Ανάπτυξη λιτότητας και ανεργίας…

Γράφει: Σωτήρης Μανιάτης

Η επίσκεψη Μέρκελ «μεταφράζεται», κατά πως φαίνεται, με ποικίλους τρόπους. Άλλοι θεωρούν ότι μας βγάζει από την απομόνωση, άλλοι ότι μας έκλεισε το «μάτι» για δωράκια που έπονται, κάποιοι ότι δεν είχε απτό αποτέλεσμα, ορισμένοι ότι ήταν στο …..
πλαίσιο της πολιτικής διαπραγμάτευσης που μπαίνει στην τελική ευθεία, άλλοι ότι συνεχίζει τον αδιέξοδο δρόμο που τραβάμε την τελευταία τριετία, και πάει λέγοντας και κλαίγοντας…

Στο εξωτερικό φαίνεται ότι η επίσκεψη Μέρκελ λειτούργησε περισσότερο επικοινωνιακά. Το πόσο και αν θα επηρεάσει πραγματικά θα φανεί σε λίγες μέρες (18/10) στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ. Καλό είναι να μη σπεύδουμε να βγάλουμε συμπεράσματα. Πάντως, τόσο εντός όσο και εκτός, φαίνεται να είμαστε ολίγον (;) χαμένοι στη μετάφραση…

Η Κριστίν Λαγκάρντ βρήκε την ευκαιρία, στο Τόκιο, να ανάψει «πράσινο φως» για διετή επιμήκυνση του ελληνικού Μνημονίου δημοσιονομικής προσαρμογής. Αλλά δεν έμεινε σ’ αυτό. Πρόσθεσε και ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο επιμένει στην απαραίτητη αναγκαιότητα νέου «κουρέματος» του ελληνικού χρέους. Και με τις δύο αυτές θέσεις διαφωνεί -για την ώρα τουλάχιστον- η Γερμανία, κάτι που εκφράζει συνεχώς ο υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ολάντ και Ραχόι πάλι, με κοινές δηλώσεις τους, στήριξαν την παραμονή της χώρας μας στο ευρώ και έκαναν λόγο για οριστική λύση του προβλήματος μέχρι το τέλος του χρόνου.

Η τρόικα ζητά μια σειρά προαπαιτούμενα (89 στο σύνολό τους) για τη δική της θετική έκθεση, με καμιά 15αριά τουλάχιστον εξ’ αυτών να πρέπει να προχωρήσουν μέχρι και τη Σύνοδο Κορυφής. Μέσα σε αυτά, πολλά εκ των οποίων είναι αναγκαίες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, υπάρχει και μια σειρά περικοπών τις περισσότερες εκ των οποίων συζητάμε εδώ και καιρό. Δυστυχώς, όμως, δεν διακρίνονται έστω και ελάχιστα μέτρα που να οδηγούν άμεσα σε ανάπτυξη, κάτι που επίσης συζητάμε εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα. Τα μοναδικά που αναπτύσσονται στη χώρα μας, την τελευταία τριετία, είναι η λιτότητα και η ανεργία. Και, μάλιστα, με εξαιρετικά γοργούς ρυθμούς – με αποτέλεσμα η ύφεση να συνεχίζεται για 5η χρόνια, ενώ ολοένα και περισσότεροι χαμηλοσυνταξιούχοι και μισθοσυντήρητοι οδηγούνται στα όρια της φτώχιας.

Το μόνο που μας απομένει και πάλι, έπειτα από επισκέψεις και δηλώσεις επί δηλώσεων, είναι να πάρουμε… τη δόση μας. Η οποία, αυτή τη φορά, θα είναι και ενισχυμένη. Αλλά ούτε κι αυτό θα είναι αρκετό αν συνεχίσουμε μόνο με περικοπές. Και δεν το λέμε εμείς οι «πικραμένοι Έλληνες», αλλά το ίδιο το ΔΝΤ.

Όπως γράφει ο Χοσέ Ιγκνάθιο Τορεμπλάνκα στην «Ελ Παΐς» -και μεταφέρει ο Μιχάλης Μητσός στα «Νέα» (Διαστάσεις, 11/10)- το ίδιο το ΔΝΤ σε έκθεσή του σημειώνει ότι «η πολιτική δημοσιονομικής προσαρμογής φέρνει αποτελέσματα μόνο όταν συνοδεύεται από μέτρα που τονώνουν την ανάπτυξη ή δημιουργεί ένα περιβάλλον που την ευνοεί». Κι αυτό για την ώρα δε φαίνεται να γίνεται στη χώρα μας.

«Η δημοσιονομική προσαρμογή απαιτεί χρόνο» και τις καλύτερες επιδόσεις σημειώνουν οι χώρες «που πραγματοποιούν μακροπρόθεσμες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» και όχι εκείνες που λαμβάνουν «βραχυπρόθεσμα μέτρα για τη μείωση του ελλείμματος και την εκπλήρωση συγκεκριμένων αριθμητικών στόχων». Κι εμείς, δυστυχώς, για την ώρα ανήκουμε στη δεύτερη κατηγορία…