“Λόγια…στον αέρα”

Ταξίδεψα"
Των οριζόντων το τέλος
συνάντησα νωρίς
στις καρδιές των απόκληρων.
Είδα τις ελπίδες τους
κρεμασμένες στις λόγχες.
Είδα να στραγγίζει το αίμα τους
στην άκρη της θάλασσας.
Πελιδνός ο Ασιάτης
ο Αφρικανός απόκοσμος
και ενεός ο Βαλκάνιος.
Στα ποτάμια
στους λειμώνες
στις ακτές της Νότιας Γης
πασχίζει η Μάννα.
Σπυρί-σπυρί η αγωνία
ταΐζει τα πεινασμένα παιδιά.
Το βλέμμα των παιδιών
όλο βαθαίνει.
Στης απόγνωσης τη δίνη
σβήνει το χαμόγελο.
Όλο και μακραίνει
στης απελπισίας τα πέλαγα
η προσδοκία

ΑΝΤΕ ΠΑΛΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ

στο φίλο μου Φώτη,όλα ok-υπό έλεγχο-ήδη..πήρε το δρόμο του..

Τι έχεις πάλι και δεν μιλάς κι όλο κοιτάς θλιμμένα
Τι έχεις πάθει και με ρωτάς με μάτια βουρκωμένα

Θέλω κάπου να μιλήσω, θέλω κάποιον να τα πω
Θέλω κάπου ν’ ακουμπήσω, ένα φίλο αδερφικό
Να με πάρει απ’ το χέρι, δυο κουβέντες να μου πει
Να γλυκάνει, να γλυκάνει η αγιάτρευτη πληγή

Θα το περάσουμε μαζί κι αυτό το μονοπάτι
Κάνε, θεέ μου, να μην ξαναρθεί άλλη μια τέτοια αγάπη
Κάνε, θεέ μου, να μην ξαναρθεί άλλη μια τέτοια αγάπη

Τι να σου κάνει μία καρδιά που όλο πληγές μετράει
Τι να σου κάνει κι ένα κορμί που ψάχνει για λιμάνι

Δεν αξίζει να πεθαίνεις, δεν αξίζει να πονάς
Δεν σ’ αγάπησε ποτέ της, σ’ το ’χα πει, μην το ξεχνάς
Ένα μόνο να θυμάσαι, πως υπάρχω πάντα εγώ
Να ’χεις πάντα ένα φίλο, ένα φίλο καρδιακό

Θα το περάσουμε μαζί κι αυτό το μονοπάτι
Κάνε, θεέ μου, να μην ξαναρθεί άλλη μια τέτοια αγάπη
Κάνε, θεέ μου, να μην ξαναρθεί άλλη μια τέτοια αγάπη

Καλέ μωρό τι έπαθες
και "πνίγεις"τον αέρα.
μήπως σε λάκκο έπεσες?
"μη κάνεις καμμιά τρέλλα"!…