Πασχαλινή ευχή: Να βρούμε τη φώτιση και να κάνουμε όλοι τη δουλειά μας

Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Η ιδιότητά μου με μου επιτρέπει να στέλνω «μηνύματα». Απόψεις καταθέτω, σχολιασμούς κάνω, κατά καιρούς μπορώ να φτάσω μέχρι και σε «παραινέσεις». Και λόγω του Πάσχα και των συγκλονιστικών γεγονότων που εξελίσσονται αλλά και των πιο συγκλονιστικών που –κατά πάσα πιθανότητα- έρχονται, γεγονότα και καταστάσεις που δεν τις διανοούμεθα γιατί απλά, κανείς απ΄ αυτούς που…..
έχουν την υποχρέωση δεν είχε την ευαισθησία να μας τα πει, παίρνω το θάρρος να κάνω μιαν αυτοκριτική.

Πολλοί, πάρα πολλοί απ΄ τους Αθηναίους και Αθηναίες που από το 2002 με ψηφίζουν και με εκλέγουν ( ή ΔΕΝ με εκλέγουν) δεν διστάζουν να μου θέσουν το ερώτημα : «Κι εσύ, τι θα κάνεις για μας;».

Νόμιζα ότι αρκούσε ν απαντήσω πώς «θα προσπαθήσω να κάνω καλά τη δουλειά μου». Αλλά δεν νόμιζα σωστά. Ο απλός πολίτης, ψηφοφόρος, εκλογές είχε εθιστεί σε άλλες φόρμες υποσχέσεων, είχε «εκπαιδευτεί» να θεωρεί τον «εκλεκτό» του ως εντολέα Παροχής Ατομικών Υπηρεσιών, είχε «διδαχτεί» ότι ο βουλευτής ΠΡΕΠΕΙ να ικανοποιεί αιτήματα και ότι αυτό ήταν «η δουλειά» του.

Φυσικά, είναι κι αυτό, μέσα στο πλαίσιο της προσπάθειας να διορθωθούν αδικίες, παραλείψεις, κακοτεχνίες, ελλείψεις στην καθημερινή διαβίωση του πολίτη, στις παρεχόμενες υπηρεσίες της καθημερινότητας, στην ικανοποίηση εξειδικευμένων αιτημάτων. Αλλά όχι μόνο αυτό. Ο βουλευτής είναι στην ουσία νομοθέτης και παρακολουθητής της εφαρμογής του νόμου με δικαιοσύνη και ισότητα.

Σήμερα που τίποτε δεν πάει καλά και που η γενική μας κατάπτωση οξύνεται , ο βουλευτής γιαουρτώνεται, επικρίνεται, απαξιώνεται, καθυβρίζεται, προπηλακίζεται αδιακρίτως ονόματος, προσωπικότητας, προσφοράς και αποτελεσματικότητας επειδή κατηγορείται ότι « καλοπληρώνεται και δεν κάνει τη δουλειά του». Και επειδή δεν κάνει καλά τη δουλειά του, «όλοι ίδιοι είναι» και «έπρεπε να είχε προσέξει για να μη φτάσουμε εδώ που φτάσαμε».

Μα πώς να γίνει αυτό αφού μέχρι πριν 2-3 χρόνια, η πλειοψηφία των πολιτών θεωρούσε ότι δουλειά του βουλευτή είναι να εξυπηρετεί ατομικά αιτήματα και η πλειοψηφία των βουλευτών αυτό προσπαθούσε να εκπληρώσει αφού η μη εκπλήρωση αυτών των «καθηκόντων» οδηγούσε μαθηματικά στη μη εκλογή του; Πώς να πείσεις τον πολίτη να σε αφήσει να κάνεις τη δουλειά σου αφού «δουλειά σου» εκείνος θεωρούσε την ικανοποίηση του δικού του αιτήματος;

Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Το σκέφτηκα πολύ όλους αυτούς τους μήνες της απαξίωσης και του εξευτελισμού πολιτικής και πολιτικών και με βοήθησε πολύ στη διαμόρφωση μιας άποψης η συνέντευξη που πήρα από τον συνταγματολόγο Γεώργιο Κασιμάτη για το επόμενο CRASH. Ιδιαίτερα σ΄ένα σημείο που λέει ότι :

«Πρέπει, να υπενθυμίσω ότι τα μέλη της Κυβέρνησης διώκονται μόνο με πρωτοβουλία της Βουλής. Αυτό πρέπει να αλλάξει στην επόμενη αναθεώρηση του Συντάγματος. Θα πρέπει ο πρωθυπουργός, τα μέλη της κυβέρνησης και οι βουλευτές να διώκονται για τα ποινικά αδικήματα που τελούν, όπως όλοι οι πολίτες. Επίσης, θα πρέπει να τονίσω ότι θα είχαμε περισσότερη προστασία του Συντάγματος και του πολιτεύματος, αν είχαμε συνταγματικό δικαστήριο, όπως οι περισσότερες χώρες. Θα είχαμε πληρέστερη δικαιοσύνη. Δυστυχώς, όμως, δεν έχομε, γιατί αντιδρούσαν τα κόμματα και οι βουλευτές, για να ενεργούν ανενόχλητα. Η προσβολή της εθνικής κυριαρχίας, του πολιτεύματος και πολλών άλλων θεμελιωδών αρχών του Συντάγματος, του ευρωπαϊκού δικαίου και του διεθνούς δικαίου δεν μπόρεσαν να γίνουν αντικείμενο δικαστικής κρίσης. Μόνο για τις περικοπές μισθών και συντάξεων έχουν γίνει προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Ο Ελληνικός Λαός περιμένει με αγωνία απόφαση για να δει αν μπορεί να έχει εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη»

Θα μπορούσα να προσθέσω « Και την Ελληνική Πολιτική Σκηνή». Γιατί δεν κρίνονται μόνο τα μέλη της κυβέρνησης, δεν κρίνεται μόνο ο πρωθυπουργός, δεν κρίνονται μόνο τα Δικαστήρια και ο «Ξένος Παράγων» για τα χάλια της Οικονομίας κι της Κοινωνίας μας. Κρίνεται και σύμπασα η πολιτική σκηνή. Κρίνονται και τα άτομα. Γιατί αν δεν δραστηριοποιηθούν ΚΑΙ τα άτομα, από πού και από ποιον θα βρει στήριξη ο λαός μας;

Ο απαξιωμένος και εξευτελισμένος πολιτικός κόσμος έχει ρόλο να παίξει, καθήκοντα να ασκήσει και ουσιαστικές απαιτήσεις του χειμαζόμενου λαού να ικανοποιήσει. Έχει ΤΑ πραγματικά του καθήκοντα να ασκήσει. Και ΤΩΡΑ πρέπει να κριθεί. ΤΩΡΑ πρέπει να αποδείξει ότι ορθώς ψηφίστηκε και εκλέχτηκε. ΧΩΡΙΣ τη δική του πρωτοβουλία, το ποτάμι που μας παρασύρει δεν μπορεί να ανασχεθεί. Γιατί αυτή είναι η πραγματική «δουλειά» του πολιτικού: Να πάρει τη χώρα, την πολιτική σκηνή, την κοινωνία «στην πλάτη «του.

Ας του το επιτρέψουμε. Είναι δουλειά του. Καθήκον του. Υποχρέωσή του. Κι όποιος αποδειχτεί ανάξιος, ας αποδοκιμαστεί. Αλλά δεν μπορεί να τον χαρακτηρίζουμε ανίκανο, ανάξιο, αδιάφορο, τεμπέλη αν τον κρίνουμε από την αποτελεσματικότητα με την οποία χειρίστηκε – ή δεν χειρίστηκε- το προσωπικό μας αίτημα.

Τα πράγματα αλλάζουν. Ας αλλάξουμε κι εμείς.

Καλό Πάσχα.

Use Facebook to Comment on this Post