Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Σήμερα το μεσημέρι, αφού με είδε ο γιατρός, μας πήγανε όλους μαζί στην τραπεζαρία όπου μας περίμενε μια έκπληξη. Ενα Πρωτοχρονιάτικο γεύμα! Με γαλοπούλες, με γουρουνάκια, με πατάτες, με σαλάτες, με γλυκά… Τρελό γλέντι! Ενιωσα πάλι σχεδόν σαν φυσιολογικός άνθρωπος…
Αλλά έφαγα πολύ. Πάρα πολύ. Και ήπια πολύ. Μπύρα! Μου αρέσει πολύ. Ομως με νυστάζει. Κι έτσι, όταν τελειώσαμε πήγα κατ΄ ευθείαν στο……
δωμάτιο μου… Αλλά που να κοιμηθώ μετά από τόσο φαγητό… και εκεί που ξάπλωνα με ανοιχτά τα μάτια, ξαφνικά βρέθηκα αλλού… βρέθηκα σε μια πόλη… Ξέρεις… αυτό που παθαίνω… Μοιάζει με ύπνο αλλά δεν είναι ακριβώς… Η πόλη ήταν ίδια με τη δικιά μου πόλη στην Πατρίδα…. Μακριά από το ίδρυμα…. Μόνο που αυτή η πατρίδα, δεν ήταν όπως τη θυμόμουν… Ηταν αλλόκοτη… Οι άνθρωποι είχαν ένα χρώμα γκρίζο… της στάχτης…. και δε γελούσαν… δε γελούσαν καθόλου… Μόνο με κοιτουσαν με γουρλωμένα μάτια…. κοίταζαν τα χέρια μου… δεν κρατούσα τίποτα…. και όλοι έτρεχαν από εδώ κι από εκεί… όλοι έτρεχαν… που και που σταματούσε από κανένας να ξεκουραστεί, αλλά μόλις πήγαινα κοντά του έφευγε… δεν μπορούσα να μιλήσω σε κανέναν… όλοι έτρεχαν…
Κάποια στιγμή σταμάτησα κάποιον… ήταν γκρίζος και σκυθρωπός σαν τους άλλους… τον ρώτησα που πάει… μου είπε πως πάει με το ρεύμα…. του είπα ότι το ρεύμα τον κάνει γκρίζο και σκυθρωπό… μου είπε ότι αν βγει από το ρεύμα θα χαθεί…. Εσύ εισαι χρωματιστός… μου είπε. Πράγματι, το χρώμα του δέρματος μου ήταν έχρωμο δερματί… και το μπλουζάκι μου κόκκινο… αυτός ήταν όλος γκρί… Με χτύπησε…. Μου έριξε μια στα μούτρα … Με είπε ανώμαλο, ξετσίπωτο και βλάκα…. Και με έφτυσε κι όλας… Και έφυγε… Μετά σταμάτησα άλλον… Κι ύστερα κι άλλον… κι άλλον… όλοι τους τα ίδια….
Και τότε εμφανίστηκε ένας χρωματιστός σαν κι εμένα… τρελός θα ναι κι αυτός σκέφτηκα…. πήγα κοντά του… Δεν έφυγε… τον ρώτησα γιατί τρέχαν όλοι σαν τρελοί… μου απάντησε για να γλιτώσουν… από τι; τον ρώτησα…. Από τη μετριότητα μου απάντησε αμέσως… Μα είναι όλοι γκρίζοι… του ξανάπα…
Ο χρωματιστός με πήρε και κάτσαμε σε ένα παγκάκι… δίπλα μας τρέχανε όλοι σαν τρελοί… λαχανιασμένοι…. Τον ρώτησα τι έγινε. Αν είναι η πατρίδα μου αυτή. Ναι… Οι συμπατριώτες μου ήταν ανάμεσα σε αυτά τα γκρίζα ανθρωπάκια αγαπητό μου ημερολόγιο… Ολοι μου οι συγγενείς, οι φίλοι κι οι γνωστοί, είχαν γίνει γκρίζοι…
Ολοι…
Αγαπητό μου ημερολόγιο ορκίστηκα στον άλλον (ξέρεις ποιον) ότι δε θα ξαναπάω για ύπνο μετά το φαγητό…
ΘΑΛΑΜΟΦΥΛΑΚΑΣ
http://thalamofilakas.blogspot.com
Use Facebook to Comment on this Post
![Ο μύθος της γέφυρας του διαβόλου στον ποταμό Άρδα [εικόνες]](https://1.bp.blogspot.com/-1Txq8I9Z9IY/VISWhSOt2zI/AAAAAAAAZkc/miFmi3Nf2bU/s1600/1.jpg)
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ.
μολις τελειωσα την αναγνωση του κειμενου βγηκα εξω στο φως, εκει που τα χρωματα περνουν ζωη, και αφου με παρατηρησα προσεκτικα… ενας αναστεναγμος και μια ανακουφηση, δεν κανω λαθος ειμαι χρωματιστος
Αγαπητέ φίλε 3,09, να σου θυμίσω ότι, σε αυτόν τον τόπο πάντα ολίγοι φιλούσαν Θερμοπύλες, για αυτό μην φοβάσαι την ποσότητα, την ποιότητα να καρτεράς.
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΕΨΗ
Θαλαμοφυλακα και ελευθερη σκεψη,χαιρομαι που υπαρχουν τελικα πολλοι χρωματιστοι.Ευτυχως δεν γκριζαραμε ολοι.Δυστυχως ομως οι γκριζοι ειναι οι πολλοι.
Πανος
Αγαπητέ αρθρογράφε, το κείμενο είναι τόσο σημασιολογικό, όσο και ρομαντικό, Μπράβο.
Οι άνθρωποι γίνονται γκρίζοι, όταν φεύγει από την καρδιά τους και την ψυχή τους, η πίστη.
Πίστη προς όλα αυτά, που σε κάνουν να νιώθεις ελεύθερος από όλα τα βάρη του κόσμου, πίστη που σε κάνει να ξεχωρίζεις από την βαναυσότητα των λίγων, που ασκούν στους πολλούς.
Πίστη προς σε αυτούς, που με την ζωή τους, χάρισαν σε εμάς το δικαίωμα να γράφουμε και να σκεπτόμαστε τόσο ρομαντικά, όσο και ελεύθερα.
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΕΨΗ
Βουίζει η τηλεόραση ΟΧΙ ΣΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ αλλά ποιος την ακούει……. Τι χάπια παίρνεις ρε φίλε? Τι γκρι και χρωματιστά και τρέξε Λόλα τρέξε μας γράφεις?
ΝΑ ΠΑΙΖΕΙΣ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΣΑΙΛΕΝΤ ΧΙΛ ΦΙΛΑΡΑΚΟ.
Εκτιμώ τα γραπτα του "θαλαμοφύλακα" και κυρίως την αισιοδοξία του για την εξεύρεση αμεσης λυσης στο προβλημα του τόπου μας.
Δεν ειμαι γκριζος ουτε χρωματιστος ειμαι απλα συνειδητοποιημενος και γνησιος Δον Κιχωτης.