Πώς;;;

ΠΩΣ το κάνετε αυτό;
ΠΩΣ μπορείτε και κοιμάστε ήσυχοι;
ΠΩΣ μπορείτε και αφήνετε τη χώρα μας να ρημάξει;
ΠΩΣ στερείτε το μέλλον μας;
ΠΩΣ πηγαίνετε στα ραντεβού με τους εταίρους και υπογράφετε την καταδίκη;
ΠΩΣ; ΠΩΣ; ΠΩΣ;
Στο βωμό του κέρδους, του χρήματος, της εύκολης ζωής, της πολυτέλειας και…..
τόσα άλλα “του” και “της”… Αναλογίζομαι τόσο καιρό πώς αντέχετε να σκέφτεστε ότι το όνομά σας ΕΝΔΕΧΕΤΑΙ να γραφεί σε ένα από τα πιο μελανά σημεία στην ιστορία της Ελλάδας. Προσωπικά θα ένιωθα τόσο βαρύ το χέρι της ιστορίας, που θα έπραττα κατά συνείδηση. ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ: άλλη μια έννοια που τελικά σε πολλούς δεν υφίσταται. Με τις τρέχουσες εξελίξεις όμως αντιλήφθηκα κάτι πιο σπουδαίο. ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ. Ποια Ιστορία; Ποια Ελλάδα; Ποιοι Έλληνες; Ποιον ελληνισμό; Κατακερματίζοντας ένα έθνος και ρίχνοντας το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων κάτω από τα όρια της φτώχειας, αναγκασμένο να παλεύει ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ, ποιος πολίτης θα μάθει Ιστορία, ποιος θα νοιαστεί για την Ελλάδα; Έγιναν τόσοι πόλεμοι και όμως η Ελλάδα παρέμεινε, αν όχι αλώβητη, τουλάχιστον υπερήφανη. Με ένα, δύο, πέντε, δέκα δάνεια όμως φτάσαμε σε σημείο να ξεπουλήσουμε τα ιδανικά μας, να παραχωρήσουμε τα δικαιώματά μας, να καλέσουμε εμείς οι ίδιοι αυτούς που χρόνια εποφθαλμιούν την χώρα και όσα αυτή έχει να προσφέρει, και να τους τη δώσουμε ελαφρά τη καρδία.
Λυπάμαι κύριοι, λυπάμαι. Λυπάμαι γιατί είμαι 29 χρονών και ώρες ώρες μου κλέβετε το χαμόγελο από τα χείλη, όσο κι αν πασχίζω να το διατηρήσω. Στην τελική, μόνο αυτό δεν θα μπορέσει κανένας να μας πάρει, όσες υπογραφές και διαβεβαιώσεις κι αν δοθούν. Λυπάμαι γιατί προσπαθώ να πασχίζω για το καλύτερο και εσείς πετάτε μπροστά μου και μάλιστα ως ελεημοσύνη, το χειρότερο. Λυπάμαι για τους κόπους των γονιών μου, για τα γεροντάκια της διπλανής πόρτας, για το παιδάκι που έρχεται στο σχολείο χωρίς φαγητό γιατί πολύ απλά…ΔΕΝ ΕΧΕΙ. Λυπάμαι για τον άνεργο, λυπάμαι και γι’ αυτόν που έχει δουλειά η οποία ίσα ίσα που τον συντηρεί. Λυπάμαι γιατί γεννήθηκα σε μία χώρα με Ιστορία, μεγάλωσα με Αξίες και Ιδανικά και εσείς θέλετε ληστρικά να μου τα αποσπάσετε.
Όχι κύριοι, δεν έκλεψα, δε δωροδόκησα, δεν τα έφαγα μαζί σας, δεν έβαλα μέσον για τίποτε, ΔΕΝ ΣΑΣ ΨΗΦΙΣΑ.
Ας κρατήσουμε τα «ΠΩΣ;», ας αναλύσουμε τα «ΓΙΑΤΙ», ας αναλογιστούμε τις ευθύνες μας, ας δούμε λίγο παραπέρα. Ακόμα κι αν η έννοια της συνείδησης δεν υπάρχει, την ώρα αυτή, παίξτε θέατρο! Φερθείτε σα να είχατε συνείδηση. Συνείδηση . Και δώστε χειροπιαστή ελπίδα στη χώρα. Και δώστε αληθινό μέλλον.

Ναταλία Τσιλίκα