Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να ρωτήσω “πώς πάνε οι δουλειές;”

Αρχικά γεια σας!

Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να ρωτήσω “πώς πάνε οι δουλειές;”, δεν έχει νόημα άλλωστε!

Εχω να πω το εξής, είμαι άνεργη εδώ και 2,5 χρόνια, ζούσα για 10 χρόνια μόνη μου (όσο δούλευα), και….
μόλις προέκυψε η απόλυση γύρισα στο σπίτι της άνεργης μαμάς. Τότε είχα να παίρνω ένα ταμείο ανεργίας και παράλληλα δούλευε κι η αδερφή μου, όμως εδώ και 9 μήνες έμεινε και η αδερφή μου άνεργη, δεν έχω πια ταμείο, δουλειά δεν έχω βρει και ζούμε με τα 360 ευρώ της αδερφής μου που παίρνει προς το παρόν από τον Ο.Α.Ε.Δ.

Η μαμά είναι 56 ετών, δεν έχει κανένα ένσημο, καμία σύνταξη, πρόβλημα στα μάτια της και απαγορεύεται να σηκώνει το οτιδήποτε.

Από δουλειά δεν έχω βρει απολύτως τίποτα ακόμα, έχω φάει τον κόσμο να ψάχνω, 31 είμαι ρε γαμώτο, όχι 61… Αλλά βλέπεις, είναι κρίμα να πηγαίνεις σε συνεντεύξεις και να βλέπεις να περιμένει ακριβώς δίπλα σου ή ξαδέρφη της ανιψιάς του γενικού διευθυντή, και ξάφνου εσύ που πήγες απο αγγελία δήθεν να παίρνεις πόδι πριν καλά καλά σε ακούσουν!

Εν ολίγοις, σε 3 μήνες θα βγούμε στο δρόμο αν δεν γίνει κάποιο θαύμα, αφού τελειώνει το ταμείο της 24χρονης αδερφής μου, δουλειές δεν έχουμε βρει, το μόνο που μας μένει είναι να βγούμε με τον δίσκο σε εκκλησίες. Είναι κάτι που δεν περίμενα για κανέναν λόγο να μου τύχει, αλλά να που ξαφνικά θα μείνουμε στο δρόμο με μια κουβέρτα αγκαλιά…

Οι συγγενείς είναι στον ευχάριστό τους κόσμο (ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτοί!!!), γίναμε ξαφνικά οι μπατήρηδες συγγενείς και είναι ντροπή να βοηθήσουν, αλλά τέλος πάντων..

Κατά τ΄ άλλα, πιστεύω μόνο σε ένα θαύμα μπας και σωθούμε.

Αυτά ήθελα να πω,

Γειά και χαρά!

Και… καλή τύχη μάγκες!

mpouroumpourou , 31 χρ. , Αττική

imerologioanergou.gr