Τι θα κάνουμε χωρίς τον Στρος-Καν;

Οι αριθμοί λένε (ορισμένες φορές) την αλήθεια, τουλάχιστον όταν κάποιος επιχειρεί να τους διαβάσει προσεκτικά και εις βάθος. Όχι βεβιασμένα, αλλά ούτε και επιδερμικά. Στην περίπτωση των προεδρικών εκλογών της Γαλλίας, που είναι προγραμματισμένες για το 2012, οι αριθμοί λένε τρία πράγματα:

Πρώτον, ότι η συμπιεσμένη σε απρόσμενα χαμηλά επίπεδα δημοφιλία του Νικολά Σαρκοζί, δύσκολα θα του επιτρέψει να σηκώσει εγκαίρως κεφάλι.

Δεύτερον, ότι η τάση της διαχρονικά ανήσυχης γαλλικής κοινωνίας βαίνει προς την πολιτική επανάκαμψη των Σοσιαλιστών.

Και τρίτον, ότι ο μόνος Σοσιαλιστής που συγκεντρώνει αντικειμενικά ρεαλιστικές πιθανότητες για να κερδίσει τον Νικολά Σαρκοζί, είναι ο Ντομινίκ Στρος-Καν. Δηλαδή, ο εκπεσών Σοσιαλιστής, τον οποίο ο Σαρκοζί επέλεξε να στείλει και να επιβάλλει ως Γενικό Διευθυντή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Η τελευταία δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε στη Γαλλία, έδειξε ότι έστω και με τραυματισμένο προφίλ, ο Σαρκοζί κερδίζει τον Μαρτίν Ομπρί, τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ, ακόμη και τον ξεχασμένο Φρανουσά Ολάντ. Χάνει μονάχα από τον Ντομινίκ Στρος-Καν. Οριακά στον πρώτο γύρο, με διαφορά μόλις 2% (29%-27%) αλλά εκκωφαντικά στον δεύτερο (59%-41%).

Έχουμε λοιπόν «νέο Πάπα» στη Γαλλική Δημοκρατία; Αν πιστέψουμε τους αριθμούς, μάλλον ναι. Ο Στρος-Καν βέβαια, παλιά καραβάνα της πολιτικής και του παρασκηνίου της, είναι ακόμη διστακτικός. Στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, έχει την ευκαιρία της ζωής του, να αποδείξει ότι η οικονομική εξυγίανση δεν συνεπάγεται απαραιτήτως και κοινωνική αναλγησία. Ότι οι διδαχές της κοινωνικής αλληλεγγύης, που βρίσκονται βαθιά θαμμένες στα βιβλία για τον Σοσιαλισμό, μπορούν και στις μέρες μας να έχουν αντίκρισμα σε πολιτικές πρωτοβουλίες και πρακτικές εφαρμογές. Ότι… μπορεί να σώσει την Ελλάδα.

Όσο κι αν πράγματι ισχύει στο ακέραιο η άποψη που είχε εκφράσει ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής, για εκείνη την… παλιόπετρα από τους Δελφούς, την οποία θα έπρεπε να έχουμε προ πολλού πετάξει στη θάλασσα, για να διευκολύνουμε το μέλλον μας, στη σημερινή συγκυρία, οι δείκτες προόδου, ύφεσης ή κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας συνιστούν το επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος.

Αν λοιπόν, επί ημερών του Ντομινίκ Στρος-Καν στο ΔΝΤ, η ελληνική οικονομία σταθεί στα πόδια της, κατά συνέπεια θα επιβιώσει και η ευρωζώνη. Και τα εύσημα θα ανήκουν ολοκληρωτικά, όχι φυσικά στον Γιώργο και τους επικίνδυνους ερασιτεχνισμούς του ίδιου και των υπουργών του, αλλά στον Γάλλο, γόνο εύπορης εβραϊκής οικογένειας, που απέτυχε να μπει στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης της χώρας του, και το 2007, είδε τους οπαδούς των Σοσιαλιστών να του γυρίζουν την πλάτη και να προτιμούν τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ.

Με την εσωστρεφή ψυχοσύνθεση που τον διακρίνει μάλιστα, δεν θα ήταν απρόσμενο να θελήσει να τους γυρίσει εκείνος την πλάτη αυτή τη φορά. Σε κάθε περίπτωση, εμάς δεν μας συμφέρει να αποχωρήσει ο DSK από το ΔΝΤ. Γιατί τότε, ο 3ος Παπανδρέου που ανέβηκε στην εξουσία, θα πρέπει να απολογείται εξαρχής για τη… χορωδία του Τιτανικού. Και τα φάλτσα της.

statesmen.gr

Use Facebook to Comment on this Post