Το… κάρο

Του Θανάση Νικολαΐδη

(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)
ΔΗΜΟΣΙΟ και δεν είχε συνήγορο. Δημόσιο και το’ χαμε βάλει στο μάτι. Κατηγορίες και σινάφια, εργαζόμενοι και «εργαζόμενοι». Άντεξε (με δανεικά), αντέξαμε αρμέγοντάς το. Κι ήρθε η ώρα του απολογισμού. Δεν το ζητήσαμε-μας προέκυψε. Και το’ ξερε ο καθένας πως κάτι δεν πάει καλά και η βουτιά θα πιάσει πάτο.
ΜΙΣΘΟΙ χωρίς αντίκρισμα, δουλειές χωρίς ιδρώτα κι όλοι να παριστάνουν τον κατάκοπο, μη δεις εκείνον(-νην) που πραγματικά δουλεύει. Με ένα χαρτί στο χέρι από γραφείο σε γραφείο η «εργαζόμενη» και κρεμασμένα τα γυαλιά στο στήθος, να ρωτάει και (δήθεν) να ξαναρωτάει τον προϊστάμενο όσο να δουν οι άλλοι. Να μάθει ο λαός πόσο σκληρά εργάζονται εκεί στα …
υπουργεία της υπερεπάρκειας σε ανθρώπους και ανεπάρκειας σε δουλειά και απόδοση. Κι αν δεις τις στρατιές που «ξεπεζεύουν» το πρωί για να χτυπήσουν κάρτα, αν το σκεφθείς ποιος και πόσο τους πληρώνει, δεν θα ’χεις απορίες γιατί το… κάρο έμεινε.
ΚΑΙ ποιος τραβάει (το κάρο) στην ανηφόρα (κι από τη λάσπη); Ο εφοριακός (όχι, βέβαια, ο κάθε εφοριακός) που του’ κοψαν τα «τυχερά» και δεν δουλεύει; Ο γιατρός (όχι ο κάθε γιατρός) του ΕΣΥ (κορεσμένο από διευθυντές, υπερωρίες και εφημερίες), που ξεβολεύτηκε και αντιδρά; Με ποια συνείδηση περί εργασίας να το σπρώξει, ποιο ζήλο και διάθεση για προσφορά; Οι γραφιάδες των δήμων ανάκατοι με τους κηφήνες που περιμένουν τον «Καλλικράτη» ή των νομαρχιών οι… μοχθούντες με το φραπεδάκι;
ΚΙ ύστερα ακούστηκε κάτι για ενιαίο μισθολόγιο. Σαν απόηχος απ’ το παρελθόν, που αντέταξε τον υδροκεφαλισμό του Κράτους απέναντι στην ασυδοσία (αισχροκέρδεια, παρανομίες, φοροδιαφυγή…) του ιδιώτη για να πατσίσει και για να «ισορροπήσει» τα πράγματα. Κι άντε, σήμερα, να μειώσεις μισθούς για λόγους κρίσης, κοινωνικής δικαιοσύνης και… ισότητας. Να στέρξουν οι «ενδιαφερόμενοι» και… καλομαθημένοι στην ιδέα του εξορθολογισμού των συντάξεων και να κάνουν πίσω ευημερούντες κλάδοι και σινάφια.
ΚΙ από πρόταση; Είναι η κρίση «ευκαιρία» και οι σημερνοί έχουν την ευθύνη. Οφείλουν να περικόψουν μισθούς και δαπάνες και να (ξανα)μοιράσουν δίκαια την πίτα, κρατώντας τα μάτια τους κλειστά και με ωτασπίδες. Με μια προϋπόθεση. Πως στη «θυσία» μπροστάρηδες θα ’ναι οι πολιτικοί! Τα παλικάρια μας (και οι νιες) άχνα δεν βγάζουν για τα προνόμια, το μισθό και τις συντάξεις τους.

Use Facebook to Comment on this Post