Μια απάντηση στο άρθρο του Νικου Μάρτη για το ΔΝΤ και το Δημοσιονομικό Ελειμμα της Ελλαδας.

Γράφει ο Αδαμάντινος

Το ΔΝΤ είναι σήμερα δανειστής μας και ΔΕΝ έχει απαραίτητα συμφέρον να αναπτυχθεί η οικονομία της Ελλάδας, για να εισπράξει τα δάνεια. Δεν είναι το ΔΝΤ και η Ελλάδα, αλλά το ΔΝΤ και ο κόσμος. Οι προτάσεις του ΔΝΤ στην Ελλάδα αναγκαστικά συμπλέουν με τα συμφέροντα τών δανείων χωρών που του παρέχουν τα κεφάλαια, τα οποία δανείζει. Συνεπώς τα συμφέροντα του ΔΝΤ δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι απαραίτητα πρέπει να συμπίπτουν ή συμπίπτουν με τα……
συμφέροντα της Ελλάδας.

Ειναι πολιτική αφέλεια να πιστεύει ένας πολιτικός οτι το ΔΝΤ έχει υποχρέωση να συμβουλεύει και να προτείνει, μέτρα ώστε η Ελλάδα να αντιμετωπίσει το χρέος της. Σκοπός του δεν είναι η σταθεροποίηση της Ελληνικής οικονομίας αλλά του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος και τών συμφερόντων του. Η προσοχή που πιθανόν δείχνει το ΔΝΤ έχει περισσότερο σχέση με αυτόν τον παράγοντα παρά με κάτι άλλο.

Η Ελλάδα μπήκε στην ΕΕ χωρίς να προσμετρήσει τον παράγοντα ανταγωνιστικότητα, μεχρι και τώρα δεν έχει γίνει αντιληπτός. Οπως στο μνημόνιο, ο όρος ανάπτυξη δεν αναφέρεται και δεν επιβάλλεται πουθενά έτσι και ο όρος ανταγωνιστικότητα δεν είχε τη δέουσα προσοχή από τους πολιτικούς που οραματιζόντουσαν την Ευρώπη. Η αρμονική ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας παράλληλα με την μέση οικονομία της ΕΕ δεν υπήρξε ποτέ στις σκέψεις των Ελληνων πολιτικών, οι οποίοι σε κάθε εκλογική αναμέτρηση ανέβαλαν τη δημιουργία έργων υποδομής, των οποίων οι μελέτες συντάσσονταν συνήθως για περίοδο τριών ετών.

Η ελλάδα έχει ορυκτό πλούτο. Αυτό ειναι γνωστό, καταγεγραμμένο και αναγνωρισμένο απο την ΕΕ. Το πρόβλημα είναι ότι ποτέ δεν υπήρξε συστηματική εκμετάλλευσή του, κατι που δεν αφορά μόνο την εξόρυξη αλλά και ότι για όσες περιπτώσεις υπήρξε εκμετάλλευση, δευτερογενή προιόντα δεν αναπτύσσονταν και δεν αναπτύσσονται στην ελλάδα. Ετσι στην τελική εκμετάλλευση του προιόντος το μεγάλο κέρδος μεταφερόταν και μεταφέρεται πάντα στη χώρα εξαγωγής και όχι στην ελλάδα. Για την έλλειψη έργων υποδομής και την εξαγωγή εγκεφαλων στο εξωτερικό την απόλυτη ευθύνη έχει η εκάστοτε πολιτική ηγεσία της χώρας, που ποτε δεν υπήρξε εφάμιλλη των αναγκών της και άξια τών περιστάσεων.

Η Ελλάδα ήταν η φτωχότερη προπολεμικα χώρα της Ευρώπης και πράγματι αντιμετώπισε στη δεκαετία 1940-1950 τρεις «δικτατορίες» της Ευρώπης, δηλαδή τον Ιταλικό φασισμό, τον Γερμανικό ναζισμό και τον Σοβιετικό Κομμουνισμό, όταν οι γειτονικές κομμουνιστικές χώρες βοηθούσαν τον λεγόμενο κατ’ ευφημισμό «Δημοκρατικό Στρατό», ελεγχόμενο από τους κομμουνιστές, για την καθυπόταξη της Ελλάδας στο Σοβιετικό μπλοκ, την απόσπαση της Μακεδονίας από την Ελλάδα και την ένταξή της στην ψευδεπίγραφα ονομαζόμενη «Δημοκρατία της Μακεδονίας, που είναι δημιούργημα του Κομμουνισμού.

H Eλλάδα δεν ήταν όμως η μονη χώρα που ειχε μεταπολεμικά προβηματα. Υπήρχαν και άλλες με μεγαλύτερα προβλήματα, όπως π.χ. η Ιαπωνία. Δυο πυρηνικες βόμβες έπεσαν εκεί. Παρόλα αυτά οι Ιάπωνες δουλεψαν σκληρά και έφτειαξαν το οικονομικό θαύμα που λέγεται Ιαπωνία. Μια χώρα που άντεξε οικονομικά, κοινωνικά και ηθικά, ένα σεισμό 9R και που τον μετατρέπει σε ευκαιρία ανάπτυξης. Και οι Ιάπωνες έχουν επιχειρηματικό δαιμόνιο. Σε αντίθεση όμως με τους Ελληνες επιχειρηματίες είναι περισσότερο πατριώτες. Δεν ενδιαφέρονται ας πούμε για το κέρδος του 35% αλλά περιορίζονται ακόμη και σε ένα κέρδος 3%, γιατι γνωρίζουν τι σημαίνει και γιατι ξέρουν οτι πατρίδα τους ειναι η Ιαπωνία. Οι Ελληνες πειχειρηματίες αντίθετα έχουν περιορισμένη αντιληψη αυτών των αξιών. Οι εφοπλιστες ας πουμε με πρόφαση το εργατικό δίκαιο που επικρατεί στην Ελλάδα κατασκευάζουν τα πλοία τους στην Ιαπωνία και την Κορέα. Αυτό δεν είναι μέσα στα πλαίσια της πατριωτικής λογικής. Οσον αφορά το επιχειρηματικό δαιμόνιο των ελληνων εφοπλιστών, πιστεύω ότι έχουν κάνει κατάχρηση τών δικαιωμάτων και ευκαιρων που τους έδωσε η Ελλάδα. Η αύξηση δηλαδή της περιουσίας τους δεν έιναι προιόν επιχειρηματικότητας αλλα προιόν συναλλαγων με την εκάστοτε κυβερνηση.

Μετά την απελευθέρωση και την λήξη του Β΄ ΠΠ, ενώ όλες οι άλλες χώρες θεράπευαν τις πληγές του πολέμου και αναπτύσσοντο, η Ελλάδα την περίοδο 1946-1950 θρήνησε ακόμη περισσότερα θύματα και μεγαλύτερες καταστροφές, μαχόμενη γιά να μην υποταχθεί στους κομμουνιστές. Αυτό πράγματι είναι ένας παράγοντας οπισθοδρόμησης. Αλλα τι έγινε μετά; Tίποτα. Με τη δικαιολογία ότι η ελλάδα διέσωσε τον Ευρωπαικό πολιτισμό και ότι όλοι οι άλλοι της το χρωστάνε οι Ελληνες έγιναν παρατηρητές του Ευρωπαικου γιγνεσθαι και όχι μέτοχοι της ανάπτυξης. Δεν υπήρξαν καν ακολουθητές. Ξερετε γιατί; Γιατί οι πολιτικοί που την κυβέρνησαν είχαν άλλους στόχους και όχι την ανάπτυξη. Η ανικανοτητα συναγωνιζόταν τον ενδοτισμό και ο ενδοτισμός το προσωπικο κέρδος και την οικονομική τους ευμαρεια, που τελικά αποδείχτηκε ασυδοσία, μια ασυδοσία που δεν τιμωρήθηκε ποτέ αφου η δικαιοσύνη ποτε δεν λειτουργησε με τον ίδιο τρόπο για όλους.

Οι Έλληνες την περίοδο 1955-63 είχαν εξαίρετες επιδόσεις στην οικονομία, που δεν είχαν άλλες χώρες. Ενδεικτικά σημειώνεται ότι κατά το εν λόγω διάστημα:

α) Η Ελλάδα είχε πληθωρισμό 2%, τον μικρότερο της Ευρώπης,
β) Η Ελλάδα είχε ρυθμό ανάπτυξης μετά την Ιαπωνία, με τρίτη την Γερμανία και τέταρτη τις ΗΠΑ,
γ) Η Ελλάδα είχε πλεονασματικό προϋπολογισμό και χρηματοδοτούσε δημόσιες επενδύσεις.

Ο Πρόεδρος της ΕΟΚ Γκάστον Τορν, με την έναρξη το 1981 της εφαρμογής της Συνθήκης Εντάξεως της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, δήλωσε: «Η Ελλάδα μπαίνει στην Ευρώπη με 3 πλεονεκτήματα:. 1) την Εμπορική της Ναυτιλία, 2) τον Ορυκτό της πλούτο και 3) το επιχειρηματικό δαιμόνιο των Ελλήνων» . το λάθος είναι ότι ο συγκκεκριμένος κυριος δενέθιξε το θέμα της ανταγωνστικότητας σε σχέση με το σχετικά μικρό μέγεθος της Ελληνικής οικονομίας. Ακόμη και σήμερα τους όρους ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα οι ελληνες πολιτικοί, επι το πλειστον δικηγόροι και οικονομολόγοι δεν αντιλαμβάνονται, αφού οι δεύτεροι κυρίως έχουν σπουδάσει ή έχουν μελετήσει αμερικανικα πρότυπα ανάπτυξης στα οποία η ανάπτυξη έρευνας και τεχνολογίας ήταν και είναι δεδομένη.

Υπήρξαν βιομηχανίες στην ελλάδα, που ίσως, και πολυ πιθανόν να μην αντιμετωπίστηκαν με τη δέουσα προσοχή απο τις εκαστοτε κυβερνήσεις. Αλλα έχουν και οι ίδιες ένα μερος ευθύνης, αφου δεν επένδυσαν ή δεν επεθύμησαν να επενδύουν συνεχώς σε νέα τεχνολογία την οποία συνηθως αγόραζαν, διοτι οι ερευνητές στα Ελληνικα ΑΕΙ υπήρξαν πλην ελαχίστων εξαιρέσεων κατώτεροι τών περιστάσεων. Συνέχισαν, και ακόμη και τώρα συνεχίζουν να ασχολουνται με τη βασική έρευνα που δεν αποδίδει τίποτα στη χώρα που την αναπτύσσει σαν επιλογή. Στην Ελλάδα η ανάπτυξη της εφηρμοσμένης έρευνας με όρους ανάπτυξης είναι ένα απαγορευμένο είδος. Τα θεματα δε που επιλεγονται για αναπτυξη έχουν σχέση με τις βιομηχανίες άλλων χωρών κατι που έρχεται σε αντίθεση με την προσπάθεια της Γερμανίας να μην υποστηρίζει κοινη οικονομική και αναπτυξιακη πολιτική για όλη την ευρώπη. Αυτά ειναι λάθη, σημαντικά λάθη και πληρώνονται.

Εχουν γίνει τόσα πολιτκά λάθη μετα τον 2ο ΠΠ, που πλέον φαίνονται ότι δεν έγιναν τυχαία. Μου φαίνεται δύσκολο να πιστέψω ότι όσοι κυβέρνησαν τη χώρα και οι οποίοι υπήρξαν επι τον πλείστον αμερικανο ή γερμανο σπουδαγμένοι δεν αντιληφθηκαν την επερχόμενη χιονοστιβάδα της χρεοκοπίας. Ειναι έυκολο να ισχυριστεις πλέον ότι το πολιτικό σύτημα της χώρας απέτυχε και σε προσωπικο αλλα και σε κομματικό επίπεδο, ότι όλοι εχουν ευθύνες αλλά δεν είναι ετσι. Υπαρχει μειοδοσία και σε αυτη συμπεριλαμβάνω και την αλλαγή στο μονοτονικό. Τοσα προβληματα ειχε από τότε και συνεχίζει να έχει η παιδεία. Αυτό την μάρανε…

Η Ελλειψη απονομης της δικαιοσύνης και η αποδόμηση της παιδείας θα επρεπε να απασχολεί τον κάθε πολιτικό, που επιθυμεί να φέρει επάξια τον τίτλο του ελληνα πολίτη. Τα υπόλοιπα επιβαιώνουν τον κανόνα, αυτον που έφερε τη χωρα στο σημείο που είναι, ανευθυνότητα, ανικανότητα, αρτηριοσκλήρωση, μπουρδολογία. Σε επίπεδο ειδίκευσης στην πολιτικη επιστήμη είναι κακουργήματα κατά ανθρώπων και κατά ζωής.

Use Facebook to Comment on this Post