Το πολύχρωμο μωσαϊκό της ελληνικής κοινωνίας

Η μετανάστευση είναι ένα από τα θέματα που συζητείται έντονα στο…

δημόσιο διάλογο. Κάποιοι (προερχόμενοι κυρίως από την Ακροδεξιά) υποστηρίζουν πως η χώρα μας δεν αντέχει άλλους μετανάστες, ότι πρέπει να απελαθούν, ότι αλλοιώνουν την εθνική ταυτότητα. Όμως για να δούμε αυτό το ζήτημα λίγο ψύχραιμα.

Η είσοδος των μεταναστών σε αυτή τη χώρα που μέχρι το 1974 ήταν χώρα προέλευσης μεταναστών (οικονομική ανέχεια- πολιτικοί αποκλεισμοί μετά τον Εμφύλιο) ήταν απότομη και βάναυση. Η Ελλάδα το 1989 που άνοιξαν τα σύνορα με την Αλβανία δεν ήταν προετοιμασμένη για να γίνει χώρα υποδοχής. Ούτε νομικό πλαίσιο υπήρχε, πόσο μάλλον μεταναστευτική πολιτική. Πόσους χρειαζόμαστε, που μπορούμε να τους απορροφήσουμε.

Η ελληνική κοινωνία κράτησε αμφίσημη στάση έναντι των μεταναστών (κυρίως όσων προέρχονταν από τη γειτονική Αλβανία). Από τη μια τους έδωσε δουλειές, δουλειές που οι Έλληνες λόγω ανόδου του επιπέδου εκπαίδευσης τους δεν μπορούσαν (και κυρίως δεν ήθελαν) να κάνουν. Από την άλλη, η απότομη αυτή αλλαγή στην πληθυσμιακή σύνθεση έφερε στην επιφάνεια το φόβο της ετερότητας. ‘Εναν φόβο που γεννήθηκε από την εθνοκεντρική μας παιδεία με τις αλήθειες των άλλων στο περιθώριο και τη δική μας αλήθεια πρωταγωνίστρια. Οι μετανάστες έγιναν ο πρόσφορος αποδέκτης του θυμού μας και η δικαιολόγηση της ανόδου της εκλογικής επιρροής της Ακροδεξιάς. Τους κατηγορήσαμε συλλήβδην για την άνοδο της εγκληματικότητας χωρίς να βλέπουμε και τους δικούς μας εγκληματίες. Το “Δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ,…
…Αλβανέ” σύνθημα των οπαδών της Εθνικής ομάδας. Οι θεωρίες συνωμοσίας στην ημερήσια διάταξη.

Καλοί και κακοί υπάρχουν σε όλους τους λαούς. Δίπλα στους εγκληματίες υπάρχουν και οι μετανάστες που εργάζονται σκληρά και εισφέρουν στα ασφαλιστικά ταμεία που εμείς οι Έλληνες υπερχρεώσαμε. Άνθρωποι ξένοι σε έναν ξένο τόπο που παλεύουν για την επιβίωσή τους όπως κι εμείς. Που σπουδάζουν τα παιδιά τους, που ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον. Κάποιοι θα γυρίσουν πιο δυνατοί στις πατρίδες τους, άλλοι θα μείνουν εδώ και θα βοηθήσουν την Ελλάδα, τη νέα τους πατρίδα, να σταθεί στα πόδια της. Δεν πρέπει να μας φοβίζει που η ελληνική κοινωνία γίνεται ένα πολύχρωμο μωσαϊκό και αποκτά μια νέα κουλτούρα ενσωματώνοντας στοιχεία από άλλους πολιτισμούς. Αλήθεια, ποιος θα το πίστευε Πακιστανούς να παίζουν κρίκετ στον Ελαιώνα; Τα λιβανέζικα κεμπάπ και οι Πολωνικές μπυραρίες στο κέντρο της Αθήνας;

Τα πρόσφατα επεισόδια στον Άγιο Παντελεήμονα ας αφήσουν ένα δίδαγμα. Δεν πρέπει να καταδιώκουμε, πρέπει να ενσωματώνουμε. Πρέπει να αφήσουμε τους φόβους και τις προκαταλήψεις πίσω. Στο δρόμο για την ανάπτυξη και τον μετασχηματισμό δεν περισσεύει κανείς. Αυτό το πολύχρωμο μωσαϊκό πρέπει να προχωρήσει μπροστά.

meidiama.blogspot.com

Use Facebook to Comment on this Post