Δημοτικό Συμβούλιο χωρίς καρδιά και ψυχή για την Αθήνα.

Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Την περασμένη Δευτέρα, αφού φτάσαμε στο Γκάζι με τα πόδια και μπήκαμε στο χώρο ύστερα από face control, οι Δημοτικοί Σύμβουλοι του Δήμου Αθηναίων βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τα ΜΑΤ ( αρκετές διμοιρίες) που προσπαθούσαν με δακρυγόνα να κρατήσουν μακριά από το Αμφιθέατρο του 9.84 τους συμβασιούχους του Δήμου που διαμαρτύρονταν ζητώντας το αυτονόητο : Το δικαίωμα στην εργασία.

Το πρόβλημα του Δήμου Αθηναίων με τους συμβασιούχους ( που ωστόσο κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες και αυτό τους είχε αναγνωριστεί από την προηγούμενη Δημοτική Αρχή, γι αυτό άλλωστε ανανεώνονταν οι…..
συμβάσεις τους) ήταν γνωστό από το 2003. Κακοί χειρισμοί; Εξασφάλιση απασχόλησης ( της …κακιάς συμφοράς εδώ που τα λέμε) σε άνεργους; Κοινωνική ευαισθησία σ΄ ένα διαπιστωμένο πρόβλημα; Δημιουργία «εκλογικής πελατείας»; Όλα είναι πιθανά.

Το σίγουρο ήταν ότι ανεξάρτητα από τον υπερβάλλοντα αριθμό συμβασιούχων των ολίγων εκατοντάδων ευρώ, ο Δήμος Αθηναίων αντιμετώπιζε οικονομικό πρόβλημα λόγω χρεών και δανεισμού για να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του. Όπως ήταν σίγουρο ότι οι περισσότεροι συμβασιούχοι αυτοί, «στήριζαν» τη δουλειά που γινόταν και στην Καθαριότητα και στους Βρεφονηπιακούς Σταθμούς και στα Μουσικά Σύνολα και στις Κοινωνικές Υπηρεσίες και σε πολλούς άλλους τομείς. Και ότι η μεγάλη διάρκεια της απασχόλησής τους ( και 5 και 10 και 15 χρόνια) τους έδινε το δικαίωμα να μονιμοποιηθούν.

Η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου και ο νόμος του κ. Ραγκούση αποφάσισαν να «κόψουν» το κεφάλι που «πονούσε», διώχνοντας αυτούς τους συμβασιούχους. Χωρίς συζήτηση, χωρίς ουσιαστική μοριοδότηση λόγω χρόνου και εμπειρίας, χωρίς κοινωνική ευαισθησία. Και να τους «αναπληρώσουν» με νέες προσλήψεις άλλου τύπου. Τότε, η κατάσταση έγινε εκρηκτική ΚΑΙ στο Δήμο Αθηναίων. Το Μνημόνιο και η Τρόικα είχαν αποφασίσει. Και οι εργαζόμενοι ( λίγο , πολλοί, καλοί, κακοί, δίκαια, άδικα) έπρεπε να αποκεφαλιστούν.

Οι εργαζόμενοι – συμβασιούχοι του Δήμου Αθηναίων αγωνίζονται για το δικαίωμά τους στη ζωή και την εργασία και δεν είναι «υπόλογοι» σε κανέναν επειδή εργάζονται. Αλλά έπρεπε να πληρώσουν.

Αυτό ήταν (το γνώριζαν) ένα από τα βασικά προβλήματα που θ αντιμετώπιζαν οι συμμετέχοντες στη νέα Δημοτική Αρχή. Όπως γνώριζαν ( ή έπρεπε να γνωρίζουν) όλα τα προβλήματα των 7 Δημοτικών Κοινοτήτων και κυρίως του «ιστορικού» Κέντρου και της 6ης Κοινότητας που λόγω παραεμπορίου, πορνείας, ναρκωτικών, λαθρομεταναστών, σκουπιδιών, βρεφονηπιακών σταθμών, σχολείων, εγκληματικότητας, Αγίου Παντελεήμονα, Πλατείας Βικτωρίας, Πλατείας Αττικής κλπ αποτελούσαν πραγματικές βόμβες. Με ανάλογα προβλήματα και στην 7η Κοινότητα και στην 4η και παντού.

Θα περίμενε κανείς από το Δήμαρχο, τους Αντιδημάρχους και τους προέδρους των 7 Δημοτικών Κοινοτήτων συνεπώς να ασχοληθούν κατά προτεραιότητα με ΑΥΤΑ αλλά και με τη μεγαλύτερη «βόμβα»: Τις χιλιάδες των συμβασιούχων που το «πέταγμά» τους στο δρόμο θα απειλούσε όλη την Αθήνα με έκρηξη.

Αντ αυτού, το νέο Δημοτικό Συμβούλιο είχε άλλες προτεραιότητες .

Αρχικά θα έπρεπε να ασχοληθεί με υπερβάλλοντα ζήλο με την αποδόμηση κάθε έργου των προηγουμένων Δημοτικών Αρχών και ιδίως με την «τετραετία Κακλαμάνη». Να βρει «σκάνδαλα», «κακοδιοίκηση», «κακές αποφάσεις», «ευνοιοκρατικές ενέργειες», «κακοτεχνίες» , «ελλείψεις», «παραλείψεις», «αστοχίες» και να σπιλώσει ανθρώπους παρουσιάζοντας με κάθε τρόπο «στοιχεία» που θα αποδείκνυαν ότι οι Αθηναίοι πολίτες ( έστω το 35 % που προσήλθε στις κάλπες) ορθώς είχε ψηφίσει Καμίνη.

Στη συνέχεια, να ευθυγραμμιστεί απόλυτα με τις κυβερνητικές θέσεις και γραμμές, στηρίζοντας με κάθε τρόπο την κυβερνητική πολιτική του Μνημονίου και της Τρόικας και –ιδίως- τον περίφημο «Νόμο Ραγκούση» που ανάγει το δικαίωμα στην εργασία σε …κυβερνητική παραχώρηση.

Και μετά, σε «διορθώσεις» – μέσω σχετικής πλειοψηφίας βέβαια- αποφάσεων που δεν «γουστάριζαν» αυτά που είχε κάνει ο Κακλαμάνης επειδή…έτσι…απλά δεν «γουστάριζαν».

Χαρακτηριστικά παραδείγματα :

Να καταργηθεί η εντυπωσιακή εκδήλωση, με παλλαική συμμετοχή, για την παράδοση του κέντρου της Αθήνας σε αθλητικές εκδηλώσεις μια-δυο φορές το χρόνο που μετέτρεπε την πρωτεύουσα σε μια όαση – έστω για 24 ώρες και
Να ακυρωθεί η τιμητική ονομασία ενός μικρού θερινού θεάτρου στον Κολωνό σε «Θέατρο Γιάννης Γκιωνάκης-Λάμπρος Κωνσταντάρας».
Όμως: Η Αθήνα θα συνεχίσει να έχει όλα τα τεράστια προβλήματα που έχει, θα συνεχίσει να καταρρέει από το βάρος εκατοντάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών, θα συνεχίσει να στενάζει από τη δυστυχία χιλιάδων συμβασιούχων που μένουν άνεργοι, θα συνεχίσει να μην έχει βρεφοκόμους και νηπιαγωγούς, θα συνεχίσει να πνίγεται στο σκουπίδι, θα συνεχίσει να θυμίζει Μπάνγκλα Ντες με τις χιλιάδες των παραεμπόρων που αραδιάζουν την παράνομη «πραμάτεια» τους, θα συνεχίσει να αποτελεί «Σικάγο» παλαιοτέρων δεκαετιών από την ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα .

Μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς γιορτή με βόλει και μπάσκετ από χιλιάδες παιδιά στην Πανεπιστημίου, μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς «Θέατρο Γκιωνάκη – Κωνσταντάρα» αλλά δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς Δημοτικό Συμβούλιο.

Κι όσο για τον Γκιωνάκη και τον πατέρα μου, εκείνοι τίμησαν περισσότερο το θέατρο στον Κολωνό με το όνομά τους απ΄ότι το Θέατρο εκείνους.

Use Facebook to Comment on this Post