“Διόρθωση¨ κακώς κειμένων ή προετοιμασία για την καταστροφή; Από τον Κριτικό…

Αυτήν την εβδομάδα, περνάει από τη βουλή το νομοσχέδιο για τα εργασιακά που πολλοί χαρακτηρίζουν ως “επιστροφή σε εργασιακό μεσαίωνα”. Η κυβέρνηση, αφού το εξήγγειλε, κάλεσε για “διάλογο” και την αντιπολίτευση…
Είναι ιδιαίτερα παρόδοξο και αυταρχικό, τις ημέρες που πήρες την απόφαση να αφαιρέσεις προνόμια -δίκαια ή άδικα, δεν έχει σημασία- εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, στο δημόσιο και τις ΔΕΚΟ, να καλείς κατόπιν εορτής σε διάλογο τους ομόλογους σου, αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Γιατί; Τι σκοπό έχει αυτή η κλήση; Είναι απλά ή ανόητο, ή υπάρχει μυστική ατζέντα ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα… Ελπίζω να είναι άλλη μία κίνηση Goofy…

Το νομοσχέδιο για τα εργασιακά, τα νέα κατ’ ουσία μέτρα του μνημονίου, θα μπορούσε κάποιος να τα χαρακτηρίσει “χρήσιμες και επώδυνες διορθώσεις” προκειμένου να επιτευχθεί η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής οικονομίας. Αν ήταν έτσι, ένας Έλληνας πατριώτης, θα μπορούσε να το ανεχθεί προς όφελος των παιδιών μας και του μέλλοντος της χώρας μας. Αν είναι πραγματικά έτσι…
Μου είναι δύσκολο να πιστέψω από την πορεία της Ελληνικής Κυβέρνησης και της Ελληνικής Οικονομίας ότι τέτοιου τύπου μέτρα, θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν μία καλύτερη πορεία για το μέλλον. Γιατί με το φτωχό μου το μυαλό κάνω τις εξής σκέψεις:
α) Τα μέτρα που πάρθηκαν, τα μέτρα που παίρνονται, τα μέτρα που φήμες και εξαγγελίες αναφέρουν ότι θα παρθούν (μην τα απαριθμήσω, θα κουράσω περισσότερο, αλλά τα ξέρετε), θα έπρεπε λογικά να έχουν αρχίσει να ανταμείβονται, έστω και επιφυλακτικά από τις “αγορές”. Παρόλα αυτά, τα spreads δεν αποκλιμακώνονται (τριγυρίζουν στις 900 μονάδες, λίγο πάνω, λίγο κάτω). Οι φήμες για χρεωκοπία δεν αποκλιμακώνονται, αντιθέτως εντείνονται. Μία αναδρομή σε δηλώσεις κάποιων τύπων σαν τον Ρουμπινί, μόνο πανικό μπορούν να σπείρουν. Ο ανεκδιήγητος αυτός τύπος, είπε ότι η χρεωκοπία και η επιστροφή στη δραχμή είναι αναπόφευκτη, ότι τα λεφτά μας θα χαθούν, ότι η απόσυρση των χρημάτων μας ή η αγορά χρυσού δεν χρησιμεύει και μας προέτρεψε να επενδύσουμε σε… ζαμπονάκια ώστε να έχουμε να φάμε τις δύσκολες μέρες!
β) Τα μέτρα δεν αποδίδουν! Τα έσοδα του κράτους δεν είναι τα αναμενόμενα. Οι στόχοι δεν επιτυγχάνονται. Γιατί; Γιατί το κράτος παραμένει μέσα στην κρίση αναποτελεσματικό και απελπιστικά αργό. Απλά παραδείγματα καθημερινότητας: Κάθε χρόνο το εκκαθαριστικό μου ερχόταν τον Ιούνιο το αργότερο. Άντε Ιούλιο; Να το δεχτώ… Φέτος μου ήρθε Δεκέμβριο. Εσάς; Τα τέλη κυκλοφορίας, μου ήρθαν ένα μήνα αργότερα… Η περαίωση, άντε να μην πω καλύτερα… Τα ξέρετε… Η κίνηση της αγοράς φαίνεται στους δρόμους: καταστήματα κλειστά. Μια βόλτα θα μας πείσει τώρα στις γιορτές. Θα χαζεύουμε τα… ενοικιαστήρια αντί για τις γιορτινές βιτρίνες!
γ) Τα μέτρα είναι άδικα! Πραγματικά δεν μπορώ να πιστέψω πώς ορίζεται ο σοσιαλισμός. Εγώ δεν είμαι σοσιαλιστής. Διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά δεν είναι σοσιαλιστικό να γίνονται οριζόντιες περικοπές σε μία κοινωνία. Θα μου πείτε είναι σοσιαλιστικό το ΠΑΣΟΚ; Έτσι γράφει η μαρκίζα στην Ιπποκράτους… Πώς είναι δυνατόν να έρχονται πρώτα τα μέτρα της οριζόντιας περικοπής μισθών και συντάξεων, ανεξάρτητα από το ύψος τους και μετά να ακολουθούν μέτρα περιστολής των προκλητικών δαπανών μισθοδοσίας σε υπουργεία και ΔΕΚΟ, όπου οι συνεχνίες και οι ΠΑΣΟΚοι συνδικαλιστάδες ανθούν; Πώς είναι δυνατόν να εξουθενώνεις αυτούς που περιμένουν το δωράκι των Χριστουγέννων για να πάρουν ένα δωράκι στο παιδί ή το εγγόνι τους, να δουλέψουν και τα μαγαζιά και να φάνε και λίγο ψωμάκι οι εργαζόμενοι σε αυτά και να έχεις ακόμη τον ΟΣΕ στο χάλι που λειτουργεί; Πώς είναι δυνατό να κόβεις οριζόντια ποσοστό από το μισθό των 800 ευρώ και από αυτόν των 3 και 4 και άνω χιλιάδων; Το ίδιο πονάει να κόψεις 80 ευρώ από τα 800 και 300 από τα 3000; Πώς διάολο γίνεται περιστολή των δαπανών με αυτόν τον τρόπο; Πώς σώζεις τον κοινωνικό ιστό έτσι;
δ) Τέλος, υπάρχει μεγάλο έλλειμμα ηγεσίας! Και δεν εννοώ ότι δεν υπάρχει κυβέρνηση και διαχειριστές. Ο Γιώργος είναι διαχειριστής. Δεν είναι ηγέτης. Υπάρχει έστω ένας Έλληνας που να πιστεύει ότι ο Παπανδρέου είναι ηγέτης (εξαιρείται η Μαργαρίτα, η Άντα, ο ίδιος και τα παιδιά του, αν και πολύ αμφιβάλλω και γι’ αυτούς). Πού είναι η διαπραγμάτευση με τους εταίρους και τους δανειστές μας; Πού είναι ο εκβιασμός; Πού είναι οι συμμαχίες με τους άλλους λαούς που δοκιμάζονται στην Ευρώπη; Πορτογαλία, Ιρλανδία, Βέλγιο, Ιταλία, Ισπανία, αλλά και χώρες εκτός ευρώ, όπως Ουγγαρία κ.α.. Πού είναι οι πρωτοβουλίες για μια άλλη Ευρώπη; Τόσα κράτη, που ομολογουμένως βρίσκονται σε αδύναμη θέση δεν μπορεί να είναι τόσο αδύναμα… Οι δανειστές είναι οι πρώτοι που εύχονται καλή υγεία στους δανειζόμενους. Έχω λάθος;
Μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα, πραγματικά υπάρχουν δύο σκέψεις:
Η αισιόδοξη που λέει ότι, εντάξει, θα ματώσουμε, θα πονέσουμε, αλλά σε Χ χρόνια θα διορθωθούν τα πράγματα, οπότε και θα φανεί φως στο τούνελ. Η επιμήκυνση της αποπληρωμής, εφόσον ευοδωθεί συντείνει σε αυτό. Αν η Γερμανία δεν μας κάνει “νούμερα”. Ούτε και η Γαλλία που μας τα έχει χαλάσει τώρα τελευταία. Η ιδέα του Ευρω-ομολόγου, σε συνδυασμό με πολιτικές στενότερου δημοσιονομικού ελέγχου της ζώνης του ευρώ, αλλά και ταυτόχρονες πολιτικές ισόρροπης ανάπτυξης των ευρωπαϊκών οικονομιών, θα μπορούσε να είναι μία λύση για την ευρωπαϊκή οικονομία… Εφόσον φυσικά, οι δυνατοί της ευρώπης γίνουν και λογικοί και καταλάβουν ότι το ίδιο καράβι βρισκόμαστε όλοι. Και καταλάβουν ότι η ιδεολογία του 4ου Ράιχ με οικονομικούς -πια- όρους, όπως και η ιδέα της -όχι πια φυλετικής αλλά- οικονομικής “καθαρότητας” παραπέμπουν σε ναζιστικές απόψεις που έχει καταδικάσει η ιστορία με τεράστιες απώλειες ακόμη και σε αυτούς που τις λάτρεψαν. Και οι ανίσχυροι καταλάβουν ότι είναι επίσης πολλοί… Και είναι και καταναλωτές των προϊόντων των πλουσίων. Με ότι δύναμη αυτό έχει…
Η απαισιόδοξη σκέψη, αυτή που εκφράστηκε από τα ζαμπονάκια του Ρουμπινί, δείχνει ένα δρόμο καταστροφής, πείνας, ανέχειας. Googlάρετε απλά για να δείτε τι έγινε στην Αργεντινή στο πρόσφατο παρελθόν, για να καταλάβετε τι μας περιμένει. Κάντε και το Σταυρό σας μαζί (σε τέτοιες στιγμές, η θρησκεία είναι μια λύση)… Στη σκέψη αυτή, τα μέτρα συνηγορούν στο ότι η κοινωνία μας προετοιμάζεται για να αντιμετωπίσει θεσμικά το ενδεχόμενο της χρεωκοπίας. Μειωμένα έξοδα, χαλαρές εργασιακές σχέσεις, “ξεβόλεμα”, είναι μία καλή γυμναστική για την αντιμετώπιση του χάους, την επιστροφή στη δεκαετία του ’50 και του ’60 για την κοινωνία μας.
Θέλω να πιστεύω ότι το πρώτο σενάριο, είναι το πιο σωστό. Γιατί η καταστροφή απλά δεν ευνοεί ούτε εμάς, ούτε τις αγορές, ούτε τους δανειστές, ούτε την Ευρώπη, ούτε το Ευρώ, ούτε την Γερμανία, ούτε την Γαλλία, ούτε τις ΗΠΑ, ούτε κανέναν. Ιδιαίτερα μακροπρόθεσμα! Πάντως, για καλό και για κακό, πάρτε κανένα ζαμπονάκι και κανένα εβαπορέ να σας βρίσκεται στο σπίτι…

Με εκτίμηση,
Ο Κριτικός…