“Λόγια…στον αέρα”

ΑΡΡΩΣΤΗΣΑΤΕ ΜΩΡΕ ΚΑΙ ΖΗΤΑΤΕ ΓΙΑΤΡΟ ???

δεν ξερω αν το καταλαβατε ειμαστε μια χαρουμενη ατμοσφαιρα ….αρκει να μην μιλαμε για ιδεολογιες οτι αλλο δεκτο
sampoter

Με απέραντη αγάπη είμαστε όλοι γιά δέσιμω

ΓΡΗΓΟΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΕΝΑΣ ΤΡΕΛΟΓΙΑΤΡΟΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΩ ΝΑ ΠΑΩ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ -ΝΑ ΠΑΡΩ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΘΑΡΗΣΤΡΙΟ- ΚΑΤΑ ΤΗΣ 6 ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΓΟΝΕΩΝ……

ΓΙΑΤΙ ΣΚΟΥΖΕΙΣ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ?…
ΤΙ ΕΧΕΙ ΤΟ ΤΖΑΜΕΝΟ?…

ΕΡΩΤΑΣ

'Oλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ' τον εαυτό τους,
δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε
σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι,
βγάλανε μια κραυγή
σα ναυαγοί, που, λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα,
κάπου μακριά.
Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους σα δυο μεγάλα ψαροκόκκαλα
ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου μάταιου πρωινού.

[Τ. Λειβαδίτης-Κιβωτός]

Τα περασμένα τρέχουνε
σαν χείμαρος κυλάνε…
Το παρελθόν ανέβηκε,
στα μάτια και πονάνε…

στίχος της Σαπφούς

Κέλομαί σε Γογγύλα

Πέφανθι λάβοϊσά μα

Γλακτίν αν σε δηύτε πόθος αμφιπόταται.

ταν καλάν α γαρ κατάγωγις αυτά

απτόαισ' ιδοΐσαν, εγώ δε χαίρω,

και γαρ αύτα δη τόδε μέμφεταί σοι

Κυπρογένηα.

Σε φωνάζω Γογγύλα

έλα πάλι κοντά μου

τον λευκό σα γάλα χιτώνα σαν φοράς,

νά 'ξερες τους πόθους που σε τριγυρίζουν, όμορφη
και πώς χαίρομαι που δεν είμαι εγώ,

μα η ίδια η Αφροδίτη που σε μαλώνει.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.

(Eλύτης)