Όταν… δικαστές αγνοούν το Σύνταγμα!

Το έχω γράψει εδώ και 11 χρόνια, στο βιβλίο μου «Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΤΟ ΣΚΑΜΝΙ», ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα για τη Δικαιοσύνη είναι το επίπεδο η επάρκεια και το ήθος των δικαστών.
Πρωτοφανές δείγμα προκλητικότητας αλλά και άγνοιας του Συντάγματος, αποτελεί η ενέργεια του αρεοπαγίτη Ιωάννη Σίδερη να προσφύγει στο…
Συμβούλιο της Επικρατείας κατά της δεύτερης παράλειψής του να προαχθεί από το Υπουργικό Συμβούλιο στον βαθμό του αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου.
Η φιλοδοξία του οποιουδήποτε δικαστή να φθάσει στην κορυφή της πυραμίδας της δικαιοσύνης είναι θεμιτή. Έτσι και αλλιώς τόσοι και τόσοι έχουν αναρριχηθεί σ΄αυτή ελέω διαπλοκής με μεγαλοεπιχειρηματίες και εκδουλεύσεων προς την εκάστοτε εκτελεστική εξουσία.
Για όσους παραλείπονται, δεν υπάρχει κανένα ένδικο μέσο στο οποίο μπορούν να προσφύγουν. Για λόγους αξιοπρέπειας δε, το μόνο που τους μένει είναι να υποβάλουν την παραίτησή τους, αν θεωρούν ότι παραλήφθηκαν, παρά την υπεροχή τους συνολικά, έναντι άλλων συναδέλφων τους που προτιμήθηκαν.
Και μέχρι σήμερα είναι πολλοί αυτοί και μάλιστα κατά γενική ομολογία αξιόλογοι, που έχουν παραιτηθεί μετά την παράληψή τους.
Το να προσφεύγει και μάλιστα ανώτατος δικαστής, κατά απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου, αποτελεί πρωτοφανή άγνοια, διατάξεων του υπέρτατου νόμου του Δημοκρατικού μας Πολιτεύματος, που είναι το Σύνταγμα.
Το Υπουργικό Συμβούλιο, που εκ του Συντάγματος (άρθρο 90 παρ. 5) έχει την αποκλειστική αρμοδιότητα της επιλογής των ηγεσιών των τριών Ανωτάτων Δικαστηρίων της Χώρας, δεν είναι διοικητικό όργανο και ως εκ τούτου οι αποφάσεις του δεν κρίνονται ούτε από το ΣτΕ, ούτε από άλλο ανώτατο δικαστήριο.