Ο κ. Πρόεδρος της «συμπαθούς τάξης»

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΝΑ αρχίσουμε απ’ τα καλά και τα δίκια τους. Αγόρασε το
ταξί του με «αέρα» και μπήκε στο επάγγελμα. Έπρεπε να
προσαρμοσθεί στο πνεύμα και το κλίμα. Να πληρώσει
αφορολόγητα, να παρακάμψει τους «μαντράδες” και να
στρωθεί για μεροκάματο. Στην Αθήνα του κυκλοφοριακού
χάους; Στις μέρες μας και αγκαλιά με τον κίνδυνο, σε
απόσταση αναπνοής (κυριολεκτούμε) απ’ τον….
πιθανό
κακοποιό-επιβάτη-ναυλωτή; Είναι αλήθεια. Του κόστισε ακριβά το «εργαλείο» για το μεροκάματο του τρόμου. Χρεώθηκε και ξοφλάει το χρέος βήμα-βήμα. Και…ξαφνικά; Του’ ρχεται κατακέφαλα ο (εκ) μηδενισμός της κινητής του περιουσίας και η ακύρωση της προσπάθειάς
του. Με νόμους ευρωπαϊκούς και…πρακτική Ελλάδας. Κρατικοποίηση της
άδειάς του, χωρίς αποζημίωση(!).
ΑΠΕΝΑΝΤΙ μια Πολιτεία αδιάφορη για τα δεδομένα του ταξιτζή.
Ευαίσθητη και ενδοτική μόνο για τις απαιτήσεις του (διάβαζε αύξηση
κομίστρου). Με την (εκάστοτε) κυβερνητική προπαγάνδα να περνάει με
τη συζήτηση του ταξιτζή με τον πελάτη κι άλλοτε με την εφημερίδα του
αφημένη…αφελώς στο ραφάκι του ταξί. Δεν νοιάστηκε για κανόνες και
προϋποθέσεις, δεν του έκανε σεμινάρια, δεν (του) απαίτησε γλωσσομάθεια,
δεν τιμώρησε τον «ταρίφα» με τις πολλαπλές-παράνομες μισθώσεις, ούτε
για την αισχροκέρδεια με θύματα τουρίστες. Τα παρακάτω που ακολουθούν
είναι πέρα απ’ την ουσία και τα δίκαια ή άδικα των ταξιτζήδων. Έχουν
να κάνουν μόνο με το ήθος και την πρακτική τους, με τους τραμπούκους
εμπροσθοφυλακή και με την…ασυλία(!) του κ. Λυμπερόπουλου.
ΣΕ περίοπτη θέση ο Πρόεδρος (μικρός γαρ το δέμας) για να φαίνεται
και να…χειροκροτείται, τριγύρω πολυάριθμοι της «συμπαθούς τάξης»
και η κάμερα στημένη. Λίγα μέτρα απ’ τη βουλή και με στόχο προφανή.
Να «συμπαρασύρουν με το μέρος τους την κοινωνία» κι ως εδώ καλά. Λίγο
πριν, οι μπροστάρηδες δοκίμασαν τα…μπράτσα τους στο κιγκλίδωμα (που
άντεξε), δίνοντας δείγμα ήθους και πρακτικής του «αγώνα». Και, βέβαια,
πολύ θα περιμένουν την…κοινή γνώμη, αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
ΚΑΙ πάμε στο επίμαχο σημείο και αποκορύφωμα της θρασύτητας (άνευ
συνεπειών) του Προέδρου και κάποιων (ανενόχλητων) τραμπούκων. Με
τη «στοχοποίηση» των βουλευτών (αν ψηφίσουν τον νόμο) και με την
απειλή πως «θα’ χουν την τύχη του Ραγκόυση», έπρεπε να κινηθούν οι
διαδικασίες δίωξης του κ. Λυμπερόπουλου. Σε άλλη χώρα (ευρωπαϊκή),
θα είχε συλληφθεί και θα μέτραγε ώρες στη «στενή». Και οι θρασύδειλοι
της πρώτης γραμμής; Θα το’ χαν βάλει στα πόδια. Αν είχαμε Κράτος.
Αν διαθέταμε πολιτικούς αναμάρτητους, χωρίς το πάθος-κουσούρι της
ψηφοθηρίας.