H Aντζελίνα και ο μαλάκας

Γράφει ο Χρήστος Χωμενίδης

Η Αντζελίνα Τζολί προέβη σε διπλή μαστεκτομή προκειμένου να αντιμετωπίσει ριζικά την προδιάθεσή της να νοσήσει από καρκίνο του μαστού. Η ίδια δημοσιοποίησε την πράξη της, προτρέποντας τις απανταχού ομόφυλές της να υποβληθούν σε γονιδιακό έλεγχο, καυτηριάζοντας δε παράλληλα την υψηλή χρέωση του ανωτέρω ελέγχου στην Αμερική.

Η είδηση δεν θα μπορούσε -πίστευα καθώς τη διάβαζα- παρά να εμπνεύσει στη διεθνή κοινή γνώμη εκτίμηση και συμπάθεια προς την εκπάγλου καλλονής Αντζελίνα. Φευ! Στα ελληνικά social media -που όλα τα σφάζουν κι όλα τα μαχαιρώνουν- βρέθηκαν άνθρωποι οι οποίοι την αντιμετώπισαν επικριτικά. Δεν αναφέρομαι σε γιατρούς, γενετιστές ή άλλους ειδικούς, που θα δικαιούνταν να εκφέρουν τον τυχόν επιστημονικό αντίλογο. Μιλάω για «απλούς» πολίτες-χρήστες του διαδικτύου. Τέτοιοι είναι όσοι έσπευσαν να αναρτήσουν αφ’ υψηλού, καχύποπτα, προσβλητικά σχεδόν σχόλια. «Κάποιο λάκκο έχει φάβα…», αποφάνθηκε κάποιος. «Θέλετε να μιλήσουμε για την Αντζελίνα και τους σκοπούς που εξυπηρετεί;», ρώτησε ένας άλλος, με το σαρδόνιο ύφος εκείνου που ξέρει τα πολλά κι ο νους του κατεβάζει…

Τι σόι άνθρωπος -αναρωτιέμαι με την σειρά μου- είναι όποιος θεωρεί πως μια γυναίκα μπορεί ποτέ να αφαιρέσει το στήθος της για να εξυπηρετήσει σκοπούς άλλους από την υγεία και τη μακροημέρευσή της δίπλα στα παιδιά της; Επιχειρώ να μπω στο μπερδεμένο κουβάρι που αποτελεί το μυαλό και η ψυχή του και διακρίνω δύο κυρίως νήματα.

Το πρώτο νήμα ονομάζεται «συνομωσιολογία». Ο τύπος αυτός έχει, εξ απαλών ονύχων, πειστεί πως τίποτα απολύτως στο σύμπαν δεν είναι όπως δείχνει. Ούτε συνεπώς και η μαστεκτομή της Αντζελίνας.

Θες οι ιστορίες που άκουγε μικρός για τον πατέρα του, ο οποίος προοριζόταν για Ωνάσης, για Ανδρέας -έστω- Παπανδρέου πλην οι κακοί του κόσμου ετούτου τον τρικλοπόδιασαν και τον καθήλωσαν στη θέση του κλητήρα; Θες οι συλλογικοί μας μύθοι – πότε για την Ελλάδα που θα έφτανε μέχρι την κόκκινη μηλιά και θα ’χε σήμερα πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη, εάν δεν είχε συμβεί προδοσία, πότε για τα πετρέλαια και τα αέρια του Αιγαίου που θα μας είχαν κάνει προ πολλού όλους κροίσους, άμα δεν τα είχαν πουλήσει κρυφά οι εξωνημένοι μας πολιτικοί; Θες η παραφιλολογία, εκδοτική και κυρίως τηλεοπτική -εσχάτως δε και κοινοβουλευτική- σχετικά με τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών», τις «Μυστικές Πράξεις της Μασονίας» και τη «Λέσχη του Μπίλντεμπεργκ»; Όλα τα παραπάνω κι άλλα τόσα τον έχουν οδηγήσει στο συμπέρασμα πως ζούμε μέσα σε ένα σκοτεινό και βορβορώδη λαβύρινθο εμείς, το ανθρώπινο κοπάδι, κι ότι υπάρχουν κάποιοι ισχυροί -προβεβλημένοι ή αθέατοι- οι οποίοι μας άγουν και μας φέρουν με το μαστίγιο και με το καρότο. Πολιτικοί, επιχειρηματίες, σταρ, «μεγάλοι» με μια λέξη, διαπλεκόμενοι και συνουσιαζόμενοι μέσα στα απρόσιτα παλάτια τους, εξυφαίνοντες τρομερά σενάρια με ορίζοντα δεκαετιών. Ο ίδιος μπορεί μεν να ανήκει στον λαουτζίκο, αλλά τουλάχιστον ξέρει. Βλέπει πίσω από τα φαινόμενα. «Ο Τσώρτσιλ και ο Στάλιν πράγματι μοίρασαν την Ευρώπη σε ζώνες επιρροής στη Γιάλτα το 1945…», είπα σε έναν συμπαθή ταξιτζή που μου ξεφούρνιζε προσφάτως απιθανότητες για Εβραίους και για εξωγήινους. «Ναι, γεια σου!», ενθουσιάστηκε. «Δεν επρόκειτο όμως για συνομωσία, αλλά για κυνισμό…», συμπλήρωσα. Ούτε που άκουσε την τελευταία μου φράση.

Το δεύτερο νήμα είναι ο κοινός -ανθρώπινος κι απάνθρωπος συνάμα- φθόνος. Γίνεται η Αντζελίνα Τζολί να διαθέτει ευφυία, ευαισθησία και συν τοις άλλοις γενναιότητα; Δεν της φτάνει που έχει τροφοδοτήσει τις ονειρώξεις τόσων εκατομμυρίων ανδρών; Που έχει ως σύντροφο και πατέρα των παιδιών της τη φαντασίωση τόσων εκατομμυρίων γυναικών; Δεν της αρκούν τα κέρδη από τις ταινίες της, η παραμυθένια καθημερινότητά της; Θα μας κάνει και μαθήματα, από πάνω, κοινωνικής ευθύνης; Θα μας το παίξει κι έξυπνη; Δεν λέω, εάν πάθαινε καρκίνο θα συγκλονιζόμουν -θα παρακολουθούσα με αχόρταγη περιέργεια τις ειδήσεις σχετικά με την υγεία της- κι αν πέθαινε, μπορεί να έκανα και “like” στη διαδικτυακή σελίδα “Rest In Peace”. Σε κάθε είδωλο, άλλωστε, δεν αντιστοιχούν μια ή περισσότερες τραγωδίες; Τι πήγε η Μέριλιν Μονρόε και αυτοκτόνησε στα τριανταέξι της; (Εάν αυτοκτόνησε δηλαδή και δεν την έφαγαν τα «συμφέροντα»…). Γιατί στούκαρε ο Τζέιμς Ντιν προτού να συμπληρώσει τα εικοσιπέντε; Για να επέλθει ισορροπία. Διότι οι λαμπεροί άνθρωποι είναι μετέωρα, περνούν και φεύγουν γρήγορα από τη ζωή. Ενώ εμείς, οι υπόλοιποι, γερνάμε και τους νοσταλγούμε μαζί με τη νιότη μας… Κάνε μόκο, λοιπόν, Αντζελίνα, φτύσε τον κόρφο σου αφού τη γλίτωσες από τον καρκίνο και μείνε εκεί όπου ετάχθης: Στο σινεμά και στις γυαλιστερές φωτογραφίες. Σέξι όπως είσαι και χαζή όπως σε θέλουμε…

Φαντάζομαι πως ο ανθρώπινος τύπος που μόλις σκιαγράφησα απαντάται και σε άλλες -πλην της δικής μας- κοινωνίες. Εάν πάντως κατηγοριοποιηθεί ποτέ από τους αρμόδιους μελετητές, προτείνω να του δοθεί -τιμής ένεκεν- η επιστημονική ονομασία “Malakas”. “Greek malakas”, για την ακρίβεια.

Το διαβάσαμε στο protagon.gr