Οἱ ἐσωτερικοί ἐχθροί τῆς Εὐρώπης

τοῦ Ἀθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Ὄχι, ὁ χρόνος δέν εἶναι πολύ μακρυά. Κάπου τό 2040, ὅταν τά ἐγγόνια μου θά πλησιάζουν τά τριάντα τους χρόνια, στήν Εὐρώπη τῆς δημοκρατίας θά κατοικοῦν πε ρίπου 140 ἑκατομμύρια μή
Εὐρωπαῖοι –οἱ ὁποῖοι, ὡστόσο, θά ἔχουν εὐρωπαϊκή ἐθνικότητα. Ἐπίσης, ἡ Εὐρώπη θά περιστοιχίζεται ἀπό 90 ἕως 96 ἑκατομμύρια Τούρκους, 300 ἑκατομμύρια Βορειοαφρικανούς καί 220 ἑκατομμύρια Κεντροασιάτες. Λίγο πιό μακρυά της, στήν Μέση Ἀνατολή, θά βρίσκονται ἄλλα 160 ἑκατομμύρια Ἄραβες, Ἰρανοί, Ἰρακινοί, Κοῦρδοι καί Ἰσραηλινοί –μέ τούς τελευταί ους νά εἶναι οἱ μισοί καί πλέον ἀραβικῆς προελεύσεως.

Θά ἔχουμε ἔτσι μίαν Εὐρώπη «περικυκλωμένη» ἀπό 800 ἑκατομμύρια μουσουλμάνους, μέ ἄλλα 140 ἑκατομμύρια νά βρίσκονται στήν καρδιά της. Ἡ ἐξέλιξη αὐτή, ἄν λάβουμε ὑπ’ ὄψιν μας τήν σημερινή
εὐρωπαϊκή δημογραφική πραγματικότητα, θέτει ἀπό μόνη της ἕνα πολύ σοβαρό ἐρώτημα: Σέ εἴκοσι χρόνια θά ὑπάρχει εὐρωπαϊκή συνείδηση; Μέ πιό ἁπλά λόγια, θά ὑπάρχει ἀκόμα αὐτή ἡ ἱστορική σύνδεση τῶν Εὐρωπαίων μέ ἕνα πολύ πλούσιο παρελθόν, τό ὁποῖο ὑπῆρξε ἡ μήτρα τῆς δημοκρατικῆς παραδόσεως καί τῆς ἐλεύθερης συνειδήσεως;

Παραφράζοντας τόν Τ.Σ. Ἔλλιοτ, σέ εἴκοσι μέ τριάντα χρόνια πόσοι Εὐρωπαῖοι θά εἶναι πρόθυμοι νά διαφυλάξουν μία κληρονομιά δύο καί πλέον χιλιάδων ἐτῶν, πού εἶναι αὐτή τῆς Ἑλλάδος, τῆς Ρώμης καί τοῦ Ἰσραήλ; Ὅταν στήν καρδιά τῆς Εὐρώπης θά ὑπάρχει ἕνα ἄτυπο μουσουλμανικό κράτος, τό ὁποῖο θά εἶναι μεγαλύτερο ἀπό τίς μεγάλες εὐρωπαϊκές χῶρες ξεχωριστά, θά μποροῦμε ἀκόμα νά μιλᾶμε γιά Ἕνωση καί γιά εὐρωπαϊκό πολιτισμό; Γιατί ὄχι, θά μᾶς ἀπαντήσουν ἀρκετοί Εὐρωπαῖοι καί θά δείξουν δυσφορία γιά τόν «φυλετικό» χαρακτήρα τοῦ ἐρω τήματος. Θά σπεύσουν, ἐπίσης, νά μᾶς ὑπενθυμίσουν ὅτι ἡ εἴσοδος τοῦ Ἰσλάμ στήν Εὐρώπη δέν διαφέρει ἀπό τήν εἴσοδο πρίν κάποιους αἰῶνες βάρβαρων φυλῶν τῆς στέπας, πού ναί μέν ὁδήγησαν στό τέλος τοῦ ἀρχαίου κόσμου, πλήν ὅμως στήν συνέχεια ἐκχριστιανίσθηκαν καί ἀσπάσθηκαν πλήρως τό ἐννοιολογικό καί ἀξιολογικό πλαίσιο πού εἶχε δημιουργή-
σει ὁ ἑλληνορωμαϊκός κόσμος. Σαφῶς δέ, οἱ λαοί ἐκεῖνοι παραιτήθηκαν ἀπό τήν ταυτότητά τους, ἀποδεχόμενοι τήν υἱοθεσία τους ἀπό τόν παλαιό καί ἐπίζηλο κόσμο.

Θά ἦταν ἴσως ἀφελές καί ἀνόητο νά περιμένουμε παρόμοια συμπεριφορά ἀπό τούς μουσουλμάνους. Οἱ ἴδιοι ἀμέσως καί ἐμμέσως δηλώνουν ὅτι ἀπορρίπτουν τήν Δύση καί ὄχι λίγες φορές ἐκδηλώνουν τήν ἀπέχθειά τους πρός τίς ἑλληνορωμαϊκές ἀξίες. Προσφάτως ἀκόμα, ὅταν σέ διεθνές συνέδριο τόλμη-
σα νά μιλήσω γιά τήν ἀνάγκη ἑνός πολιτιστικοῦ Μάαστριχτ στήν Εὐρώπη, ἐδέχθην καταιγισμό διαμαρτυριῶν καί ἀποδοκιμασιῶν. Τό γεγονός καί μόνον μιᾶς προσπάθειας ἡ Εὐρώπη νά ἐπαναφέρει στό προσκήνιο τῆς ἱστορίας της κομμάτια ἀπό τήν κοινή της κληρονομιά, ἐνοχλεῖ κάποιους –καί πολύ σοβαρά, μάλιστα.

Στό ὄνομα ἑνός δῆθεν κινδύνου πολιτιστικῆς ὁμογενοποιήσεως, ὑπάρχουν στήν σημερινή Εὐρώπη ἰσχυρές δυνάμεις πού ἐπιδιώκουν τήν διάλυση τοῦ εὐρωπαϊκοῦ ἑνοποιητικοῦ ἐγχειρήματος ἀπό τό ἐποικοδόμημα. Ἤτοι, ἀπό τό πεδίο τοῦ πνεύματος. Προσπαθοῦν ἔτσι νά καταστρέψουν τήν εὐρω-
παϊκή συνείδηση, παρεμποδίζοντας τήν διάδοσή της. Προφασιζόμενοι ὅτι οἱ Εὐρωπαῖοι πρέπει νά διατηροῦν τίς ἐπιμέρους ἰδιαιτερότητές τους, στήν οὐσία οἱ ἐχθροί τῆς εὐρωπαϊκῆς συνειδήσεως αὐτήν προσπαθοῦν νά ἐκτοπίσουν. Διότι, γιά τούς μουσουλμανικούς πληθυσμούς πού ἦλθαν καί συνεχῶς ἔρχονται στήν Εὐρώπη, ἡ κουλτούρα τῆς τελευταίας κάθε ἄλλο παρά εὐπρόσδεκτη εἶναι. Μέ ἐξαιρέσεις πού ἐπιβεβαιώνουν τόν κανόνα, ἡ στάση τῶν μουσουλμάνων εἶναι ἀπορριπτική ἀπέναντι στήν εὐρωπαϊκή πολιτιστική παράδοση –συχνά ἐκδηλώνεται δέ καί ἐπιθετικά, μέ τρόπο πού σκοπίμως προκαλεῖ.

Σέ χῶρες ὅπως ἡ Γαλλία, τό Ἡνωμένο Βασίλειο, τό Βέλγιο καί ἡ Ὁλλανδία, ἀπό χρόνια τώρα καί κυ-
ρίως μετά τό 1973, ἔχουν δημιουργηθεῖ θύλακες πολιτικῆς ἀποσταθεροποιήσεως τῆς Εὐρώπης, μέ στόχο τήν σταδιακή «ἀποευρωποίηση» μεγάλων κατηγοριῶν τοῦ πληθυσμοῦ. Σήμερα, τό φαινόμενο αὐτό ἔχει προσλάβει τεράστιες διαστάσεις καί ἀποτελεῖ πλέον πραγματική πληγή, ἡ ὁποία
τροφοδοτεῖται συνεχῶς καί ἀπό τήν κοινωνική κρίση πού μαστίζει μεγάλες καί μικρές χῶρες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Ἀναγνωρίζεται δέ ἀπό πολλές πλευρές ὅτι ἔγιναν σοβαρότατα λάθη στό ἐπίπεδο αὐτό καί στό παρελθόν δέν συνεκτιμήθησαν ὅπως θά ἔπρεπε τά ἔργα καί οἱ ἡμέρες
τοῦ ἐντός Εὐρώπης Ἰσλάμ.

Μέ φρίκη ἔτσι οἱ Εὐρωπαῖοι διαπιστώνουν, πρῶτον, ὅτι κάπου 2.500 νέοι μουσουλμάνοι-ἰσλαμιστές πού γεννήθηκαν καί μεγάλωσαν στήν γηραιά ἤπειρο σήμερα πολεμοῦν μέ τούς τζιχαντιστές στό Ἰράκ καί στήν Συρία καί, δεύτερον, ὅτι κάποιοι ἀπό αὐτούς ἐκτελοῦν καί χρέη χασάπη. Τό γεγονός αὐτό ἀπό μόνο του ἀποτελεῖ βαρύτατη προσβολή γιά τήν Εὐρώπη, ἀλλά πίσω του κρύβονται καί πολλές
ἄλλες πραγματικότητες.

Ἡ σημερινή Εὐρώπη δέν διαθέτει πλέον αὐτοκρατορίες. Ὅμως, στό πολυπολικό πλέον κόσμο μας, ἡ οἰκονομική καί πολιτιστική της δύναμη ἐνοχλοῦν. Κυρίως δέ ἐνοχλεῖ τό κοινωνικό της πρόσωπο, τό ὁποῖο γιά τίς οἰκονομικές ὀλiγαρχίες τῶν ἀναδυόμενων χωρῶν ἀποτελεῖ πρόκληση. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τήν εὐρωπαϊκή κοινοβουλευτική δημοκρατία, πρότυπο ἀνοχῆς καί σεβασμοῦ τοῦ δικαιώματος τῆς
διαφορᾶς. Ἰσχυρές λοιπόν δυνάμεις βίας, φανατισμοῦ καί οἰκονομικῆς λεηλασίας θέλουν νά ἀμαυρώσουν τό συνολiκό αὐτό πρότυπο καί νά τό καταστρέψουν. Γι᾽ αὐτό καί τό προκαλοῦν στό ἐπίπεδο τῆς συνειδήσεως.

Τό κρίσιμο ἐρώτημα εἶναι μέχρι πότε θά ὑπάρχει ἀνοχή στίς προκλήσεις
.
τοῦ Ἀθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Εστια