Αττίλας με γραβάτα

Tο Κυπριακό έγινε με την πάροδο των χρόνων, συνώνυμο ενός προβλήματος που είναι δυσεπίλυτο, πολύπλοκο και πολυσύνθετο. Στην πραγματικότητα είναι όλα αυτά γιατί κατά βάση είναι ένα πρόβλημα παράλογο: κάποιος εισβάλλει στο σπίτι σου, καταλαμβάνει την….
κουζίνα και το μπάνιο και σε καλεί να συζητήσετε για το πως θα μοιράζεστε το σπίτι και πως θα γίνει να υπάρξει ομαλή συγκατοίκηση. Τι ακριβώς συζήτηση μπορεί να γίνει πάνω σε τέτοιες βάσεις;

40 χρονιά μετά την εισβολή και τις θηριωδίες του Αττίλα και 10 χρόνια μετά την απόρριψη από τον Κυπριακό λαό του Σχεδίου Ανάν, το Κυπριακό παρουσιάζει εκ νέου έντονη κινητικότητα. Οι συνθήκες και οι οικονομικές συγκυρίες είναι οι πλέον ακατάλληλες από ποτέ και αυτό είναι εξαιρετικά ανησυχητικό για την έκβαση των συνομιλιών. Εξαιρετικά ανησυχητικό επίσης είναι ότι η απέναντι πλευρά είναι-όπως και το 2004-σχεδόν ενθουσιασμένη με την προοπτική που ανοίγεται.

Είναι γεγονός ότι στην κυνική γλώσσα της διπλωματίας δεν υπάρχουν ιδανικές λύσεις, που στην περίπτωση του Κυπριακού είναι σαφές ότι θα ήταν ο τερματισμός της εισβολής. Στο πλαίσιο αυτό, με ρεαλισμό, είναι γεγονός ότι πρέπει να επιχειρηθεί μια λύση αλλά όχι όμως η οποιαδήποτε λύση: πράγματι το Σχέδιο Ανάν- πριν τις τροποποιήσεις της Τουρκικής Διπλωματίας που το καθιστούσαν οδυνηρό για την ελληνική πλευρά-θα μπορούσε να αποτελεί μια βάση για γόνιμο διάλογο και ίσως μια λύση σχετικά βιώσιμη. Δυστυχώς, η ισχυρή παρέμβαση της Τουρκίας το κατέστησε ανέφικτο και πολύ λογικά τα 3/4 του πληθυσμού των Ελληνοκυπρίων το απέρριψαν.

Ο Κυπριακός λαός οφείλει και πάλι να κληθεί να πάρει θέση. Για όλους εμάς, τους μη εμπλεκόμενους, είναι εύκολη η ανάλυση περί λύσης και οι αντίστοιχες προτάσεις καθώς δεν θα έχουν αντίκτυπο στη δική μας καθημερινότητα. Πόσο εύκολο όμως είναι για κάποιο ξεριζωμένο Κύπριο να γυρίζει στη Μόρφου ή στην Κερύνεια και να δει το πατρικό του να κατοικείται από Τούρκους εποίκους; Πόσο εύκολο θα είναι για τους συγγενείς αγνοουμένων ή πεσόντων να γειτνιάσουν εκ νέου με τους υπαίτιους της προσωπικής τους τραγωδίας; Αυτά και άλλα πολλά που εμείς θεωρούμε λεπτομέρειες μπροστά στην λύση του Κυπριακού είναι πολύ ουσιαστικά για αυτούς που θα βιώσουν τις συνέπειες της όποιας λύσης. Αν είναι σε θέση μετά από 40 χρόνια, να ξεπεράσουν την πρόσφατη Ιστορία και να προχωρήσουν σε μια από κοινού προσπάθεια για ομαλή συμβίωση, τότε μόνο το όποιο σχέδιο μπορεί να είναι βιώσιμο.

Για ακόμη μια φορά, όπως και το 2004, η απόφαση για την εξέλιξη στο Κυπριακό πρέπει να γίνει λαμβάνοντας υπόψη τη λαϊκή βούληση. Μπορεί αυτό να σημάνει εκ νέου ένα τέλμα στις διαπραγματεύσεις, αλλά είναι εντελώς αναγκαίο να συμβεί, πέραν της δημοκρατικότητας του ως μέσο. Εξάλλου, πόσο βιώσιμη μπορεί να θεωρείται μια λύση όταν οι 3 στους 4 δε τη θέλουν καν; Πως μπορεί να πετύχει το εγχείρημα όταν οι βασικοί συντελεστές είναι κατά; Αντιστρόφως, αν ο λαός λόγω κόπωσης ή λόγω συνθηκών ταχθεί υπέρ μιας λύσης, τότε το σχέδιο που θα εφαρμοστεί θα ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς, που εν προκειμένω είναι η λαϊκή νομιμοποίηση.

Τέλος, η αδιαλλαξία που κάποιοι καταλογίζουν στην Κύπρο, είναι ένας χαρακτηρισμός εντελώς άστοχος και παράλογος. Η Τουρκία αναφορικά με το Κυπριακό έχει καταπατήσει κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, χωρίς να έχει λογοδοτήσει ποτέ και για τίποτα. Σημαντικό βέβαια είναι ότι ανέδειξε τα δύο μέτρα και δυο σταθμά της Ε.Ε: σε οικονομικό επίπεδο η Ελλάδα και η Κύπρος είναι απολύτως υπόλογες και εξωθούνται στα άκρα για την τήρηση της οικονομικής ισορροπίας ενώ παράλληλα στα σοβαρά θέματα της εξωτερικής πολιτικής η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη νίπτει τας χείρας της: καμία παρέμβαση, καμία υποχρέωση και ”βρείτε τα”.

Η πολιτική μπορεί να είναι σκληρή και ανήθικη, αλλά και η αγάπη για την πατρίδα είναι ένα αδιανόητα ισχυρό συναίσθημα. Ας ελπίσουμε κάποτε ο όρος μαρτυρικό νησί να είναι απλά ένα ντοκουμέντο της ιστορίας και όχι η πραγματικότητα του αύριο.

http://antinoikokuraios.blogspot.gr/