Nεύμα…

θαμμένος,
κάτω απ’ το πέπλο της θλίψης… φλόγες τα δάχτυλα μου, που ψηλαφίζουν τα σκοτάδια τους…
μελάνι,
τ’ όνειρα μου… σ’ έναν κόσμο άγραφο…
σπίθες,
οι λέξεις, πυρπολούν συνειδήσεις… απελευθερώνουν ψυχές… θρυμματίζουν την πλάνη τους…
μαζί,
σ’ αυτό που δεν…
έχει ακόμα αποκαλυφθεί, βαδίζουμε… τους εαυτούς μας, κυοφορούμε…
μυαλά,
φωλιές, χελιδόνια κουρνιάζουν… θα φέρουν την άνοιξη…
πεύκα,
υφαίνω με τις βελόνες τους, το μανδύα μιας νέας εποχής…
τίποτα,
αν ήμουν, δε θα σεργιάνιζα στον κόσμο σου…
νύχτα,
παραπατώντας με τα πιο ζαλισμένα μου βήματα, τ’ απέραντο κενό σου… βεβηλώνω…
ξύπνα,
αν δε γκρεμίσεις τον κόσμο που ο ίδιος έχτισες… θα θαφτείς στα συντρίμμια του…
μέλλον,
είναι αυτό που δε γεννήθηκε ακόμα… ο κόσμος είναι μέσα σου!!!…