Οι «μεν», οι «δεν» και η…αριστερά

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΓΙΑ τη σωτηρία της Ελλάδας πρόκειται και δεν είναι θέμα
κυβερνήσεων με τους Άκηδες και Μαντέληδες, αλλά ούτε
των «άλλων», που θα επανίδρυαν το Κράτος κρυμμένοι
στα γένια του Εφραίμ. Έφυγαν οι τελευταίοι επειγόντως με
τον «κουρασμένο» τους και πριν προλάβουν
να «ολοκληρώσουν», για να συνεχίσουν οι Τσουκάτοι.
Χωρίς να απολογείται ο κ. Σημίτης για χίλια
δυο «εκσυγχρονιστικά», «Ολυμπιακά» και…
λαθρομεταναστευτικά. Έφυγαν οι Τσουκάτοι, πλάκωσαν οι «σεμνοί και ταπεινοί» διανθισμένοι με τους «κουμπάρους», και τώρα ξεσκίζονται για σειρά στη λίστα, ξανασιδερώνοντας τη…ρεντικότα της ορκωμοσίας(!;).
ΕΓΙΝΕ η Ελλάδα Ελλάδα της ρεμούλας, χωρίς οι «μεν» να βάλουν
έστω και έναν «μέσα» κι οι άλλοι, έτοιμοι για την κουτάλα με κινήσεις
κυκλικές μες το βραστό και χρυσοφόρο έδεσμα, πριν την αδειάσουν σε
πιάτα «ημετέρων». Επαναλαμβάνεται η ιστορία, εναλλάσσονται αυτοί (κι
αυτές) στην έδρα τους και λιώνουν στη σκέψη μη την χάσουν. Την ώρα
που ο κόσμος άγχεται και αγωνιά, κι ας έχει κι αυτός («ο λαός ο μικρός
ο μέγας» που κατάντησε μικρός) τις δικές του ευθύνες, με τη συμβολή του
στην επικείμενη χρεοκοπία.
ΔΕΝ είναι, λοιπόν, θέμα κομμάτων και προσώπων, «ιδεολογιών» και
πρακτικής. Και, βέβαια, όφειλαν οι πολιτικοί μας πρώτοι να «θυσιαστούν»
και δεν το κάνουν. Να τεντώσουν τον λαιμό τους για…σφάξιμο στη λαϊκή
λαιμητόμο κι αυτοί τον χώνουν βαθειά, σκεπάζοντας με τους γιακάδες
ευθύνες, ανεπάρκεια και παραλήψεις.
ΠΑΣΚΙΖΟΥΝ και άγχονται οι «μεν» βράζοντας στο ζουμί τους,
ονειροπολούν, προσδοκούν και σχεδιάζουν οι «δε», λες και θ’ αλλάξει
κάτι στην πορεία μας (προς τον γκρεμό), λες και θ’ αλλάξουν οι δομές
και η νοοτροπία. Με μιαν αριστερά που με αριστερά δεν μοιάζει, έτοιμη
για ευκαιριακές συνεργασίες (με τον…Διάβολο) και χωρίς παραμένουσες
μνήμες και κατάλοιπα απ’ το (βρώμικο) ’89. Κι αν θέλεις ένα δείγμα
γραφής (και σκέψης), θυμήσου την Αλέκα και την ατάκα της. «Έδωσε
ψύχουλα ο Α. Παπανδρέου στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης».
Εκείνους που η δεξιά τους μοίραζε ροπαλιές και τραύματα και δεν τη
μνημονεύει η Αλέκα και «το Κόμμα». Θύματα που ντρέπονταν για το
τραύμα τους και το’ κρυβαν μη…προδοθούν για την ΕΛΑΣίτικη δράση
τους. Τα «λάθη» της (λεγομένης) αριστεράς ισοδυναμούν με εγκλήματα που
δεν τα σβήνει ο χρόνος, ούτε το επίχρισμα της ανιστόρητης λήθης και της
ευκαιριακής (για να κάνουν τον Μητσοτάκη πρωθυπουργό) συμφιλίωσης.