στην οδό Πανεπιστημίου στο ύψος του βιβλιοπωλείου “Παπασωτηρίου”, βγήκαν νεαροί με πολιτικά και με αμφίεση παρόμοια με εκείνη όσων προκαλούν επεισόδια; Αληθεύει ότι κινήθηκαν στην Πανεπιστημίου, στην Πεσμαζόγλου και στη Σταδίου και το “έπαιζαν” διαδηλωτές;

»Και δεύτερον: Αληθεύει ότι μια άλλη τέτοια ομάδα βγήκε από κλούβα των ΜΑΤ που βρισκόταν στη συμβολή των οδών Ακαδημίας και Θεμιστοκλέους, κινήθηκαν μέσω Θεμιστοκλέους προς Πανεπιστημίου; Αληθεύει ότι και αυτοί κινούνταν σαν διαδηλωτές σε διάφορα σημεία της πόλης, με άγριες διαθέσεις και ήταν ανάμεσα σε αυτούς που πέταξαν τις μολότοφ στη Marfin;».

«Αυτές οι θεωρίες βγαίνουν πολύ εύκολα, χωρίς να υπάρχουν επαρκή στοιχεία», αντιτείνει συνομιλητής των «Επικαίρων» με μεγάλη εμπειρία στο ζήτημα, ο οποίος έχει βρεθεί στο επίκεντρο ανάλογων περιστατικών στο παρελθόν. Στην ΕΥΠ έχει αποδοθεί πρωταγωνιστικός ρόλος σε περιστατικά προβοκάτσιας σε περιόδους κοινωνικής αναταραχής. Κι αν κάποτε υπήρχαν τέτοιες «αρμοδιότητες» στην Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών, αυτή πλέον έχει βρεθεί στη θέση του εξιλαστήριου θύματος. «Η ΕΥΠ συμμετείχε σε τέτοιες ενέργειες το πάλαι ποτέ. Εδώ και πολλά χρόνια όμως, η υπηρεσία έχει μετατραπεί σε άλλοθι για κάποιους που προτάσσουν το προσωπικό συμφέρον τους, όπως και για κάποια κόμματα που τη χρησιμοποιούν για κάλυψη δικών τους πράξεων και συμφερόντων. Πολλοί αυτοχαρακτηρίζονται ως πράκτορες της ΕΥΠ για ίδιον όφελος. Για παράδειγμα, όταν συλλαμβάνονται “αναρχικοί” ή “Χρυσαυγίτες” ισχυρίζονται ότι δρούσαν κατόπιν συνεννόησης με την υπηρεσία, επειδή υπάρχει ένα δαιδαλώδες σύστημα “τσεκαρίσματος” τους», σημειώνει στα «Επίκαιρα» υπάλληλος της υπηρεσίας με πολυετή εμπειρία. Το στέλεχος της ΕΥΠ υπενθυμίζει και την υπόθεση της απαγωγής των Πακιστανών, που χρεώθηκε στην υπηρεσία. «Οι συνάδελφοι που κατηγορούνταν απαλλάχτηκαν με βούλευμα, όμως από την αρχή κανείς μας δεν πίστεψε ότι συμμετείχαν σε αυτές. Σε αυτή την περίπτωση η ΕΥΠ έπεσε θύμα προβοκάτσιας, όμως ποιος να βγει να το πει;».
Σε άλλες εποχές το κράτος-προβοκάτορας

Στις μεγάλες διαδηλώσεις του ’70 και του ’80, όταν πολίτες και πολιτικό σύστημα προσπαθούσαν να βρουν το μεταδικτατορικό βηματισμό τους, πράκτορες και αστυνομικοί βρίσκονταν ανάμεσα στους συμμετέχοντες στις πορείες. Την τακτική των μεταμφιεσμένων διαδηλωτών κατήγγειλε η Αριστερά και τη «χρέωνε» στις κυβερνήσεις της Δεξιάς. Ωστόσο και τα επόμενα χρόνια υπήρχε εκ των ένδον παρακολούθηση της δράσης πυρήνων των διαδηλωτών, όπως στα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου του 1985 στο Χημείο. Όλα αυτά, όμως, ανήκουν στο παρελθόν. «Το κράτος σε αυτή τη φάση δεν λειτουργεί έτσι. Δεν είναι κυρίως στα πλάνα του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Ο υπουργός έχει προσπαθήσει να επιβάλει πειθαρχία στις υπηρεσίες, δεν νομίζω να υπάρχει κάποια σύνδεση. Δεν έχω κανένα στοιχείο ότι η κρατική μηχανή αυτή την περίοδο μετέρχεται τέτοιων μεθόδων και λειτουργεί ως προβοκάτορας», λέει ο συνομιλητής μας, που δείχνει προς την κατεύθυνση εξτρεμιστικών οργανώσεων. «Πρέπει κάποιος να ψάξει περισσότερο σε μηχανισμούς εξτρεμιστικών οργανώσεων της Ακροδεξιάς, που δεν μπορείς να βρεις απτές ενδείξεις για διασύνδεση με το κράτος. Είναι τέτοιο το ποσοστό της αυτονόμησής τους, της λειτουργίας με δικές τους πρωτοβουλίες, που παρακάμπτει οποιαδήποτε “εντολή” ακόμα κι αν διαθέτουν τέτοιες διασυνδέσεις. Αυτοί δεν λειτουργούν με διαταγές».

http://m-epikaira.gr