Πῶς προοδεύει μία κοινωνία

Στό χθεσινό φύλλο γράψαμε ὅτι ἡ Κυβέρνησις δέν ἐκπέμπει ὅραμα στούς πολίτες καί ὅτι ἀφήνει τό πεδίο ἐλεύθερο στόν Σύριζα νά κάνη ἐμπόριο ἐλπίδας. Καί τό ἐρώτημα εἶναι ποιό ὅραμα πρέπει νά ἐκπέμψη ἡ Κυβέρνησις, ὥστε νά
ἀναπτερωθῆ τό ἠθικό τῶν πολιτῶν καί νά
πιστέψουν ὅτι ἡ συνέχισις τῆς παρούσης πολιτικῆς ὁδηγεῖ σέ καλύτερο μέλλον γιά αὐτούς καί τά παιδιά τους.

Εἶναι δυνατόν νά θεωρεῖται «ὅραμα» ἡ δέσμευσις γιά μερικές φοροελαφρύνσεις καί κάποια μέτρα ἀνακουφίσεως τῶν τμημάτων τῆς κοινωνίας πού ἔχουν πληγῆ περισσότερο; Προφανῶς ὄχι. Αὐτά θά ἔπρεπε νά εἶναι αὐτονόητα καί νά περιλαμβάνονται σέ ὁποιαδήποτε πολιτική.
Τό πραγματικό ὅραμα πού θά ἔπρεπε νά ἐκπέμψη ἡ Κυβέρνησις πρός τόν ἑλληνικό λαό εἶναι ἡ πρόοδος.

Πρόοδος οἰκονομική, κοινωνική, πολιτιστική καί πολιτική. Ἀλλά γιά νά ἐπέλθη καθολική πρόοδος, ἀπαιτοῦνται πολύ πιό ὑψηλοί στόχοι καί πολιτικές ἀπό αὐτές πού ἀκολουθοῦνται τώρα. Τά διαχειριστικά μέτρα ἀσφαλῶς εἶναι ἀναγκαῖα, ἀλλά δέν ἀρκοῦν γιά νά ὁδηγήσουν σέ ἐξύψωση τῆς κοινωνίας καί ἀπεμπλοκή της ἀπό τόν ἐφιάλτη πού βιώνει ἀφ΄ ὅτου ξέσπασε ἡ κρίσις. Διότι τό πρόβλημα τῆς σημερινῆς Ἑλλάδος δέν εἶναι μόνον οἰκονομικό. Μακάρι νά
ἦταν. Εἶναι πολύ εὐρύτερο καί ἅπτεται κυρίως στό γεγονός ὅτι ἡ κοινωνία μας ἔχει παύσει νά δημιουργῆ καί νά προοδεύη. Εἶναι τραγικά στάσιμη. Καί αὐτό εἶναι ὅ,τι χειρότερο μπορεῖ νά συμβῆ σέ ἕναν λαό ἐν καιρῶ εἰρήνης.

Ἀπό τούς σημερινούς πολιτικούς μας ταγούς δέν περιμένουμε πολλά. Ἀρκεῖ πού τούς βλέπουμε στήν τηλεόραση, εἴτε σέ ἐκπομπές κοκκορομαχιῶν εἴτε σέ ἀναμεταδόσεις στιγμιοτύπων ἀπό τήν Βουλή, γιά νά πεισθοῦμε ὅτι μόνον ποιοτική ἐξύψωση τῆς κοινωνίας δέν μποροῦν νά φέρουν. Κάθε ἄλλο. Ἡ ποιότης τοῦ διαλόγου –τηλε οπτικοῦ καί κοινοβουλευτικοῦ– κατρακυλάει ὅλο καί περισσότερο. Δέν χρειάζεται νά ἀναφερθοῦμε σέ παραδείγματα καί λεπτομέρειες. Ἡ οὐσία εἶναι πώς οἱ ἄνθρωποι αὐτοί δέν πρόκειται νά φέρουν τήν ποιοτική ἀναβάθμιση πού ἀπαιτεῖται γιά νά ἀρχίση πάλι ὁ τόπος μας νά δημιουργῆ καί νά προοδεύη. Ὑπάρχουν φυσικά καί ἐξαιρέσεις, ἀλλά αὐτές δέν προβάλλονται. Τά τηλεοπτικά μέσα διαλέγουν καί προβάλλουν ὅ,τι πιό εὐτελές.

Κάτι ἀνάλογο συμβαίνει καί μέ τόν πνευματικό κόσμο, ὁ ὁποῖος εἶναι ἐγκλωβισμένος στόν κρατισμό. Θεωρεῖται ὅτι τά πάντα πρέπει νά προέρχονται ἀπό τό κράτος. Καί τώρα πού αὐτό ἔχει πτωχεύσει, ἐκπέμπεται πρός τόν λαό μία ἀπίστευτη μιζέρια, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά γίνεται τό ἀντίθετο. Ἀκριβῶς ἐπειδή τό κράτος ἐπτώχευσε καί ἡ οἰκονομία διέρχεται κρίση, θά ἔπρεπε τό πνεῦμα, ἡ τέχνη καί ὁ πολιτισμός νά ἐπενεργοῦν ὡς ἀντίβαρο. Κάποιος πού τήν ἐποχή τῶν παχειῶν ἀγελάδων εἶχε τήν ἄνεση νά μεταβαίνη τακτικά σέ ταβέρνες καί κέντρα διασκεδάσεως, σήμερα θά μποροῦσε νά διαβάζη περισσότερα βιβλία ἤ νά ἐπισκέπτεται μουσεῖα καί καλλιτεχνικές ἐκθέσεις. Ἄραγε ποιός τόν ὤθησε πρός αὐτή τήν κατεύθυνση; Τό μόνο πού ἀκοῦμε ἀπό τούς πνευματικούς μας ταγούς εἶναι ὅτι δέν διατίθενται ἀρκετά κονδύλια στήν παιδεία καί τόν πολιτισμό. Οἱ ἴδιοι ὅμως τί κάνουν;

Ἀλλά ἄς ἔλθουμε καί στήν οἰκονομική πρόοδο, πού εἶναι τελικά καί ἡ πιό ἁπλή ἀπό τίς ἄλλες. Αὐτή ἀπαιτεῖ κίνητρα, κεφάλαια καί ἐργασία. Ὅμως ἐπειδή σήμερα ἔχουν περιορισθῆ τά κεφάλαια, τείνουμε νά καταργήσουμε καί τά κίνητρα καί τήν ἐργασία! Στήν σημερινή Ἑλλάδα
ἰσχύουν ἀντικίνητρα γιά τήν πρόοδο καί τήν δημιουργία. Ὅποιος δημιουργεῖ πραγματικά, τιμωρεῖται. Τό φορολογικό μας σύστημα δέν εἶναι μοχλός ἀναπτύξεως καί προόδου, ἀλλά ἕνα παράλογο σύστημα πού παρεμποδίζει τήν παραγωγή πλούτου καί τιμωρεῖ ὅσους τό ἐπιτυγχάνουν.

Στό ὄνομα τῆς στηρίξεως τῶν οἰκονομικῶς ἀδυνάτων, ἐπιχειρεῖται γενική ἰσοπέδωσις πρός τά κάτω. Ὁ φόρος περιουσίας αὐτό εἶναι. Ὅποιος ἔφτιαξε μία περιουσία στήν ζωή του, τώρα τιμωρεῖται πού τήν ἔχει. Σκεφθεῖτε τί θά συμβῆ ἄν καθιερωθῆ τελικά καί τό «περιουσιολόγιο». Ἕνας ζω γράφος λ.χ., μέ ὑψηλή ἐμπορική ἀξία, θά φορολογεῖται γιά κάθε ἔργο πού θά ζωγραφίζη καί θά κατέχη!

Αὐτό καί μόνον, δείχνει πόσο παρεξηγημένη εἶναι στήν Ἑλλάδα καί ἡ ἔννοια τῆς ἐργασίας. Ἐπειδή ἕνα μεγάλο τμῆμα τοῦ πληθυσμοῦ δέν ἐργάζεται ἤ παριστάνει ὅτι ἐργάζεται χωρίς νά παράγη πλοῦτο, πρέπει νά τιμωροῦνται ἐκεῖνοι πού πραγματικά ἐργάζονται. Μάλιστα ἡ
γενικώτερη κουλτούρα πού ἔχει κυριαρχήσει στήν χώρα μας εἶναι τῆς «μή ἐργασίας» καί πάντως τῆς ἥσσονος προσπαθείας. Ποιός εἶπε ποτέ στόν ἑλληνικό λαό ὅτι τό ἀντίδοτο στήν οἰκονομική κρίση εἶναι ἡ πιό συστηματική καί ἀποδοτική ἐργασία; Ἄν εἶχε περάσει τό μήνυμα αὐτό, σήμερα θά εἴχαμε πολύ λιγώτερη ἀνάγκη τήν τρόϊκα, τούς Γερμανούς καί ὁποιονδήποτε ἄλλον. Θά μπορούσαμε νά σταθοῦμε πολύ καλύτερα στά πόδια μας.

Εἶναι σαφές λοιπόν, ποιό ὅραμα πρέπει νά ἐκπέμψουν, ὄχι μόνον οἱ κυβερνῶντες καί ἐν γένει οἱ πολιτικοί μας, ἀλλά σύσσωμος ὁ πνευματικός κόσμος καί οἱ φορεῖς πού διαμορφώνουν τήν κοινή γνώμη στόν τόπο μας. Τό ἐκπέμπουν; Ἀσφαλῶς ὄχι. Στήν πραγματικότητα ἐκπέμπουν τά ἀντίθετα μηνύματα. Λόγω τῆς κρίσεως ἀναλίσκονται σέ ἕνα διαρκές μοιρολόϊ πού ἀναπαράγει τήν μιζέρια καί ἀποκινητροποιεῖ τούς πολίτες Ὅμως οἱ κοινωνίες δέ προοδεύουν ἔτσι. Ἀπαιτεῖται ποιοτική ἀναβάθμισις τοῦ τρόπου μέ τόν ὁποῖο ἀντιμετωπίζονται τά θέματα, τήν ὁποία οὐδείς εἶναι διατεθειμένος νά προσφέρη._

Εστια