Όταν ένας κόσμος τρώει τα παιδιά του, τότε δεν είναι αυτός ο κόσμος που τους ανήκει.

Με τρομάζω όταν από τη μία δείχνω ευαισθησία σε εικόνες που σου φέρνουν ανατριχίλα, εικόνες όπου παιδιά τρώνε αποφάγια στα σκουπίδια, στρατιώτες σημαδεύουν νήπια, ανθρώπινοι σκελετοί στέκουν κουρνιασμένοι αναμένοντας το θάνατο, πουλιά περιμένουν ως λεία τους ένα μικρό εξαντλημένο παιδί και αμέσως μετά θα βγω σε ένα κλαμπ να τα σπάσω με την παρέα μου.
Με τρομάζω όταν συγκινούμαι με…..
ανατριχιαστικά βίντεο και εικόνες που δείχνουν την αθλιότητα του κόσμου και παρολαυτά θα γυρίσω την πλάτη στον άστεγο, τον άπορο, τον αδύναμο ζητιάνο.

Με τρομάζω όταν λυπούμαι με την ασχήμια στον κόσμο και έπειτα κάθομαι μπροστά από έναν καθρέφτη για δύο ώρες προσπαθώντας να σουλουπώσω λίγο τις ατέλειες μου με μπογιές προσώπου.

Με τρομάζω όταν αφήνω αυτές τις εικόνες να μου μιλούν χωρίς λόγια ενώ εγώ προσπαθώ να μιλήσω στους άλλους με χίλιες λέξεις για να καταλάβουν ποια είμαι.

Καταφέραμε να φτιάξουμε μέσα με τα οποία παρατηρούμε τον κόσμο, με αποτέλεσμα να πάψουμε να κοιτάμε τον κόσμο κατάματα.

Η εικόνα από έναν μακρινό κόσμο μας εθίζει σε μια δικλείδα ασφαλείας.
Μας δημιουργεί προφίλ ανθρώπων και καταστάσεων, χωρίς να επιτρέπεται να τα αγγίζουμε.
Έτσι όταν γυρίσεις τη ματιά σου στον διπλανό σου και δεις πως πράγματι υπάρχουν τέτοιες εικόνες γύρω σου, απλώς τις προσπερνάς σαν να κοιτάς αναμνηστικό άλμπουμ.

“Ξέρεις τι έχουν δει εμένα τα μάτια μου;”
Χαρακτηριστική ατάκα που υποδηλώνει την ‘εξτρεμιστική’ εμπειρία κάποιου.
Σπάνια όμως θα ακούσεις:
“ξέρεις σε πόσους ανθρώπους έχω τολμήσει να πω κατάματα ότι αρνούμαι να τους βοηθήσω;”

Αυτή είναι η αλήθεια….

Δεν τους ανήκουμε λοιπόν.
Δεν βρισκόμαστε στον ίδιο κόσμο.
Δεν μας ανήκουν.
Δεν έχουμε το δικαίωμα να επιδεικνύουμε εικόνες αθλιότητας και να λυπούμαστε με αυτές.
Πολύ απλά γιατί οι ίδιοι αν βρίσκονταν στη θέση μας θα βοηθούσαν τον διπλανό τους άστεγο, γιατί θα ήξεραν πως είναι να μην έχεις κρεβάτι να κοιμηθείς, φαγητό για να ζήσεις.
Εμείς δεν ξέρουμε.

Ας λυπηθούμε τον εαυτό μας.

Συνθήματα πολλά, σλόγκαν πολλά, διαφημίσεις μη κυβερνητικών οργανώσεων, σποτάκια έξυπνα με επίκληση στο συναίσθημα, πώς μου φαίνονται όλα αυτά;
Ανώφελα;
Γιατί;
Επειδή αυτή η αν-ωφέλεια κυριαρχεί μέσα μου.

Είμαστε αυτό που βλέπουμε στα πράγματα.
Είμαστε η κριτική που αποδίδουμε!

Αν θεωρείς κάτι άσχημο, αυτό συμβαίνει επειδή εσύ είσαι άσχημος.
Ά-σχημος.
Για τον άλλο αυτή η ασχήμια είναι η ζωή του!
Αυτή η μιζέρια και η δυστυχία είναι η καθημερινότητα του!
Αυτά τα αποφάγια στα σκουπίδια, το χαρτόκουτο που βρήκε για να βγάλει τη νύχτα, τα σκαλιά όπου κάθισε για να ζητιανέψει είναι το παυσίπονο του.
Δεν έχεις το δικαίωμα να τα αποκαλείς ανατριχιαστικά.
Αυτά τα μικρά τους δίνουν ελπίδα.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι ήρωες σε ιστορίες που για μας φαντάζουν θλιβερά παραμύθια!
Αυτοί οι άνθρωποι είναι γεμάτοι από προσπάθειες να επιβιώσουν.
Και εσύ λυπάσαι για αυτούς.
Όμορφα.
Ή αλλιώς ‘εύ- σχημα’!

http://www.ramnousia.com/

Use Facebook to Comment on this Post